Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przeczytanie „Słowodzicielki” miałam w planach już od dłuższego czasu, stąd kiedy na swoim profilu @cordellia.fantastycznie ogłosiła nabór do booktour z tą właśnie książką, długo się nie zastanawiałam i zgłosiłam chęć udziału w tym przedsięwzięciu. Był to przy okazji mój pierwszy booktour i z całą pewnością mogę stwierdzić, że nie ostatni! Nie tylko dlatego, że jestem już zapisana na booktour ze „Słowiedźmą” 😉 Myślę, że każdy mól książkowy powinien choć raz doświadczyć tego na własnej skórze. Otrzymanie paczuszki nie tylko z książką, ale i innymi cudownościami, która wędruje od czytelnika do czytelnika, aż finalnie trafi do osoby autorskiej, jest naprawdę ekscytujące! Tak samo jak zwracanie uwagi na fragmenty zaznaczone przez innych czytelników i dzielenie się własnymi spostrzeżeniami. Polecam!

Nie będę obiektywna w ocenie „Słowodzicielki”, a to dlatego, że sama piszę i przez to ta książka tak bardzo ze mną rezonuje! Uważam, że to lektura dla każdego, kto kiedykolwiek próbował bądź stworzył własny świat i bohaterów. Ale tak właściwie, o co w tym wszystkim chodzi? Pewnego nie tak pięknego dnia do drzwi Marcjanny zapukała trójka jegomości nie z tego świata – czerwonowłosy minstrel, szlachetny rycerz i bezwzględny skrytobójca, którzy zgodnie twierdzili, że szukają swojego dowódcy. Marcjanna potrzebowała więcej niż chwili, by zorientować się, że do jej mieszkania wtargnęli bohaterowie żywcem wyjęci z jej niedokończonej książki. Przetrawiwszy szok i niedowierzanie, Cyan – która w ten sposób przedstawiła się Agniemu, Jorgowi oraz Hidrze – postanawia za wszelką cenę odesłać tę osobliwą trójcę tam, skąd ta przyszła. I przy okazji sama trafia do wykreowanego przez siebie i bardzo niedopracowanego świata.

Jeśli jesteście ciekawi, jak wygląda proces twórczy autorów książek – myślę, że właśnie tak. Anna Szumacher posunęła się o krok dalej niż my, czytelnicy, do tego przywykliśmy i stworzyła groteskową powieść, w której konstrukt świata wali się w posadach, a wszyscy bohaterowie bez wyjątku nie mają pojęcia, dokąd zmierzają. Jest chaotycznie, jest tragikomicznie, ale też niejednokrotnie nieprzyjemnie i niebezpiecznie. Nie jestem pewna, czy ta forma przypadnie każdemu do gustu, ale – powtórzę po raz wtóry – jeśli tylko kiedykolwiek sami pisaliście, możecie w ciemno sięgnąć po „Słowodzicielkę”. Gwarantuję, że Wam się spodoba! Ja cały czas pozostaję pod urokiem tej książki i myślę niezwykle ciepło zarówno o autorce, jak i bohaterach tej powieści. „Słowodzicielka” jest niezwykła i pokazuje, że słowa faktycznie mają moc, dosłownie i w przenośni oraz że jesteśmy odpowiedzialni za wszystko, co oswoimy. W tym za twory naszej własnej wyobraźni 😉

Przeczytanie „Słowodzicielki” miałam w planach już od dłuższego czasu, stąd kiedy na swoim profilu @cordellia.fantastycznie ogłosiła nabór do booktour z tą właśnie książką, długo się nie zastanawiałam i zgłosiłam chęć udziału w tym przedsięwzięciu. Był to przy okazji mój pierwszy booktour ...

Rozwiń

Zwiń

O tym, że chcę przeczytać Pieśń Pustyni, wiedziałam praktycznie od początku mojej przygody z bookstagramem. Stąd możecie wyobrazić sobie, jak bardzo ucieszyłam się, kiedy w ramach współpracy z Grzegorzem Wielgusem dostałam w ręce wymarzony egzemplarz recenzencki. Dla Pieśni Pustyni porzuciłam inną, czytaną wtedy książkę i będąc już po lekturze wiem, że nie jest to zdradza z rodzaju tych, których kiedykolwiek będę żałować.

