Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najważniejsza książka, jaką czytałem w życiu.

Najważniejsza książka, jaką czytałem w życiu.

Właściwie jedyne, co mam do zarzucenia temu świetnemu opracowaniu, to fakt, że nie ma drugiego tomu.

Właściwie jedyne, co mam do zarzucenia temu świetnemu opracowaniu, to fakt, że nie ma drugiego tomu.

Przygnębiający reportaż pełen krwi, oscylujący między desperacją, uporem, cierpieniem, nadzieją i bezsilnością. Obserwujemy tutaj różne strategie obrony własnej dekomponującej się psychiki - od nadutożsamiania się z ideą rewolucji widoczną w młodych mężczyznach zaciągających się do dżihadystycznych organizacji (na wyższym szczeblu bardziej politycznych niż ideowych) do, po części, ironicznego stosunku - maskującego za pomocą śmiechu strach w obliczu spadających obok bomb beczkowych. Oprócz oczywistych zmagań militarnych zawartych w świadectwach walczących, Samar Yazbek opisuje działania obywatelskie, jakie podejmuje z innymi dzielnymi kobietami i mężczyznami, w celu zachowania normalności. (Dla ciekawych - pojawia się też jeden polski wątek.) Lawirując między spadającymi pociskami, organizują warsztaty edukacyjne dla dzieci, nauki szewskie, szkolenia z zakresu prowadzenia działalności dla żon męczenników, które oprócz najbliższych im osób straciły także źródło utrzymania. Książka tym bardziej ważna, że Yazbek spędza czas na obserwacji życia i interakcji z luźdmi na linii frontu oraz przeprowadza wywiady z emirami molochów typu Ahrar asz-Szam czy Front an-Nusra. Z bardziej przyziemnej strony przedstawione są motywacje dużego poparcia dla niektórych z islamistycznych organizacji - na przykład Ahrar asz-Szam, w którym ludzi zachęcają nie tyle dążenia tej grupy, co pieniężne zapomogi wypłacane rodzinom męczenników, pozwalające zapomnieć o obezwładniającym głodzie. Świetny wstęp Piotra Balcerowicza, który przybliża genezę konfliktu, rozkład sił i relacje z innymi państwami. W bardzo przemyślany sposób dostarcza wiedzy tła przydatnej do rozeznania się w treści książki. Obowiązkowa lektura dla wszystkich straszących uchodźcami syryjskimi jako najgorszym złem, bowiem autorka nie szczędzi opisu krwawego piętna, jakie ta obrzydliwa hekatomba odbija na najbardziej kruchych - pozostawiając kilkuletnie dzieci sparaliżowane, z oderwanymi kończynami, osierocone, nierozumiejące. Mimo całej ohydy i bezsensu wyłaniających się obrazów, z niektórych fragmentów paradoksalnie da się wyczytać głęboką afirmację życia.

Przygnębiający reportaż pełen krwi, oscylujący między desperacją, uporem, cierpieniem, nadzieją i bezsilnością. Obserwujemy tutaj różne strategie obrony własnej dekomponującej się psychiki - od nadutożsamiania się z ideą rewolucji widoczną w młodych mężczyznach zaciągających się do dżihadystycznych organizacji (na wyższym szczeblu bardziej politycznych niż ideowych) do, po...

Monumentalna analiza struktur władzy w postaci mediów, rządu, korporacji działających na wolnym rynku. Na początku Chomsky i Herman nakreślają założenia modelu propagandowego w postaci filtrów - często nieuświadomionych - przez które musi przejść news, aby ukazać się w mass mediach. Swoje postulaty podpierają solidną dokumentacją i argumentami. Aparat propagandowy, który opisują, pozwala ujawnić podstawowe założenia o świecie implikowane w wypowiedziach dopuszczanych do głosu "ekspertów" i często bezwiednie przyjmowane jako ogólne ramy, w jakich dopuszczalna jest dyskusja i w jakich możliwa jest wolność w mediach. W dalszej części Chomsky i Herman zabierają się do szczegółowej weryfikacji swojego modelu przez aplikację go do pokrycia prasowego, telewizyjnego i radiowego takich tematów jak wybory w krajach Ameryki Łacińskiej, morderstwa duchowieństwa w krajach Ameryki Łacińskiej w porównaniu do zabójstwa księdza Jerzego Popiełuszki, rzekomy bułgarski spisek w celu zabicia Jana Pawła II, druga wojna indochińska.

