Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wow! Dawno, naprawdę dawno żadna książka mnie tak nie wciągnęła! Dziękuję osobie, która pod postem o książkach na Halloween wspomniała o tej pozycji, bez niej pewnie bym na nią nie wpadła.
Książka jak można wyczytać z krótkiego opisu opowiada o historii Igora i odkrywaniu przez niego tajemnic gór Trybecz.
Zaczyna się dość mocno, znalezieniem dokumentacji medycznej, potem lekkie spowolnienie akcji by dodusić czytelnika w końcówce. Mega. Drobny minus za bardzo kolokwialne i czasami wulgarne zwroty. Rozumiem, że miało być wiarygodnie, ale jakoś mnie irytowało. Polecam, a sama otwieram kolejną książkę Kariki.

Wow! Dawno, naprawdę dawno żadna książka mnie tak nie wciągnęła! Dziękuję osobie, która pod postem o książkach na Halloween wspomniała o tej pozycji, bez niej pewnie bym na nią nie wpadła.
Książka jak można wyczytać z krótkiego opisu opowiada o historii Igora i odkrywaniu przez niego tajem...

Rozwiń

Zwiń

Miałam chwilkę przerwy od Zofii Wilkońskiej i zastanawiam się czy mało uważnie czytałam czy może zapomniałam co się działo w poprzednim czy może autora poniosło i zapomniał przelać na papier tego co miał w głowie. Kilka śmiesznych tekstów niestety nie ratuje tej lektury. Książka dla wytrwałych.

Miałam chwilkę przerwy od Zofii Wilkońskiej i zastanawiam się czy mało uważnie czytałam czy może zapomniałam co się działo w poprzednim czy może autora poniosło i zapomniał przelać na papier tego co miał w głowie. Kilka śmiesznych tekstów niestety nie ratuje tej lektury. Książka dla wytrwa...

Rozwiń

Zwiń

Mocna rzecz! Książka to zbiór opowiadań o współczesnej Rosji, ale myślę że można je równie dobrze odnieść do naszego kraju gdzie posady można kupić, sędziowie wydają wyroki zgodne z tym czego chcą politycy, gdzie króluje nepotyzm, a służba zdrowia jest niewydolna. To wszystko ubrane w kwieciste i barwne zwroty, opisy, poruszające dogłębnie. Książka momentami wgniata w fotel i nie przeczyta się więcej niż jednego opowiadania.

Mocna rzecz! Książka to zbiór opowiadań o współczesnej Rosji, ale myślę że można je równie dobrze odnieść do naszego kraju gdzie posady można kupić, sędziowie wydają wyroki zgodne z tym czego chcą politycy, gdzie króluje nepotyzm, a służba zdrowia jest niewydolna. To wszystko ubrane w kwie...

Rozwiń

Zwiń

Krótko po przeczytaniu Zaklinacza sięgnęłam po Hipotezę zła. Zaczęło się mega dobrze! Zaginione od dziesięcioleci osoby zaczynają mordować, od jednego do drugiego morderstwa wszystko zaczyna się układać w jedną całość. Przynajmniej tego chciał autor, bo później zaczyna się robić nudnawo. Sporo gadania, mniej akcji i zbliżony do poprzedniej książki schemat rozwiązujący akcję. Podsumowując jest bardzo dobrze tak do połowy, potem troszkę słabiej i znowu nie najgorsze zakończenie. Ogólnie, myślę że mogę polecić.

Krótko po przeczytaniu Zaklinacza sięgnęłam po Hipotezę zła. Zaczęło się mega dobrze! Zaginione od dziesięcioleci osoby zaczynają mordować, od jednego do drugiego morderstwa wszystko zaczyna się układać w jedną całość. Przynajmniej tego chciał autor, bo później zaczyna się robić nudnawo. S...

Rozwiń

Zwiń

Czytając akurat tę książkę trzeba zdecydowanie wczuć się w klimat i zadbać o atmosferę. Książka jest poprowadzona bardzo powoli i chociaż o bogach to pięknie opowiada o życiu kobiet. Kirke, mierzy się z wieloma ludzkimi problemami: odrzuceniem, osamotnieniem, zdradą, zazdrością, ale doświadcza również pożądania, miłości i trudności rodzicielskich. To jest sedno tej historii, opowiedziane niespiesznie, poetycko, powoli, na przestrzeni setek lat.

Czytając akurat tę książkę trzeba zdecydowanie wczuć się w klimat i zadbać o atmosferę. Książka jest poprowadzona bardzo powoli i chociaż o bogach to pięknie opowiada o życiu kobiet. Kirke, mierzy się z wieloma ludzkimi problemami: odrzuceniem, osamotnieniem, zdradą, zazdrością, ale doświa...

Rozwiń

Zwiń

Cudownie jest wrócić do lektur z lat młodzieńczych. Nie pamiętam swoich wrażeń po przeczytaniu książki z czasów gdy miałam naście lat, ale na długo zapamiętam te, które towarzyszyły mi teraz. Książka jest przecudowna! Naprawdę warto było sięgnąć po nią po latach, jeszcze raz zawędrować na Wyspę Edwarda i spotkać się ze znajomymi z młodych lat. Książka wcale się nie postarzała, nadal jest bardzo mądra, ale i zabawna, wzruszającą i pouczająca. Nowe tłumaczenie wcale nie przeszkadza w czytaniu, ale Zielone Wzgórze to zawsze będzie dla mnie Zielone Wzgórze, a nie Zielony Szczyt :)

Cudownie jest wrócić do lektur z lat młodzieńczych. Nie pamiętam swoich wrażeń po przeczytaniu książki z czasów gdy miałam naście lat, ale na długo zapamiętam te, które towarzyszyły mi teraz. Książka jest przecudowna! Naprawdę warto było sięgnąć po nią po latach, jeszcze raz zawędrować na ...

