Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po sporym rozbracie czasowym z moim ulubionym pisarzem w końcu nadszedł czas na powrót do źródeł. Sięgnąłem po kolejną książkę Kinga (a muszę przyznać, że już niewiele mi ich zostało, nie licząc cyklu Mroczna wieża, którym nie jestem zainteresowany). Padło na zbiór 4 opowiadań pt. 4 po północy.
Każde było na swój sposób interesujące a najbardziej podobały mi się opowiadania numer 2 i 4.
W czwartym opowiadaniu mieliśmy genialnie przedstawiony przez autora czarny charakter w postaci Popa Merrilla. Jak ja się uśmiałem ze sposobu w jaki King go przedstawił. Jakie świetne porównania tu zastosował. Istny majstersztyk! Tak mi się to spodobało, że co niektóre fragmenty postanowiłem przeczytać żonie na głos :) Jej też się one spodobały.
I to jest to za co uwielbiam tego pisarza. Genialne porównania oraz przedstawienie głębi postaci.
Tak ogólnie to poszczególne opowiadania oceniłbym tak:
1- 7/10 Fajne do momentu odkrycia przez pasażerów samolotu sytuacji, w której się znaleźli. Potem lekko przekombinowane. Ale mogłoby spokojnie stanowić jakąś część większej powieści.
2- 8/10 Tutaj wszystko oceniłbym jeszcze wyżej gdyby nie totalnie przekombinowana i pokręcona końcówka. Szkoda bo opisy Johna Spluwy i zachowania pisarza Mortona jak zwykle fenomenalne. Bardzo mi się podobało to opowiadanie.
3-7/10 Też ciekawa opowiastka z czarnym charakterem w postaci policjanta bibliotecznego i bibliotekarki. Ale chyba najsłabsze z całej czwórki.
4- 8/10 Ze wstępu pomyślałem sobie, że to będzie słabe. Bo też co może być ciekawego w historii opowiadającej o aparacie, który w kółko robi zdjęcie strasznego psa próbującego uwolnić się ze swojego obrazkowego świata. Tymczasem King stworzył do tego rewelacyjną otoczkę. Czytałem to opowiadanie z niekłamaną satysfakcją. Świetne!
Tak więc całą książkę oceniłbym tak na 7,5 ale, że połówek nie ma to oczywiście podciągam w górę ocenę dla mojego ulubionego pisarza.

Po sporym rozbracie czasowym z moim ulubionym pisarzem w końcu nadszedł czas na powrót do źródeł. Sięgnąłem po kolejną książkę Kinga (a muszę przyznać, że już niewiele mi ich zostało, nie licząc cyklu Mroczna wieża, którym nie jestem zainteresowany). Padło na zbiór 4 opowiadań pt. 4 po pół...

Rozwiń Zwiń

Kolejny kryminał Camilli Lackberg z serii o Fjalbace. Tym razem mamy opowiedzianą historię Eriki, która znajdując na strychu stary hitlerowski medal uruchamia całą lawinę zdarzeń prowadzących do paru zabójstw.
Autorka zręcznie wpłata tu dwie historie. Jedną dziejącą się współcześnie a drugą w czasie II wojny światowej.
Czytałem już sporo książek z tak równolegle dziejącymi się wydarzeniami, które finalnie tworzą jedną historię i tutaj też zachęciła mnie tak skonstruowana fabuła.
Niestety to już nie pierwsza książka tej autorki, która, muszę z żalem przyznać, mocno mnie wymęczyła.
Przede wszystkim zbyt dużą ilością postaci nagromadzonych tutaj. Wszystkie są z dużą precyzją skrzętnie wymieniane z nazwisk lub imion i bywa tak, że czytając jeden akapit mamy wymienionych z 5 imion postaci włącznie z imieniem niemowlaka i np. psa. Po czym w kolejnym akapicie przechodzimy do innej historii drugoplanowych postaci, które również wnoszą za sobą mnóstwo nowych imion itd.
To wszystko zmusza czytelnika do ogromnej koncentracji ponieważ trzeba sobie ciągle przypominać w jakiej sytuacji dana postać uczestniczyła i jaka wiązała się z nią historia. Czy wprowadzanie aż tak dużej ilości drugoplanowych postaci jest tutaj niezbędne dla ciągu fabuły? Moim zdaniem zdecydowanie nie. W większości nie wnoszą one za wiele do akcji a łączą się z całością fabuły za pomocą jakiegoś szczegółu, który spokojnie mógłby być pominięty.
Cała książka liczy ponad 560 stron gdzie w większości to jest wplatanie dodatkowych bocznych wątków, które sztucznie powiększają całą objętość książki. Gdyby skupić się na głównej fabule nie wiem czy całość przekroczyłaby ze 200 stron.
Denerwowało mnie też tu takie delikatne, powierzchowne zachowanie policjantów w toku śledztwa. np. jest jakiś główny świadek do przesłuchania i kluczowe pytania o alibi czy inne ważne szczegóły, świadek nie za bardzo chce mówić, lub jest w złym stanie psychicznym czy fizycznym a policjanci bez ogródek przyjmują od niego lakoniczną odpowiedź i zadowoleni nią idą sobie dalej. Nie jestem specem od prowadzenia śledztwa ale wydaje mi się, że w przypadku zabójstwa należałoby sumienniej przesłuchiwać głównych świadków a nie przyjmować byle jaką odpowiedź jakby chodziło o kradzież wafelka w sklepie.
Myślę, że to celowy zabieg autorki prowadzący do wydłużenia fabuły.
Sama też zagadka zabójcy nie była zbyt skomplikowana i domyśliłem się wielu rzeczy jeszcze przed faktycznym ich ujawnieniem.
Jednakże trzeba oddać autorce, że jako całość bardzo zgrabnie to wszystko połączyła i za to plus. Natomiast książka jest w większości przegadana ze zbyt wolno toczącą się akcją.
Jeśli więc szukacie czegoś konkretniejszego, bardziej dynamiczniejszego, z mniejszą ilością drugoplanowych postaci to raczej nie polecam tej pozycji.
Całość oceniam na mocne 6.

Kolejny kryminał Camilli Lackberg z serii o Fjalbace. Tym razem mamy opowiedzianą historię Eriki, która znajdując na strychu stary hitlerowski medal uruchamia całą lawinę zdarzeń prowadzących do paru zabójstw.
Autorka zręcznie wpłata tu dwie historie. Jedną dziejącą się współcześnie a drug...

Rozwiń Zwiń