Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Życie Antka i Eli jest całkiem przeciętne, do czasu wypadku w drodze powrotnej z Czech. To jedno wydarzenie sprowadza za sobą kolejne, każde dziwniejsze od poprzedniego. Po powrocie do domu, okazuje się, że ani Antek, ani Ela nie mają już pracy, muszą sobie więc jakoś radzić...

Do debiutów podchodzę zazwyczaj z ostrożnością, wolę sprawdzonych autorów, lubię wiedzieć, że dostanę dokładnie to, czego oczekuję, a nawet więcej. Nie powiem, że Autorka "Szarlotki" przekonała mnie do początkujących pisarzy, chociaż na książce się nie zawiodłam. Powieść Agaty Machczyńskiej jest pełna niespotykanych zdarzeń, dziwnych wypadków i incydentów.

Przyznam szczerze, że nie miałam pojęcia czego mogę się spodziewać po tej książce, zanim po nią sięgnęłam. Na okładce widnieje ostrzeżenie przed absurdami i szaleństwem, ale nie przypuszczałam, że aż w takim stopniu. Było kilka momentów, kiedy nie do końca ogarniałam, co tam się w ogóle dzieje, niektórych rzeczy w ogóle nie pojmowałam, serio. Jednak Antkowi i Eli zdawało się to aż tak bardzo nie przeszkadzać, jak mi, nie byli wystarczająco wstrząśnięci, poruszeni czy oburzeni. Łatwiej dopuszczali do siebie pewne fakty, bez potrzeby wyjaśniania ich.

Książkę czytało się szybko, jest prosta w odbiorze. W "Szarlotce" znajdziemy różne style literackie, z którymi Autorka świetnie sobie poradziła. Brakowało mi jednak opisów uczuć, wszystko wydawało się być odrobinę bezbarwne, bezosobowe, sztywne.

Choć mam książce sporo do zarzucenia, muszę przyznać, że byłam zaintrygowana, a jeśli kiedyś pojawi się dalsza część, z chęcią po nią sięgnę. Mogę polecić ją wszystkim, którzy chcą się oderwać od zwyczajnej rzeczywistości i przeżyć coś szokującego.

http://books-pal.blogspot.com/2015/06/szarlotka-agata-machczynska.html

Życie Antka i Eli jest całkiem przeciętne, do czasu wypadku w drodze powrotnej z Czech. To jedno wydarzenie sprowadza za sobą kolejne, każde dziwniejsze od poprzedniego. Po powrocie do domu, okazuje się, że ani Antek, ani Ela nie mają już pracy, muszą sobie więc jakoś radzić...

Do debiutów podchodzę zazwyczaj z ostrożnością, wolę sprawdzonych autorów, lubię wiedzieć, że...

Matt Hidalf od zawsze sprawiał problemy. Jeśli ktoś coś zbroił, można było w ciemno zakładać, że to on. Mimo swojego młodego wieku zdążył nagrabić sobie u samego króla i gościć na pierwszych stronach Proroka Królewskiego. Chłopiec jest znany z kombinowania, oszukiwania, kłamania, et cetera, et cetera. Tym razem chce się dostać do Akademii Elity. Z tym że nie uczył się w ogóle. A nawet uczniowie, którzy pół życia spędzają nad książkami, mają kłopoty z dostaniem się do Akademii. Jak więc Matt chce się tam dostać, skoro nie ma szans na oszukiwanie podczas egzaminu? Cóż, on potraktował to jako wyzwanie...

Dobra, zacznę od tego, że mimo, że mam 15 lat, ciągle lubię czytać książki dla dzieci. Nie żebym uważała się za nie wiadomo jak dorosłą, ale w każdym z nas siedzi dzieciak, nie? :) No więc właśnie. Sięgając po tę pozycję, nie spodziewałam się, że będę czerpała z czytania jej taką przyjemność. Jako, że ostatnimi czasy mam wrażenie, że leży na mnie spora odpowiedzialność za wszystko, co robię, wyjątkowo spodobał mi się ten powrót do beztroskich czasów. Z tą książką potrafiłam zapomnieć o swoich obowiązkach, o tym, że czeka mnie wybór liceum, o nauce, o wszystkim. Za każdym razem potrafiła wywołać uśmiech na mojej twarzy, nieważne w jak złym humorze byłam. Główny bohater, tytułowy Matt Hidalf, zdaje się nie mieć problemów. Przez pryzmat tego, jak on je postrzega, nie wydają się być tak istotne. I to polubiłam najbardziej. Wiadomo, taka ma być właśnie książka dla dzieci, jednak nie we wszystkich można to znaleźć, czyni to w moich oczach lekturę wyjątkową.

Matt jest wyjątkowo bystrym chłopakiem. Na każdej stronie powieści zadziwiał mnie jego spryt, byłam pod wrażeniem jego pozornie błahych pomysłów. Był najzabawniejszą postacią, z jaką ostatnio miałam styczność, za co należy się ogromny plus.

Książka jest napisana w łatwy sposób, czyta się ją szybko, wiec, jak pisałam - jest świetna dla młodszych Czytelników. Literki są dość spore, więc choć książka ma około czterystu stron, nie dłuży się.

Sama historia też należy do plusów. Choć okładka może mylić, nie chodzi o błyskawicę jako taką, akcja nie będzie utrzymana też w jakimś mrocznym klimacie (bo to jedyne, co skojarzyło mi się, po zobaczeniu błyskawic na okładce). Nie jest też podobna do Harry'ego Pottera w takim stopniu, jak można było przypuszczać - jeden jedyny raz, kiedy pomyślałam, że może przypominać tę historię, to ten, kiedy czytałam opis z okładki. I moim zdaniem to dobrze, bo Harry Potter jest jeden i wszystkie powieści, które mają go zastąpić są zazwyczaj kiepskie, a ta do kiepskich na pewno nie należy.