Cudo – tym jednym słowem z powodzeniem mogłabym opisać to, co w swojej powieści autor zaserwował nam, czytelnikom. Na dzień dobry zostajemy rzuceni w środek akcji, co zmusza nas do podjęcia szybkiej decyzji – czy warto kibicować głównej bohaterce? Ten zabieg sprawił, że nie tylko zdecydowałam się trzymać kciuki za Pustynną, ale też od razu dałam się porwać wielowątkowej fabule. W Pieśni Pustyni mamy kilka perspektyw i są one jak te nitki prowadzące do jednego kłębka, a podążanie za nimi i obserwowanie, jak kolejne wątki coraz ciaśniej się ze sobą splatają, sprawia nieprzyzwoitą wręcz przyjemność. O ile przez kilka POV zawsze wybieram swoich ulubieńców – i tak było również tym razem – o tyle nie mogę napisać, że rozdziały pisane z perspektywy pozostałych bohaterów w czymkolwiek ustępowały tym z moimi pupilami w rolach głównych. Każda z postaci została skonstruowana w dokładny, przemyślany sposób i każda, bez wyjątku, miała intrygującą historię do opowiedzenia.

A to, jak wszystkie wydarzenia w książce zataczają coraz węższe koło, by nieuchronnie zbliżać się ku wspólnemu, kulminacyjnemu punktowi, który pozostaje ukryty przed wzrokiem czytelnika? Mistrzostwo. Osobiście bardzo lubię być w ten sposób wodzona za nos, kiedy z rozdziału na rozdział wiem coraz więcej, ale meritum sprawy wciąż mi umyka.

Uważam, że najmocniejszą stroną Pieśni Pustyni są bohaterowie. Niemniej nie mam niczego do zarzucenia konstrukcji fabuły. Autor buduje napięcie oraz nawarstwia wątki w sposób, który bardzo przypadł mi do gustu – powoli, konsekwentnie, z dbałością o istotne szczegóły. Widać, że Grzegorz Wielgus doskonale wie, dokąd to wszystko zmierza i nic nie jest tutaj dziełem przypadku, a ja gotowa jestem dać się pokroić za autorów, którzy są w pełni świadomi skonstruowanego przez siebie świata. Świata, który nie jest tylko tłem dla poczynań bohaterów, ale stanowi istotny element książki. Nie bez znaczenia dla biegu wydarzeń pozostaje również mistycyzm, stanowiący kolejny mocny punkt Pieśni.

Cóż więcej mogę napisać? Przepadłam. I niezmiernie cieszę się, że tak wychwalana Pieśń Pustyni w istocie na to zasługuje – chyba nikt z nas nie lubi rozczarować się po tym, jak za bardzo rozochocił się pochlebnymi recenzjami, prawda? Nawet jeśli z tego względu miałam pewne obawy związane z tą lekturą, te zostały rozwiane po kilku pierwszych stronach – pochłonęły je piaski Erkal.

Serdecznie polecam Wam Pieśń Pustyni i sama niecierpliwie oczekuję na kolejne tomy. To kawał naprawdę dobrej, polskiej fantastyki, którą warto docenić i z którą warto się zapoznać. Mogę Wam zagwarantować, że się nie zawiedziecie!

O tym, że chcę przeczytać Pieśń Pustyni, wiedziałam praktycznie od początku mojej przygody z bookstagramem. Stąd możecie wyobrazić sobie, jak bardzo ucieszyłam się, kiedy w ramach współpracy z Grzegorzem Wielgusem dostałam w ręce wymarzony egzemplarz recenzencki. Dla Pieśni Pustyni porzuci...

