popielniczka

teraz to nie budynek
teraz to nie dom
dla mamy dla taty dla mnie
i warzyw w lodówce nie
teraz to nie chata
nie dom – nie forteca
i już nie cztery ściany
(nawet nie zasługuje na to
żeby nazwać go walizką lub plecakiem)
to tylko wielka
czarna
okopcona
popielniczka
do której pali Bóg
łapiąc dym
a wypuszczając z ust muszki
15 sierpnia 2013, Kijów



Morele w kaskach

Przekwitły morele Donbasu
Wszystkimi odcieniami nieba
Założyły morele kaski
Wiosna minęła

Było ich dwudziestu
Same chłopy na schwał
Przed trzydziestką
Według praw równań
Zostało ich dwudziestu
Tylko nie ma do czego równać:
Trzymali się
Na włosku
Stalowego drutu
Stali w klatce
Jak w arce Noego
Po potopie

Spadła betonu tona
Na klatkę
Oni wypadli
Rozgniotło ich w spadku swobodnym
Stali się swobodni
Tak – wolni
Jak drzewa morelowe
Wyrwane z korzeniami

Było ich dwudziestu
I zostało dwudziestu
Do nich równano
Według praw równań

Kiedy ciągnięto dalej rząd
Na cmentarzu
A mój tato nie zdążył się z nimi
Zrównać
Mój tato wtedy zastygł jak węgiel
A oni wznosili się coraz wyżej i wyżej
W gumowcach
I z manierkami bez wody
I z ciałami jak manierka
Wznosili się do aniołów
Aż tam
I teraz babcie wnukom
Snują opowiastkę
O morelach
W kaskach

(fragmenty książki)