Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powieść Merryn Allingham to kryminał z rodzaju tych, które czyta się niezwykle lekko. Sprawa martwego mężczyzny znalezionego w księgarni jest oczywiście bardzo poważna, ale historia ma trochę taki przygodowy sznyt, który kojarzy mi się z książkami czytanymi przed laty – jest do rozwiązania jakaś zagadka, jest niebezpieczeństwo, które czyha na bohaterów, ale nie ma mrocznej aury, która wywoływałaby dreszcze. Jest za to ciekawość, z jaką przewraca się kolejne strony i taka prosta przyjemność przebywania z bohaterami i obserwowania ich poczynań.

Podobało mi się „Morderstwo w księgarni” i dobrze się przy nim bawiłam, chociaż przyznaję, że trochę nie mogę wybaczyć autorce, że postawiła na tak proste rozwiązanie zagadki. Nie trwałam w jakimś wielkim napięciu w trakcie czytania, ale jednak mimo to po cichu liczyłam, że Merryn Allingham utrze mi nieco nosa jakimś twistem na koniec. Nie tym razem.

Ta historia sprawdzi się na początek przygody z kryminałami lub jako lekki przerywnik między bardziej skomplikowanymi śledztwami. Flora Steele nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa, a polubiłam ją na tyle, że chętne się z nią jeszcze spotkam.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2023/07/merryn-allingham-morderstwo-w-ksiegarni.html

Powieść Merryn Allingham to kryminał z rodzaju tych, które czyta się niezwykle lekko. Sprawa martwego mężczyzny znalezionego w księgarni jest oczywiście bardzo poważna, ale historia ma trochę taki przygodowy sznyt, który kojarzy mi się z książkami czytanymi przed laty – jest do rozwiązania...

Rozwiń Zwiń

Kiedy trafiam na taką powieść jak „Intuicjonistka” mam takie uczucie, które nie pojawia się wcale tak często, że oto można wyjść poza utarte schematy, dać się ponieść wyobraźni i stworzyć historię naprawdę nietuzinkową. Colson Whitehead tak przekonująco opisuje powieściowe realia, że wcale nie jest trudno w nie uwierzyć. Tym bardziej, że tak istotna wertykalność, intuicjonizm i poszukiwania planów windy idealnej przeplatają się z wątkami, szczególnie rasowymi, które czynią tę historię mocno osadzoną w rzeczywistości.

Co w takim razie sprawia, że „Intuicjonistka”, mimo wielu zalet (niecodzienny pomysł na powieść, intrygująca główna bohaterka, piękny styl, ważne społecznie wątki ujęte w ciekawy sposób), nie porwała mnie tak, jak „Kolej podziemna”? Miałam wrażenie, że gdzieś w tym wszystkim po drodze rozmywała się fabuła, rozjeżdżała się akcja i tak naprawdę na przestrzeni całej historii nie działo się tak wiele, jak by mogło się zadziać. Kolejne wydarzenia momentami dosyć mozolnie popychały wszystko do przodu, trochę tak jak gdyby ta historia, nawiązując do wind, nie poruszała się całkiem płynnie. Intuicyjnie wyczuwałam przez to takie drobne zgrzyty, przez które kontrolę powieści kończę z drobnymi uwagami, choć jednocześnie nie mając wątpliwości, że po książki Colsona Whiteheada można bezpiecznie sięgać, spodziewając się ciekawej lektury.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2023/07/colson-whitehead-intuicjonistka.html

Kiedy trafiam na taką powieść jak „Intuicjonistka” mam takie uczucie, które nie pojawia się wcale tak często, że oto można wyjść poza utarte schematy, dać się ponieść wyobraźni i stworzyć historię naprawdę nietuzinkową. Colson Whitehead tak przekonująco opisuje powieściowe realia, że wcale...

Rozwiń Zwiń

Gdybym miała zacząć od pozytywów, to niewątpliwie byłby to sam pomysł na powieść - seryjna morderczyni – do tej pory nieuchwytna i nawet niepodejrzewana o dokonane zbrodnie – trafia na terapię do psychoterapeutki celebrytki. To też jedna z tych historii, w których nie ma pewności, co jest prawdą, a co kłamstwem i nie ufa się właściwie żadnemu z bohaterów. Poza tym mamy okazję spojrzeć na te same wydarzenia z różnych perspektyw i często pojawiają się różnice, przez które zastanawiamy się, kto właściwie przedstawia prawdziwy obraz sytuacji. Za to wszystko na pewno plus.

Czekałam na jakiś wstrząs. Czekałam z nadzieją, chociaż nie mogę napisać, że cierpliwie, bo prawda jest taka, że od pewnego momentu ta książka zwyczajnie mnie męczyła. Czytałam ją naprawdę długo i nie wracałam do niej z entuzjazmem. Nie było we mnie napięcia, nie było też silnego zaintrygowania, a sposób opowiadania tej historii raczej mnie irytował niż wywoływał ciekawość.

