Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Bardzo dobrze poprowadzona książka, narracyjnie i fabularnie na dobrym poziomie. Nie przynudza, nie daje chwili wytchnienia, w wielu momentach jest bezpardonowa.
Autorka gwarantuje nam jazdę bez trzymanki i za to nie przeprasza.

Bardzo dobrze poprowadzona książka, narracyjnie i fabularnie na dobrym poziomie. Nie przynudza, nie daje chwili wytchnienia, w wielu momentach jest bezpardonowa.
Autorka gwarantuje nam jazdę bez trzymanki i za to nie przeprasza.

Bardzo dobrze poprowadzona gra językowa. Tomik jest spójny pod kątem warsztatowym i tematycznym, porusza problemy społeczne w ciekawy sposób - karykatyzuje postawy często występujące w środowisku społecznym, poprzez groteskę odsłania mankamenty państwa opiekuńczego oraz ludzi żyjących w tym systemie.

Bardzo dobrze poprowadzona gra językowa. Tomik jest spójny pod kątem warsztatowym i tematycznym, porusza problemy społeczne w ciekawy sposób - karykatyzuje postawy często występujące w środowisku społecznym, poprzez groteskę odsłania mankamenty państwa opiekuńczego oraz ludzi żyjących w tym systemie.

Cykl felietonów oraz rozmów z autorami, dosyć sprawnie się czyta.

W tej książce jest wiele ciekawych wątków, rozważań m.in. na temat promocji czytelnictwa, procesu wydawniczego książki czy procesu pisania.

Nietuzinkowo oraz interesująco napisane.

Cykl felietonów oraz rozmów z autorami, dosyć sprawnie się czyta.

W tej książce jest wiele ciekawych wątków, rozważań m.in. na temat promocji czytelnictwa, procesu wydawniczego książki czy procesu pisania.

Nietuzinkowo oraz interesująco napisane.

Warsztatowo bardzo spójna i wielowymiarowa proza, bogata językowo.

Naprawdę warto.

Warsztatowo bardzo spójna i wielowymiarowa proza, bogata językowo.

Naprawdę warto.

Nie omieszkam stwierdzić, że obok Copyright'u to jest praktycznie najlepszy tomik z dotychczas wydanych przez tego autora. Tomek Dalasiński miał manierę wzlatywania ponad metaforą, a we w/w tomikach jest oranie w słowie. Brutalnie, przyziemnie, z pazurem. I to mi się podoba.

Nie omieszkam stwierdzić, że obok Copyright'u to jest praktycznie najlepszy tomik z dotychczas wydanych przez tego autora. Tomek Dalasiński miał manierę wzlatywania ponad metaforą, a we w/w tomikach jest oranie w słowie. Brutalnie, przyziemnie, z pazurem. I to mi się podoba.

Konsekwentny tomik w swoim założeniu. Wiersze tu nie są mozaiką, stanowią pewien konstrukt - umyślony od początku do końca. Turpizm w tej książce nie jest wulgarny, miał odpychać i intrygować w zamierzeniu, jednocześnie nie przesłania on budowy wiersza, warsztatu.
Bardzo zrównoważony debiut. Podoba mi się.

Konsekwentny tomik w swoim założeniu. Wiersze tu nie są mozaiką, stanowią pewien konstrukt - umyślony od początku do końca. Turpizm w tej książce nie jest wulgarny, miał odpychać i intrygować w zamierzeniu, jednocześnie nie przesłania on budowy wiersza, warsztatu.
Bardzo zrównoważony debiut. Podoba mi się.

Zabierając się za lekturę tomiku zastanawiałam się, jaki on będzie w odbiorze - czy pochłonie, czy odepchnie na drugi brzeg regału gdzieś w czeluściach reszty książek poetyckich. I jednak się nie zawiodłam, ta niepozorna okładka, która niczego za bardzo nie sugeruje i nie obiecuje czytelnikowi, po otwarciu jest to istny koktajl Mołotowa pod względem warsztatowym.
Poezja pisana zdecydowanie przez kobietę - brutalizacja języka, powszechny w przestrzeni społecznej oraz codzienność zwykłego zjadacza chleba, kontrastuje się jednocześnie z opisem naturalistycznym, kontemplującym przyrodę jako sacrum.
Ryzykowne połączenie, jednakże Hannie Janczak udał się ten wybuchowy eksperyment, lektura nie jest miałka, mdła. Czytelnik jest zaś wciśnięty w wir wydarzeń, wrzucony w imadło, by zaraz być wyciągnięty na brzeg i nakarmiony sensorycznymi doznaniami opisu przyrody.

Jak dla mnie bomba!

Zabierając się za lekturę tomiku zastanawiałam się, jaki on będzie w odbiorze - czy pochłonie, czy odepchnie na drugi brzeg regału gdzieś w czeluściach reszty książek poetyckich. I jednak się nie zawiodłam, ta niepozorna okładka, która niczego za bardzo nie sugeruje i nie obiecuje czytelnikowi, po otwarciu jest to istny koktajl Mołotowa pod względem warsztatowym.
Poezja...