Rozwiń

Zwiń

Myślę, że „Warkocz ze Szmaragdowego Morza” zachwyci każdego czytelnika, który zwraca uwagę na oprawę graficzną książki. Nie bez powodu poruszam tę kwestię już na początku recenzji, ponieważ tak jak lubię nacieszyć oko ładną okładką, tak zawsze ważniejsza jest dla mnie treść. W tym przypadku jednakże nie sposób nie wspomnieć o tym, jak piękne jest to wydanie! „Warkocz” zilustrował Howard Lyon i odwalił więcej niż kawał dobrej roboty. Już sama okładka zachwyca i przyciąga wzrok, a to, co dzieje się w środku, to prawdziwa magia. Każdy rozdział okraszony jest kolorową ilustracją, każda strona delikatnie zdobiona, tak samo jak numery kolejnych rozdziałów są odpowiednio wyróżnione. Tym, co chwyciło mnie za serce jest to, że wspomniane zdobienia rozwijają się i zmieniają w miarę postępu fabuły. Było to coś, co nieustannie wywoływało we mnie zachwyt – prosta rzecz, a jak cieszy! Mój zmysł estetyki szalał w euforii, a ręce nie potrafiły oderwać się od oprawy!

Ciężko przestać mi pisać o tym, jak bardzo podoba mi się to wydanie, ale domyślam się, że wszyscy czekacie na opinię na temat treści. Było to dopiero moje drugie spotkanie z piórem Sandersona i poczułam się pozytywnie zaskoczona, ponieważ odniosłam wrażenie, jakby cykl „Skyward” (tak, to spotkanie numer jeden) oraz „Warkocz” napisało dwóch różnych pisarzy. „Warkocz ze Szmaragdowego Morza” to powieść w baśniowym klimacie. Tytułowa Warkocz, nasza protagonistka, zamieszkuje niewielką wyspę na Morzu Szmaragdowym i na co dzień zajmuje się sprzątaniem w domu diuka. Warkocz przyjaźni się z synem diuka, młodym księciem Charlie’em i szybko okazuje się, że ta para darzy się głębszym uczuciem. Niestety, Charlie zmuszony jest wyruszyć w zaaranżowaną przez ojca podróż, która ma na celu znalezienie dla niego narzeczonej, co niestety nie kończy się dobrze dla księcia. Wskutek nieprzewidzianych zdarzeń, Warkocz rusza na ratunek ukochanemu.

Jako fanka nietuzinkowych rozwiązań dotyczących magii, jestem zachwycona skonstruowanym przez Sandersona światem. Muszę Wam bowiem zdradzić, że bezkresne oceany z krainy Warkocz wypełnione są… zarodnikami. Drobinami spadającymi z sześciu księżyców tej planety, które w kontakcie z wodą, a nawet odrobiną wilgoci – w tym także z tą, jaką wydziela ludzkie ciało – zachowują się w sposób co najmniej nieprzewidziany i potrafią, cóż, z łatwością doprowadzić do śmierci delikwenta, który się z nimi zetknie.

Choć bardzo bym chciała, nie zdradzę Wam niczego więcej. Uważam, że każdy powinien odkryć tę książkę sam. Całość skomponowana jest w taki sposób, że wskazanym jest delektowanie się zarówno treścią, jak i wszystkimi graficznymi detalami. Ja bawiłam się naprawdę dobrze! Mocno kibicowałam Warkocz, która wspaniale się rozwinęła i odkryła swoje mocne strony, a także polubiłam jej towarzyszy. Urzekł mnie ten baśniowy klimat umiejętnie wpleciony w nietypowo, ale misternie skonstruowany świat i osobiście chyba jeszcze nie zetknęłam się z tak odświeżającym pomysłem! I jeszcze piraci. Wiecie, że w tej książce są piraci?!

Myślę, że „Warkocz ze Szmaragdowego Morza” zachwyci każdego czytelnika, który zwraca uwagę na oprawę graficzną książki. Nie bez powodu poruszam tę kwestię już na początku recenzji, ponieważ tak jak lubię nacieszyć oko ładną okładką, tak zawsze ważniejsza jest dla mnie treść. W tym przypadk...