Myślę też, że to, czy „Podążaj za motylem” przypadnie komuś do gustu, zależy w dużej mierze od tego, na ile odnajdzie się w sposobie poprowadzenia tej historii i czy wciągnie się w jej atmosferę. Ja się niej odnalazłam i nie wciągnęłam, i mimo początkowej ekscytacji później jej lektura mocno mi się dłużyła. Martta Kaukonen tym razem mnie nie przekonała, ale widzę tu potencjał, który może innym razem zostanie wykorzystany w sposób, który bardziej do mnie trafi.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2023/07/martta-kaukonen-podazaj-za-motylem.html

Gdybym miała zacząć od pozytywów, to niewątpliwie byłby to sam pomysł na powieść - seryjna morderczyni – do tej pory nieuchwytna i nawet niepodejrzewana o dokonane zbrodnie – trafia na terapię do psychoterapeutki celebrytki. To też jedna z tych historii, w których nie ma pewności, co jest ...

Rozwiń Zwiń

Wygląda na to, że „Przypływ” to kawał solidnej, zaskakującej i emocjonującej historii. I rzeczywiście nie waham się tak o niej napisać, ale nie było to dla mnie wcale takie oczywiste od samego początku. Zdecydowanie trudniej było mi się w niej zaczytać niż w „Schronisku” tego autora, a i poziom napięcia nie był od razu tak wysoki, jak poprzednio.

Tu raczej powoli zanurzałam się w tę opowieść, by dopiero w pewnym momencie poczuć obmywające mnie fale niepokoju, a z czasem zupełnie stracić grunt pod nogami.
Wymagała więc ode mnie ta książka więcej cierpliwości i w ogólnym rozrachunku czuję się nią mniej wstrząśnięta niż przy poprzednim spotkaniu z Lloydem.

Uważam jednak jednocześnie, że i tak niewielu pisarzy i pisarek potrafi tak sprytnie bawić się czytelnikiem, tak przekonująco budować klimat i sprawiać, że emocje bohaterów zdają się tak autentyczne. Dla mnie Sam Lloyd staje się gwarancją pokręconej historii i pozostaje mi tylko liczyć na to, że następnym razem dam się jej porwać od pierwszych stron.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2023/06/sam-lloyd-przypyw.html

Wygląda na to, że „Przypływ” to kawał solidnej, zaskakującej i emocjonującej historii. I rzeczywiście nie waham się tak o niej napisać, ale nie było to dla mnie wcale takie oczywiste od samego początku. Zdecydowanie trudniej było mi się w niej zaczytać niż w „Schronisku” tego autora, a i p...

Rozwiń Zwiń

Nie potrafię uwolnić się od porównań „Domu bez wspomnień” z tym, co zrobił ze mną „Dom głosów”. Drugi tom serii o psychologu dziecięcym specjalizującym się w hipnozie jest fabularnie chyba jeszcze większą jazdą bez trzymanki, ale to poprzednie spotkanie z Pietro Gerberem zrobiło na mnie większe wrażenie. Teraz natomiast też poczułam się wciągnięta w historię, też byłam niepewna co znajdę na następnej stronie i dokąd właściwie zmierza to wszystko (zakończenie okazało się mocne, ale też dające otwarte pole do dalszych wydarzeń), a jednak te wszystkie wstrząsy, których dostarczył mi po drodze Donato Carrisi nie zdołały wywołać we mnie takiego niezachwianego zachwytu. To było jednak zdecydowanie udane spotkanie, to była bardzo skrupulatnie przemyślana opowieść, tylko czasami włoski pisarz szedł w moim odczuciu o maleńki krok za daleko.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2023/05/donato-carrisi-dom-bez-wspomnien.html

Nie potrafię uwolnić się od porównań „Domu bez wspomnień” z tym, co zrobił ze mną „Dom głosów”. Drugi tom serii o psychologu dziecięcym specjalizującym się w hipnozie jest fabularnie chyba jeszcze większą jazdą bez trzymanki, ale to poprzednie spotkanie z Pietro Gerberem zrobiło na mnie wi...

Rozwiń Zwiń

Kate Morton robi to, w czym jest naprawdę świetna – zaczyna od mocnego uderzenia i rodzinnej tajemnicy, a następnie przeplata kilka przestrzeni czasowych, by krok po kroku, kawałek po kawałku zbudować niezwykłą i wciągająca historię. Ta droga, którą przemierzałam, przewracając kolejne kartki powieści, zawiodła mnie między innymi do Londynu dręczonego nalotami bombowymi w czasie wojny i na angielską wieś, gdzie odbywało się urodzinowe przyjęcie.

Podoba mi się to, jak łatwo jest mi zaangażować się w powieści Kate Morton i jak szybko przenoszę się tam, gdzie postanowiła mnie w danej opowieści zabrać. Nie daję się może totalnie zaskoczyć, bo w pewnym momencie wszystko wskakuje na swoje miejsce, ale wystarczająco długo czuję aurę tajemnicy i niepewności, by mieć okazję popróbować w myślach różnych możliwych rozwiązań. „Strażnik tajemnic” utwierdził mnie w przekonaniu, że australijska pisarka tworzy niezwykle zajmujące i barwne historie, po które sięgam z ogromną przyjemnością.

Pełna opinia na K-czyta.pl: https://www.k-czyta.pl/2023/05/kate-morton-straznik-tajemnic.html

Kate Morton robi to, w czym jest naprawdę świetna – zaczyna od mocnego uderzenia i rodzinnej tajemnicy, a następnie przeplata kilka przestrzeni czasowych, by krok po kroku, kawałek po kawałku zbudować niezwykłą i wciągająca historię. Ta droga, którą przemierzałam, przewracając kolejne kart...

Rozwiń Zwiń