Jak na debiut poetycki, to wysoko postawiona poprzeczka.
Niektórych utworów nie byłam w stanie zrozumieć w lot, lecz sądzę że jest to kwestia ponownego zanurzenia się w treści, wnętrza książki.
Dojrzały język i groteskowość rzeczywistości, przedstawionej w utworach stanowi ciekawe połączenie. Podobnie jest z różnymi stylami, którymi autor się posłużył w ramach eksperymentu. "Opowieść..." jest dość zróżnicowanym tomikiem, przypomina mi biblijną Wieżę Babel. Tyle że wiersze, które są swoistą mozaiką, korespondują ze sobą i próbują złapać nić porozumienia z czytelnikiem, jednocześnie pragną z owej Wieży uciec.

Dodatkowym plusem jest wydanie tomiku oraz ilustracje wewnątrz książki, które - jak na rocznik 99' (!!) - są precyzyjne, klimatyczne i surrealistyczne.

Jak na debiut poetycki, to wysoko postawiona poprzeczka.
Niektórych utworów nie byłam w stanie zrozumieć w lot, lecz sądzę że jest to kwestia ponownego zanurzenia się w treści, wnętrza książki.
Dojrzały język i groteskowość rzeczywistości, przedstawionej w utworach stanowi ciekawe połączenie. Podobnie jest z różnymi stylami, którymi autor się posłużył w ramach eksperymentu....

Do tej książki mam mocno ambiwalentny stosunek- niektóre wiersze Sebyły są naprawdę dobre, a niektóre mocno słabe. Swoją drogą, że jego pretensjonalność w pewnych miejscach bywa irytująca; jednakże bym zgrzeszyła, gdybym nie brała pod uwagę okresu aktywności literackiej autora.

Do tej książki mam mocno ambiwalentny stosunek- niektóre wiersze Sebyły są naprawdę dobre, a niektóre mocno słabe. Swoją drogą, że jego pretensjonalność w pewnych miejscach bywa irytująca; jednakże bym zgrzeszyła, gdybym nie brała pod uwagę okresu aktywności literackiej autora.

Wyjątkowo ponura książka. Może jest mała, lecz bardzo mocno szarpie treścią po żyłach. Niektórych scen nie jestem w stanie wymazać z pamięci.

Wyjątkowo ponura książka. Może jest mała, lecz bardzo mocno szarpie treścią po żyłach. Niektórych scen nie jestem w stanie wymazać z pamięci.

Treść w tekstach dość spłaszczona, jak dla mnie obraz sielanki można by było poprowadzić lepiej. Rozumiem konwencję, lecz wiersze językowo zbyt jednolite, uciekają autorowi między palcami.

Treść w tekstach dość spłaszczona, jak dla mnie obraz sielanki można by było poprowadzić lepiej. Rozumiem konwencję, lecz wiersze językowo zbyt jednolite, uciekają autorowi między palcami.

W trakcie lektury odnosiłam wrażenie, że obraz relacji damsko-męskiej jest bardzo zakrzywiony, groteskowy, a nawet ponury. Nie wiem. Fabuła została dobrze poprowadzona, jednak w tym wszystkim coś mnie irytowało. Postać kobiety, która usilnie- od początku lektury- pragnęła własnej śmierci i ciągle o niej prawiła wciągając w grę innych, była jak dla mnie mocno średnia.

W trakcie lektury odnosiłam wrażenie, że obraz relacji damsko-męskiej jest bardzo zakrzywiony, groteskowy, a nawet ponury. Nie wiem. Fabuła została dobrze poprowadzona, jednak w tym wszystkim coś mnie irytowało. Postać kobiety, która usilnie- od początku lektury- pragnęła własnej śmierci i ciągle o niej prawiła wciągając w grę innych, była jak dla mnie mocno średnia.

Narracja bardzo ciekawa, autor dał głos zwierzęciu któremu wszystkiemu się dziwi, ciekawi a nawet trapi. Chce pokazać, że zwierzę (jak każde żyjące stworzenie) ma problem egzystencjalny, z którym musi się uporać. Jak dla mnie bomba.

Narracja bardzo ciekawa, autor dał głos zwierzęciu któremu wszystkiemu się dziwi, ciekawi a nawet trapi. Chce pokazać, że zwierzę (jak każde żyjące stworzenie) ma problem egzystencjalny, z którym musi się uporać. Jak dla mnie bomba.

Przepraszam, ale nie. Zdecydowanie nie moja narracja oraz fabuła. Przeczytałam nawet 3x i za każdym razem treść do mnie nie trafia. Zbyt patosowe, pompatyczne, a tragizm jakby sztuczny.

Przepraszam, ale nie. Zdecydowanie nie moja narracja oraz fabuła. Przeczytałam nawet 3x i za każdym razem treść do mnie nie trafia. Zbyt patosowe, pompatyczne, a tragizm jakby sztuczny.