Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najważniejsza książka, jaką czytałem w życiu.

Najważniejsza książka, jaką czytałem w życiu.

Właściwie jedyne, co mam do zarzucenia temu świetnemu opracowaniu, to fakt, że nie ma drugiego tomu.

Właściwie jedyne, co mam do zarzucenia temu świetnemu opracowaniu, to fakt, że nie ma drugiego tomu.

Przygnębiający reportaż pełen krwi, oscylujący między desperacją, uporem, cierpieniem, nadzieją i bezsilnością. Obserwujemy tutaj różne strategie obrony własnej dekomponującej się psychiki - od nadutożsamiania się z ideą rewolucji widoczną w młodych mężczyznach zaciągających się do dżihadystycznych organizacji (na wyższym szczeblu bardziej politycznych niż ideowych) do, po części, ironicznego stosunku - maskującego za pomocą śmiechu strach w obliczu spadających obok bomb beczkowych. Oprócz oczywistych zmagań militarnych zawartych w świadectwach walczących, Samar Yazbek opisuje działania obywatelskie, jakie podejmuje z innymi dzielnymi kobietami i mężczyznami, w celu zachowania normalności. (Dla ciekawych - pojawia się też jeden polski wątek.) Lawirując między spadającymi pociskami, organizują warsztaty edukacyjne dla dzieci, nauki szewskie, szkolenia z zakresu prowadzenia działalności dla żon męczenników, które oprócz najbliższych im osób straciły także źródło utrzymania. Książka tym bardziej ważna, że Yazbek spędza czas na obserwacji życia i interakcji z luźdmi na linii frontu oraz przeprowadza wywiady z emirami molochów typu Ahrar asz-Szam czy Front an-Nusra. Z bardziej przyziemnej strony przedstawione są motywacje dużego poparcia dla niektórych z islamistycznych organizacji - na przykład Ahrar asz-Szam, w którym ludzi zachęcają nie tyle dążenia tej grupy, co pieniężne zapomogi wypłacane rodzinom męczenników, pozwalające zapomnieć o obezwładniającym głodzie. Świetny wstęp Piotra Balcerowicza, który przybliża genezę konfliktu, rozkład sił i relacje z innymi państwami. W bardzo przemyślany sposób dostarcza wiedzy tła przydatnej do rozeznania się w treści książki. Obowiązkowa lektura dla wszystkich straszących uchodźcami syryjskimi jako najgorszym złem, bowiem autorka nie szczędzi opisu krwawego piętna, jakie ta obrzydliwa hekatomba odbija na najbardziej kruchych - pozostawiając kilkuletnie dzieci sparaliżowane, z oderwanymi kończynami, osierocone, nierozumiejące. Mimo całej ohydy i bezsensu wyłaniających się obrazów, z niektórych fragmentów paradoksalnie da się wyczytać głęboką afirmację życia.

Przygnębiający reportaż pełen krwi, oscylujący między desperacją, uporem, cierpieniem, nadzieją i bezsilnością. Obserwujemy tutaj różne strategie obrony własnej dekomponującej się psychiki - od nadutożsamiania się z ideą rewolucji widoczną w młodych mężczyznach zaciągających się do dżihadystycznych organizacji (na wyższym szczeblu bardziej politycznych niż ideowych) do, po...