Rozwiń

Zwiń

Po przeczytaniu kilku książek Pana Carrisiego, tych lepszych i gorszych, postanowiłam na wakacje zabrać do walizki jedną z pierwszych jego powieści. Nie zawiodłam się. Do ostatnich stron nawet przez myśl mi nie przeszło kto może stać za całą tą sprawą. Bardzo dobrze poprowadzona akcja, niespodziewane zakończenie, dobrze poprowadzeni bohaterowie to zdecydowanie jedne z mocniejszych atutów tej książki. Zupełnie niczego tu nie brakuje i żadna strona nie jest zbędna. Polecam!

Po przeczytaniu kilku książek Pana Carrisiego, tych lepszych i gorszych, postanowiłam na wakacje zabrać do walizki jedną z pierwszych jego powieści. Nie zawiodłam się. Do ostatnich stron nawet przez myśl mi nie przeszło kto może stać za całą tą sprawą. Bardzo dobrze poprowadzona akcja, nie...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo przyzwoita wakacyjna lektura. Trzy przyjaciółki z dawnych lat, ich dzieci i zdradzieccy mężowie. Szybka akcja, sporo zabawnych gagów, specyficznych dla Pana Aleka i mamy udaną komedię kryminalną. Zemsta jest słodka i najlepiej smakuje na zimno. PS: tęsknię za Różą

Bardzo przyzwoita wakacyjna lektura. Trzy przyjaciółki z dawnych lat, ich dzieci i zdradzieccy mężowie. Szybka akcja, sporo zabawnych gagów, specyficznych dla Pana Aleka i mamy udaną komedię kryminalną. Zemsta jest słodka i najlepiej smakuje na zimno. PS: tęsknię za Różą

Rowling kolejny raz dała czadu! Z wielką przyjemnością wróciłam do Londynu by kolejny raz towarzyszyć Robin i Cormowi w dochodzeniu. Tym razem pracują w wirtualnym świecie, gdzie nikt nie jest tym za kogo się podaje, a wirtualna agresja przeniosła się do realnego świata.
Książka ma rewelacyjny klimat, duszny, gęsty, tajemniczy, pełen złych emocji. Ja akurat nie spotkałam się z agresją w internecie, ale jeśli młodzi ludzie muszą się faktycznie z czymś takim mierzyć to jest to zwyczajnie straszne. Bohaterowie oczywiście nie zawodzą. Są zwyczajnymi ludzmi, z wadami, słabościami, doświadczeni przez los, pogubieni. Fabuła niestety momentalnie przegadana i rozwleczona. Spokojnie możnaby się kilku wątków pozbyć. Jakoś nie wydaje mi się, że Strike zostawiłby od tak sobie pedofila grasującego w internecie, tym bardziej po odkryciu jego tożsamości. Trochę wkurzały mnie czaty z gry, gdzie na jednej stronie są trzy rozmowy. No i niestety, dojście do prawdy i rozwiązanie sprawy pojawia się jak dla mnie z nikąt. Zdecydowanie bardziej podobało mi się to w Niespokojnej Krwi. Mimo wszystko dobrze się bawiłam i polecam!

Rowling kolejny raz dała czadu! Z wielką przyjemnością wróciłam do Londynu by kolejny raz towarzyszyć Robin i Cormowi w dochodzeniu. Tym razem pracują w wirtualnym świecie, gdzie nikt nie jest tym za kogo się podaje, a wirtualna agresja przeniosła się do realnego świata.
Książka ma rewelac...

Rozwiń

Zwiń

Sama nie sięgam po powieści obyczajowe, ale ta została mi polecona i stwierdziłam, że dam jej szansę. Niestety, nie jestem do końca zadowolona. Zdecydowanie podobało mi się Maroko jako miejsce akcji, może to dlatego, że zawsze chciałam tam pojechać. Udało mi się wyobrazić sobie La More i medine Rabatu. Upał w Tangerze i przyjemny chłód nad basenem. Jest to niewątpliwy plus, ale sam dobry warsztat nie wystarczy by napisać dobrą książkę. Fabuła dość przewidywalna, przegadana. Wiele pobocznych wątków zupełnie nic do niej nie wnosi i sprawia wrażenie braku spójności. Bohaterowie nakreśleni gruba kreską, nie ma miejsca na szarości czy niuanse. Artystka jest szalona, emocjonalna, wyzwolona. Dla kontrastu spokojny, opanowany, rozważny partner. Trochę to banalne.

Sama nie sięgam po powieści obyczajowe, ale ta została mi polecona i stwierdziłam, że dam jej szansę. Niestety, nie jestem do końca zadowolona. Zdecydowanie podobało mi się Maroko jako miejsce akcji, może to dlatego, że zawsze chciałam tam pojechać. Udało mi się wyobrazić sobie La More i m...

Rozwiń

Zwiń