Ewa Jarocka

Lektura na jeden wieczór, poruszająca, pełna emocji, dająca do myślenia, pokazująca świat oczami dziecka. Książkę czyta się niesamowicie szybko, mamy tutaj do czynienia z historią 10-letniej Angeliki, córki alkoholiczki samotnie wychowującej dwójkę dzieci. Razem z dziewczynką przebrniemy przez popijawy matki, jej spotkania z obcymi mężczyznami, wizyty policji i w szpitalu, dom dziecka i wiele innych sytuacji, które będziemy mogli zobaczyć jej oczami i poznać przy tym sposób jej myślenia oraz to w jak rozumie swoje położenie. Fabuła opowieści porusza dogłębnie i uświadamia czytelnikowi jak bardzo otoczenie wpływa na psychikę dziecka. Jako że jest zrealizowana z perspektywy małej dziewczynki spotkamy się tutaj ze szczyptą fantazji, która jest cechą dziecięcej, niewinnej osobowości. Zwróci to naszą uwagę na to, że w tej sytuacji dziecko wymagające opieki rodziców, ich miłości i troski samo musi zmierzyć się z opieką nad młodszym bratem oraz pijaną matką, czuje się odpowiedzialne niczym dorosły, jednak nadal jest dzieckiem. Opowieść to tylko 142 strony, jednak jest w nich zawarte wszystko to, co trzeba. Nie spotkamy się tutaj ze zbędnymi opisami, nie będziemy skupiać na nic nieznaczących szczegółach, tylko zderzymy z bezpardonowym odniesieniem do tematu, jakim jest alkoholizm i dzieciństwo w jego cieniu. Tym, co nie za bardzo przypadło mi do gustu jest rodzaj narracji, z jakim się tutaj spotykamy. Zamiast standardowej narracji pierwszoosobowej, w której bohater przedstawia nam sytuację lub trzecioosobowej, w której poznajemy sytuację z perspektywy obserwatora, tutaj mamy do czynienia z narratorem, który oglądając sytuację z boku przemawia bezpośrednio do głównej bohaterki. Pierwszy raz spotykam się z takim zabiegiem i nie bardzo wiem, do jakiego rodzaju narracji mogę go zaliczyć, podejrzewam drugoosobową, jednak przeczytałam o niej dosłownie chwilę temu i nie jestem pewna. Jestem jednak pewna tego, że bardzo ciężko było mi się przyzwyczaić do czytania tekstu pisanego w ten sposób i momentami było to dla mnie denerwujące. "Nie zostawia się dziecka w niebie" to poruszająca opowieść, która przypadnie do gustu osobom, które lubią czytać książki odnoszące się do ciężkich tematów. Powinna zostać także przeczytana przez tych, którzy być może sami spotkali się z taką sytuacją w życiu, nieważne czy z perspektywy dziecka, rodzica, czy może z perspektywy obserwatora.