Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zacny, przezacny kawał doskonałej literatury. Powieść łącząca niezwykłą technikę pisarską z brutalnym obrazem życia bohaterów. Z tej mocnej fuzji rodzi się wizja świata jako chaosu, w którym los konfrontuje ludzi z ich własną siłą i słabością. Eily i Stephen, początkująca studentka szkoły aktorskiej i słynny aktor są parą, którą łączy pełen bólu i wzajemnie zadawanych sobie ran , niszczący romans, mimo seksualnej głębi, tak odległy od klasycznego widzenia związku mężczyzny z kobietą. Właśnie to Einear McBride przekazuje z niezwykłą siłą wyrazu: te nieuporządkowane strumienie świadomości, wszystkie formalne eksperymenty jej prozy służą temu, by cztelnik mógł poczuć mocniej emocjonalny ładunek powieści. A jest on potężny. Książka jest napisana z nadzwyczajną maestrią i brawa należą się też tłumaczce, która stanęła na wysokości zadania tworząc tak ekspresyjny przekład.

Zacny, przezacny kawał doskonałej literatury. Powieść łącząca niezwykłą technikę pisarską z brutalnym obrazem życia bohaterów. Z tej mocnej fuzji rodzi się wizja świata jako chaosu, w którym los konfrontuje ludzi z ich własną siłą i słabością. Eily i Stephen, początkująca studentka szkoły ...

Rozwiń Zwiń

Skandynawskie kryminały mają swoją specyfikę, mroczny klimat, raczej powolną fabułę, z której mozolnie wysnuwają się szczegóły rozwikływanych tajemnic. Mentalista pod wieloma względami do tych gatunkowych stereotypów pasuje, lecz z całą pewnością nie zawodzi czytelnika spragnionego sensacyjnych wrażeń. Autorzy utkali dokładną sieć kryminalnej zagadki, która wciąga aż po uszy. Fabuła jest tu dobrze przemyślana i oparta na solidnym researchu. Z tego połączenia sił dwóch różnych osobowości wyszedł bardzo udany produkt literatury popularnej , książka, która czytanie się szybko i chętnie mimo dużej grubości (ponad 600 stron). Czytadło w sam raz na takie upalne lato jak teraz.

Skandynawskie kryminały mają swoją specyfikę, mroczny klimat, raczej powolną fabułę, z której mozolnie wysnuwają się szczegóły rozwikływanych tajemnic. Mentalista pod wieloma względami do tych gatunkowych stereotypów pasuje, lecz z całą pewnością nie zawodzi czytelnika spragnionego sensacy...

Rozwiń Zwiń

Dla mnie to książka o miejscu i roli pamięci w tkaniu opowieści, sama utkana przepięknie i dająca czytelnikowi poczucie, że widzi prawdziwe stawanie się rzeczy. Realizm i oniryzm istnieją tu obok siebie, przenikają się tworząc zjawiskowej urody powieść.

Ale wracając do pamięci. To ona jest siłą sprawczą napędzającą narrację, to ona kojarzy rozrzucone w czasie i przestrzeni fakty i odkrywa związki między nimi. Mamy to już w pierwszym rozdziale, gdy bohater doświadcza sklejenia dwóch momentów czasowo odległych jak kartek w książce. Pamięć jest dziwna, często to w powieści Julii Fiedorczuk słyszymy. I opowiadane historie wybierane są jak gdyby nagłym nakazem tej dziwnej , rządzącej się własnymi prawami potęgi. Historie te losy kilku rozmaitych osób z jednej wsi, splatają się w jedną osobliwie poetycką wizję życia, jako podejmowanego wciąż z mozołem trudu istnienia, który wciąż nakazuje posuwać się do przodu.

Dla mnie to książka o miejscu i roli pamięci w tkaniu opowieści, sama utkana przepięknie i dająca czytelnikowi poczucie, że widzi prawdziwe stawanie się rzeczy. Realizm i oniryzm istnieją tu obok siebie, przenikają się tworząc zjawiskowej urody powieść.

Ale wracając do pamięci. To ona jes...

Rozwiń Zwiń

Najlepszy tom Różyckiego od czasu głośnych „Kolonii”. Klasycystyczny kostium tych wierszy pisanych podczas pandemii, którą poeta spędził w Berlinie zawiera w sobie nieprzebraną mnogość obrazów, odniesień, nawiązań i aluzji. Niezwykle uważnie odmierzona równowaga między treścią a formą czyni to dzieło rozpisanym na 78 wierszy ultrapoematem, w którym podróż wewnętrzna jest jednocześnie podróżą w mroczne krajobrazy dotkniętego pandemią świata.

Najlepszy tom Różyckiego od czasu głośnych „Kolonii”. Klasycystyczny kostium tych wierszy pisanych podczas pandemii, którą poeta spędził w Berlinie zawiera w sobie nieprzebraną mnogość obrazów, odniesień, nawiązań i aluzji. Niezwykle uważnie odmierzona równowaga między treścią a formą czyn...