Rozwiń

Zwiń

Przyznaję, że nie sięgnęłam po „Mroczną Wieżę” wcześniej tylko dlatego, że zniechęcała mnie jej długość – imponująca liczba ośmiu tomów ma prawo zrobić wrażenie na czytelniku, prawda? Niemniej im bardziej zagłębiam się w tę historię, tym bardziej jestem przekonana, że te osiem tomów to wcale nie za dużo – to będzie wręcz za mało i kiedy dotrę do końca, z żalu chyba pęknie mi serce!

Jestem tym typem czytelnika, który lubi eksplorować świat przedstawiony oraz potrzebuje czasu na poznanie bohaterów i zżycie się z nimi. Raz kupiona, nie daję się ani łatwo, ani tym bardziej tanio sprzedać i tak zostałam wierną fanką Rolanda z Gilead, który z każdym kolejnym tomem „Mrocznej Wieży” bardziej mnie do siebie przekonuje oraz drąży dziurkę w moim sercu, by znaleźć w nim miejsce na stałe.

„Wiatr przez dziurkę od klucza” to tom o numerze cztery i pół – celowo pozwolę sobie tutaj na zapis słowny, żeby nie wprowadzić Was w błąd – i można przeczytać go zarówno bezpośrednio po czwartym tomie, jak i na sam koniec, już po ósmym tomie cyklu. Ja zdecydowałam się na pierwszą opcję i nie żałuję, gdyż nikt inny nie potrafi snuć opowieści tak dobrze jak Roland, choć jak ten sam twierdzi, musiał się tego nauczyć.

Tym razem znowu mamy okazję wypłynąć na szerokie wody przeszłości i cofnąć się do młodości rewolwerowca, który musi uporać się z powierzonym mu przez ojca zadaniem. W Debarii czeka na niego wyzwanie, do którego Roland podchodzi z charakterystycznym dla siebie stoickim spokojem. „Wiatr przez dziurkę od klucza” to opowieść w opowieści – King pokusił się o wielopoziomowość, która zmusza czytelnika do większego skupienia i zachowania czujności. W trakcie czytania mamy okazję schodzić coraz głębiej i głębiej, jakby kolejne zdania były schodami prowadzącymi w dół – i to wcale nie do zatęchłej piwnicy! – by w pewnym momencie rozpocząć wspinaczkę w górę i nie ukrywam, że było to bardzo przyjemne doznanie.

Nie tak dawno temu spotkałam się też z opinią, że King po mistrzowsku potrafi przedstawić perspektywę dziecka i poprowadzić dziecięcego bohatera. Już wtedy się z tym zgodziłam i nadal podtrzymuję to zdanie.

Fanom Kinga – i nie tylko – niezmiennie, jak przy każdej poprzedniej recenzji kolejnych tomów, polecam „Mroczną Wieżę”, choć nie ukrywam, chyba nie potrafiłabym przeczytać jej jednym ciągiem. W tych książkach jest coś, co sprawia, że czytam je powoli i chętnie robię przerwy pomiędzy poszczególnymi tomami na inne lektury. Być może to ze względu na obszerność świata, być może ze względu na to, że nie chcę zbyt szybko rozstawać się z Rolandem oraz jego towarzyszami. A może wpływ na to ma i jedno, i drugie? W każdym razie podtrzymuję to, co napisałam na początku – będzie mi wyjątkowo smutno, kiedy ta przygoda dobiegnie końca.

Przyznaję, że nie sięgnęłam po „Mroczną Wieżę” wcześniej tylko dlatego, że zniechęcała mnie jej długość – imponująca liczba ośmiu tomów ma prawo zrobić wrażenie na czytelniku, prawda? Niemniej im bardziej zagłębiam się w tę historię, tym bardziej jestem przekonana, że te osiem tomów to wca...