Minusów znaleźć nie potrafiłam. Z każdą stroną utwierdzałam się w przekonaniu, że ta książka jest niesamowita. Z niecierpliwością czekam na część kolejną - po prostu muszę ją przeczytać. Kiedy skończyłam "Błyskawicę Widmo", czułam ogromny niedosyt, mam więc nadzieję, że kontynuacja będzie na takim samym poziomie.

Z racji tego, że zbliżają się święta, dodam tylko, że uważam tę książkę za idealny prezent dla chłopców w wieku 8-12 lat, choć dziewczyny też nie powinny narzekać. Ja sama planuję podłożyć tę książkę kuzynowi, kiedy podrośnie, i mam ogromną nadzieję, że spodoba mu się tak samo, jak mi. :)

http://books-pal.blogspot.com/2014/12/matt-hidalf-i-byskawica-widmo.html

Matt Hidalf od zawsze sprawiał problemy. Jeśli ktoś coś zbroił, można było w ciemno zakładać, że to on. Mimo swojego młodego wieku zdążył nagrabić sobie u samego króla i gościć na pierwszych stronach Proroka Królewskiego. Chłopiec jest znany z kombinowania, oszukiwania, kłamania, et cetera, et cetera. Tym razem chce się dostać do Akademii Elity. Z tym że nie uczył się w...

Karou mieszka w Pradze, jest artystką, niedawno się rozstała z chłopakiem. Chadza z przyjaciółką do pewnej osobliwej restauracji, jeszcze niedawno dorabiała sobie strasząc wycieczki, a wychowuje ją grupa chimer. Dziewczyna ma też niebieskie włosy, tatuaże i możliwość spełniania życzeń.

Poza tym, dużo podróżuje. Nie, nie autem czy samolotem. Ona po prostu przechodzi przez drzwi i znajduje się w innym kraju, na innym kontynencie, gdzie tylko zechce. Dobra, przesadziłam trochę. Nie gdzie zechce, ale gdzie wyśle ją Brimstone. Po co? Po zęby. Z kolei, po co mu zęby? Ha, tego Wam nie zdradzę.

Jednak w którymś momencie, na drzwiach, przez które przechodzi Karou, pojawiają się odciski dłoni, jakby wypalone w drewnie, a osoby, które są za to odpowiedzialne, cechuje niezwykłe piękno. Co to oznacza?

***
Niesamowita, wielowątkowa historia, która mnie absolutnie oczarowała!

Anioł, serafin. I ludzka dziewczyna, która sama nie wie, co dzieje się w jej życiu. Wiadomo, to musiało skończyć się jako takim związkiem, chociaż nie mogłam narzekać na przewidywalność. Autorka stopniowo odkrywała przed Czytelnikami różne zdarzenia z przeszłości bohaterów, przy okazji wzbudzając nasz apetyt na lekturę przez rozwijanie relacji Karou i Akivy. Podobały mi się postacie chimer, szczególnie pod koniec, kiedy poznajemy je lepiej. Wiadomo, jedne z nich polubiłam bardziej, inne mniej, jednak cały świat wykreowany przez autorkę - świat chimer i aniołów, a także Praga - wydawał się tętnić życiem, książka wręcz ociekała magicznym klimatem. Wszystko było niezwykle barwne, postaci zdawały się być autentyczne, a zdarzenia pełne akcji, pełne zagadek i jednocześnie odpowiedzi.

Karou. To imię w języku chimer oznacza nadzieję. Dziewczyna nie jest zwyczajna, jednak nie ukrywa całkiem prawdy o tym, co robi po lekcjach, przed znajomymi. Za każdym razem, gdy ktoś zadaje jej pytania, ona odpowiada z tajemniczym uśmiechem, który wskazuje na to, że żartuje. Karou zna wiele języków, posiada koraliki, monety, dzięki którym może spełniać drobne życzenia, uwielbia rysować. Strony jej szkicowników pokryte są rysunkami Brimstone'a, Dealera Marzeń. On ją wychował, jest jej bliski, jednak ona nie ma pojęcia, po co mu zęby, a jak się potem okazuje, nie jest to jedyna kwestia dotycząca chimer, o której nic tak naprawdę nie wie.

Od razu spodobała mi się okładka. Czarno-biała twarz zasłonięta przez niebieską maskę idealnie oddaje klimat powieści, bo symbolizuje tajemniczość i barwność lektury.

I choć starałam się znaleźć jakieś minusy, to niestety poległam. Książka jest świetna pod każdym względem, język autorki jest przystępny, czyta się szybko, a przy okazji uważam, że może zainteresować zarówno młodzież, jak i starszych. Polecam każdemu, bo "Córka dymu i kości" jest magiczną lekturą, początkiem dobrze zapowiadającego się cyklu, niesamowitą historią.

Karou mieszka w Pradze, jest artystką, niedawno się rozstała z chłopakiem. Chadza z przyjaciółką do pewnej osobliwej restauracji, jeszcze niedawno dorabiała sobie strasząc wycieczki, a wychowuje ją grupa chimer. Dziewczyna ma też niebieskie włosy, tatuaże i możliwość spełniania życzeń.

Poza tym, dużo podróżuje. Nie, nie autem czy samolotem. Ona po prostu przechodzi przez...