Monumentalna analiza struktur władzy w postaci mediów, rządu, korporacji działających na wolnym rynku. Na początku Chomsky i Herman nakreślają założenia modelu propagandowego w postaci filtrów - często nieuświadomionych - przez które musi przejść news, aby ukazać się w mass mediach. Swoje postulaty podpierają solidną dokumentacją i argumentami. Aparat propagandowy, który...

Może lepiej by było, gdybym ocen cząstkowych dokonał od razu po przeczytaniu książki, bo wtedy miałem świeży ogląd, a może właśnie kilka tygodni po przeczytaniu mogę lepiej stwierdzić wartość konkretnych rozdziałów na podstawie tego, ile z nich pamiętam. Oceniam oczywiście jakość nakreślenia poglądów opisywanego filozofa, a nie samą jego filozofię.

Hegel - 4/5
Schopenhauer - 4,5/5
Kierkegaard - 1,5/5
Marx - 3/5
Nietzsche - 4/5
Husserl i fenomenologia - 5/5
Heidegger - 2,5/5
Sartre - 4/5
Teoria krytyczna - 2,5/5
Habermas i Gadamer - 4,5/5
Foucault - 4/5
Derrida - 4/5
Postmodernizm - 3,5/5
Francuski feminizm - 5/5

Mimo kilku słabych punktów świetne wprowadzenie.

Może lepiej by było, gdybym ocen cząstkowych dokonał od razu po przeczytaniu książki, bo wtedy miałem świeży ogląd, a może właśnie kilka tygodni po przeczytaniu mogę lepiej stwierdzić wartość konkretnych rozdziałów na podstawie tego, ile z nich pamiętam. Oceniam oczywiście jakość nakreślenia poglądów opisywanego filozofa, a nie samą jego filozofię.

Hegel - 4/5
Schopenhauer...

Baudrillardowskie wypociny najlepiej opisują Steven Best i Douglas Kellner przy okazji krytyki Rorty'ego: "Rorty is only one step away from Baudrillard, the self-proclaimed "intellectual terrorist" who prefers simply to blow up ideas with unsubstantiated claims and outrageous exaggerations rather than attending to matters of evaluating truth or falsehood, or patient empirical demonstration of his claims (see Kellner 1989)".

Baudrillardowskie wypociny najlepiej opisują Steven Best i Douglas Kellner przy okazji krytyki Rorty'ego: "Rorty is only one step away from Baudrillard, the self-proclaimed "intellectual terrorist" who prefers simply to blow up ideas with unsubstantiated claims and outrageous exaggerations rather than attending to matters of evaluating truth or falsehood, or patient...

Historia szaleństwa jest dość nużąca ze względu na masę szczegółów -skrupulatne badanie skrawków historycznych dokumentów sensu lato, na podstawie których Foucault dokonuje rekonstrukcji historycznych dyskursów obłędu. O ile sama możliwość zobaczenia w praktyce Foucaultowskiej metody badania we wczesnym stadium jest tym, czego oczekiwałem, to ogrom detali, który w sposób nieunikniony jest tej metody częścią, niestety wprowadza monotonię. Z powyższych powodów Historia szaleństwa to kluczowa lektura dla historyków psychiatrii albo maniaków Foucaulta, a osobom chcącym zapoznać się z jego sposobami badań sugerowałbym coś krótszego.

Historia szaleństwa jest dość nużąca ze względu na masę szczegółów -skrupulatne badanie skrawków historycznych dokumentów sensu lato, na podstawie których Foucault dokonuje rekonstrukcji historycznych dyskursów obłędu. O ile sama możliwość zobaczenia w praktyce Foucaultowskiej metody badania we wczesnym stadium jest tym, czego oczekiwałem, to ogrom detali, który w sposób...

Pop-pseudofilozoficzna papka.

Pop-pseudofilozoficzna papka.