Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Słabiutka pozycja.

"Hanka. Historia pewnego pałacu" dostałam za darmo z fanpage'a na Facebooku. Fanpage ma nazwę taką samą, jak tytuł książki. Myślałam, że to jakaś forma promocji nowej pozycji, ale z tego co widzę nowość to nie jest. Bardzo miłe jest to, że zarówno w tej książce, jak i w jej kontynuacji, którą równie otrzymałam są odręcznie pisane dedykacje podpisane przez Autorkę.

Niestety, poza pięknym wydaniem, miłą dedykacją i zachęcającym opisem na odwrocie okładki, tyle tylko dobrego mogę o książce napisać. Rozczarowałam się, ponieważ wiele sobie obiecywałam po przeczytaniu pozytywnych ocen tutaj, a po lekturze są one dla mnie kompletnie niezrozumiałe.

Od pierwszych stron irytuje główna bohaterka. Im dalej w akcję, tym gorzej. Hania miała być uroczą złośnicą o niesfornym charakterze (co było kilkukrotnie podkreślane), a wyszła irytująca histeryczka. Męskie postaci zostały wykrojone z harlekinowskiej formy - przystojni, zamożni (no, przynajmniej jeden z nich), cuda-wianki idealne. Potencjał widać było w majaczącej w tle babci Lusi i małżeństwie Blado, ale zostali niestety spłaszczeni, jak reszta bohaterów oraz zostały im dodane histeryczne rysy, jak u głównej bohaterki.
Obcując z bohaterami ma się wrażenie, że przebywamy z dziećmi, a nie z dorosłymi ludźmi. Ciągłe obrażanie się, krzyki, tupania nogą, kompletny brak umiejętności prowadzenia rozmowy. Sztuczność dialogów wywoływała zgrzytanie zębów. Wieloletni przyjaciele muszą porozumiewać się pełnymi zdaniami, które informują rozmówcę o rzeczach, które powinny być mu oczywistymi... (lekko upraszczając sytuację: "Hanka, pamiętasz opowiadanie, które napisaliśmy?" Hanka odpowiada: "Oczywiście, nasze opowiadanie, które napisaliśmy w piątej klasie na zajęciach literackich, na które musieliśmy chodzić, bo byliśmy niegrzeczni, opowiadanie, które wisi w gablocie w szkole, z którego wszyscy byli tacy dumni!").

Hania i jej przyjaciel posiadają niesamowitą umiejętność zasypiania twardym, całonocnym snem na podłodze. W dziedzinie zasypiania przoduje Hania, która zadziwia ciągłym zapadaniem w objęcia Morfeusza, nawet w wyjątkowo stresujących i dziwnych sytuacjach, w dodatku Morfeusz trzyma ją zawsze mocno, bywa przenoszona do różnych łóżek, bez wybudzania. Mam wrażenie, że Autorka w ten sposób nieumiejętnie kończyła sceny, na których zakończenie zwyczajnie nie miała pomysłu, powtarza się to w książce kilka razy.

Kilka wątków jest rozgrzebanych, przelecianych po łebkach i urwanych, a ich ostateczne wyjaśnienie zajmuje jeden akapit i nie da się przestać myśleć, że zostało szybko dopisane na kolanie. Niby można to tłumaczyć zostawieniem otwartej furtki do kontynuacji, ale dla mnie to zwykła fuszerka, bo u dobrych pisarzy nie ma się wrażenia bałaganu, a jedynie niedosytu.

Gdyby nie kiepsko napisane sceny uniesień erotycznych Hani i towarzyszących jej panów (tych scen opisanych wprost i aluzjami) to pomyślałabym, że książkę można by było porównać do książek typu "Pan Samochodzik" czy "Długi deszczowy tydzień" - zwłaszcza, gdy pojawiły się... duchy. Książkę klasyfikuję w niskiej półce literatury kobiecej, a drobne błędy stylistyczne i gramatyczne sprawiają, że patrzę na tę pozycję z dużą dozą niechęci.

Słabiutka pozycja.

"Hanka. Historia pewnego pałacu" dostałam za darmo z fanpage'a na Facebooku. Fanpage ma nazwę taką samą, jak tytuł książki. Myślałam, że to jakaś forma promocji nowej pozycji, ale z tego co widzę nowość to nie jest. Bardzo miłe jest to, że zarówno w tej książce, jak i w jej kontynuacji, którą równie otrzymałam są odręcznie pisane dedykacje podpisane...