Rozwiń

Zwiń

Przed premierą „Pożogi” zdecydowałam się na reread dwóch poprzednich części cyklu „Ukryte dziedzictwo” i odsłuchałam je w audiobooku. Jak się okazało, był to strzał w dziesiątkę! Dzięki ponownemu zanurzeniu się w świecie wykreowanym przez Ilonę Andrews nie tylko odświeżyłam sobie przebieg wydarzeń, ale też bardziej zżyłam się z bohaterami serii, przez co po trzeci tom cyklu sięgnęłam z tym większą ochotą i zaciekawieniem, a także zniecierpliwieniem – czym prędzej chciałam poznać odpowiedzi na pytania, które podczas czytania mnożyły się w mojej głowie jak grzyby po deszczu!

W przypadku „Ukrytego dziedzictwa” nie doświadczyłam miłości od pierwszego wejrzenia, a raczej od pierwszego czytania, ale od drugiego…? Zdecydowanie tak!

Przede wszystkim jestem zafascynowana systemem magicznym, a co z tym ściśle powiązane, również systemem politycznym stworzonymi przez małżeństwo Andrews. Lubię mówić o sobie, że mam duszę humanisty i umysł ścisłowca – ze względu na to drugie uwielbiam, kiedy magią rządzą ściśle określone reguły oraz kiedy ma ona swoje ograniczenia, przez co bohaterowie nie są wszechmocni i jak najbardziej prawdopodobnym jest, że mogą się przeforsować. W przypadku „Pożogi” czy też całej serii „Ukrytego dziedzictwa” mamy dodatkowo element dziedziczenia – na podstawie profili genetycznych rodziców z wysokim prawdopodobieństwem można określić talenty, jakie będą posiadały dzieci danej pary oraz rangi, w których będą one występować. Stąd byłam bardzo usatysfakcjonowana za każdym razem, kiedy te zawiłości były tłumaczone w „Pożodze” i roztrząsane przez bohaterów, realnie wpływając na ich życiowe wybory. Cieszą mnie też takie smaczki jak ten, kiedy tytuł serii – ukryte dziedzictwo – miał szansę w pełni wybrzmieć na kartach powieści.

Głównie z tego względu nie mogłam przeboleć, że „Pożoga” kończy się w momencie, w którym autorzy wykładają kawę na ławę i prezentują każdy z talentów najmłodszych członków rodziny Baylorów. To ma być zakończenie?! Dla mnie to dopiero początek!

A jeśli już o Baylorach mowa, to w tej części przeszli oni samych siebie – w pozytywnym znaczeniu tego stwierdzenia. Darzę tę rodzinę ogromną sympatią i jestem pod wrażeniem jej kreacji – jeśli spojrzeć na Baylorów jako całość i nadać im cechy osobnego bytu, to jest to mój ulubiony bohater „Pożogi”. Baylorowie są ze sobą mocno zżyci i razem stanowią siłę nie do zatrzymania. Nie są też pozbawieni wad, razem i każdy z osobna, co tylko dodaje im autentyczności. Te mocne i wyraziste charaktery idealnie ze sobą harmonizują, tworząc całość, która wyciska z oczu czytelnika łzy zarówno rozbawienia, jak i wzruszenia.

„Pożoga” nie jest książką z rodzaju tych, które poruszają mnie do głębi, ale dostarczyła mi niesamowicie dużo rozrywki i przede wszystkim za to ją cenię. Czytając niektóre dialogi, zaśmiewałam się w głoś, co zdarza mi się naprawdę rzadko i między innymi z tego względu „Pożoga” zasługuje na wyróżnienie oraz polecenie jej dalej. Jeśli tylko lubicie urban fantasy z wątkiem romantycznym, to powinniście bawić się doskonale! Dzięki „Pożodze” mogłam przewietrzyć głowę i zapomnieć o otaczającym mnie świecie, co w tamtym momencie było mi bardzo potrzebne. I czy nie dlatego kochamy czytać książki?

Przed premierą „Pożogi” zdecydowałam się na reread dwóch poprzednich części cyklu „Ukryte dziedzictwo” i odsłuchałam je w audiobooku. Jak się okazało, był to strzał w dziesiątkę! Dzięki ponownemu zanurzeniu się w świecie wykreowanym przez Ilonę Andrews nie tylko odświeżyłam sobie przebieg ...

Rozwiń

Zwiń