Rozwiń Zwiń

Powiem krótko: porwała mnie i wciagnęła w hipnotyczny wir czytania ta książka z dwóch powodów. Po pierwsze, dlatego że jest to niekonwencjonalnie i pomysłowo opowiedziana historia, która przedstawiona inaczej mogłaby się okazać czymś bardzo prostym i konwencjonalnym. Elif Shafak zastosowała jednak takie literackie środki, które z banału czynią fascynującą literaturę.
To przejaw prawdziwego mistrzostwa. Po drugie, autorka sprawiła, że lektura lśni mnóstwem odbić i fasetek, że jest złożona i różnorodna przy doskonale zachowanej spójności i jednolitości. To także mistrzostwo. Te dwie rzeczy sprawiły, iż przeczytałem tę powieść prawie na jednym oddechu. Historia Leili i jej pięciorgu osobliwych przyjaciół? Opowieść o byciu wykluczonym, opowieść o skarbach wewnętrznych? Tak, a jednocześnie więcej. Czytajcie, a znajdziecie.

Powiem krótko: porwała mnie i wciagnęła w hipnotyczny wir czytania ta książka z dwóch powodów. Po pierwsze, dlatego że jest to niekonwencjonalnie i pomysłowo opowiedziana historia, która przedstawiona inaczej mogłaby się okazać czymś bardzo prostym i konwencjonalnym. Elif Shafak zastosował...

Rozwiń Zwiń

Przepiękna, refleksyjna opowieść o życiu miłosnym i jego meandrach, rozlicznych kombinacjach możliwościach. Choć miłość to odwieczny temat literatury, nikt wcześniej nie podjął go w taki sposób jak uczyniła to Jeanette Winterson.

Książkę poprzedza wprowadzenie tłumacza, którego lektura jest obowiązkowa, jeśli chce się powieść brytyjskiej pisarki dobrze zrozumieć. Kwestia ukrycia płci narratora, niemożliwa do przeprowadzenia w języku polskim, ma tutaj decydujące znaczenie, gdyż autorka znosi sam podział doświadczeń miłosnych na męskie i żeńskie. Konieczność nadania płci narratorowi w polszczyźnie jest dla tłumaczki nieuniknionym kompromisem, który realizuje wybierając rodzaj żeński. W istocie trzeba pamiętać podczas czytania, że tutaj płeć schodzi na dalszy plan i chodzi przede wszystkim o uniwersalność doświadczenia, które przejawia się tak byśmy dostrzegali coś, co jest po prostu głęboko ludzkie, nie koncentrując się na aspekcie płci.

W tym kontekście należy postrzegać analizę życia miłosnego bohatera/bohatera w całym jego bogactwie i różnorodności. Zwraca uwagę oczywiście biseksualizm, przekraczanie barier, wyławianie niuansów, tropienie szczegółów. Ostatecznie miłość okazuje się grą, która wznosi się ponad własne reguły i jest wartością sama w sobie. Być może właśnie takie tego określenie było celem Jeanette Winterson.

Przepiękna, refleksyjna opowieść o życiu miłosnym i jego meandrach, rozlicznych kombinacjach możliwościach. Choć miłość to odwieczny temat literatury, nikt wcześniej nie podjął go w taki sposób jak uczyniła to Jeanette Winterson.

Książkę poprzedza wprowadzenie tłumacza, którego lektura j...

Rozwiń Zwiń

Gęsta i mroczna lektura z niezbyt śpieszną akcją, za to z doskonale uchwyconym tłem. Autorka uczyniła podstawą tej powieści biografię szpiega, ale nie jest to typowy thriller szpiegowski, taki jak choćby te autorstwa R. Ludluma. Bardzo istotne w utworze Louise Doughty są detale psychologiczne i plastyczne opisy, czyta się to wsiąkając szybko w lokalny klimat(Indonezja) i dramatyczne położenie bohaterów. Czytając tę powieść widzi się prawdziwe życie w egzotycznym kraju. I to z pewnością siła tej książki.

Jednakże nazwanie tej powieści thrillerem nie jest do końca zasadne. Właściwie trochę thrillera pojawia się dopiero w ostatniej trzeciej części. Powiedziałbym raczej, że jest to powieść psychologiczna przedstawiająca wewnętrzne życie szpiega, trochę podobnie jak Berta Isla Xaviera Mariasa, choć to dwie zupełnie inaczej napisane książki. Na pierwszym planie mamy tu dylematy moralne, rozterki dotyczące podejmowanych w działaniu wyborów aż po sny bohatera. Utwór LD należałoby zatem określić jako powieść psychologiczną i ja tak ją postrzegam. Lektura ta miała u mnie jeden skutek uboczny: przeczytanie tej książki wyzwoliło we mnie wielką ochotę zapalenia indonezyjskiego papierosa z goździkami zwanego kretkiem. My palacze tak mamy.

Gęsta i mroczna lektura z niezbyt śpieszną akcją, za to z doskonale uchwyconym tłem. Autorka uczyniła podstawą tej powieści biografię szpiega, ale nie jest to typowy thriller szpiegowski, taki jak choćby te autorstwa R. Ludluma. Bardzo istotne w utworze Louise Doughty są detale psychologic...

Rozwiń Zwiń