Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W czasie spektaklu operowego, ma miejsce ogromna tragedia. Na scenie ginie znany i szanowany, w środowisku muzyków, baryton. W miejscu tego spektakularnego i śmiertelnego w skutkach wypadku znajduje się przypadkowo początkująca detektyw- Klara Schulz. Jest ona córką emerytowanego policjanta, żoną kardiologa i matką pięcioletniego chłopca. Dostaje prywatne zlecenie, od przyjaciela śpiewaka. Śledztwo Klary przybiera niebezpieczny tok. Ginie coraz więcej muzyków. Jeśli kobieta szybko nie znajdzie mordercy, sama może znaleźć się „na celowniku”.



Nadia Szagdaj jest wykształconym muzykiem. Gra na wiolonczeli, fortepianie i śpiewa w operze. Zadebiutowała powieścią „Przepowiednia”. Pasjonuje się fotografowaniem Wrocławia oraz poznawaniem jego historii.

Akcja „Kronik” dzieje się na początku XX wieku. Jest to niezbyt dobry czas dla początkującej pani detektyw. W policji nie chcą widzieć kobiet, a większość mężczyzn zaczyna chichotać, gdy słyszą czym się zajmuje. Klara jednak jest wyjątkowo silna psychicznie i nie zraża się po początkowych niepowodzeniach. W końcu śledztwa i łapanie przestępców ma we krwi. Muszę przyznać, że bardzo ją polubiłam. W świecie, gdzie kobiety mają siedzieć w kuchni, ona się nie daje podporządkować mężczyznom i wychodzi na ulicę robić to, co kocha. Niestety jak jej upór i zaciętość bardzo przypadły mi do gustu, tak jej mąż, od samego początku wzbudził moją niechęć. Przez całą powieść drażnił mnie i irytował każdym słowem. Kolejnym bohaterem zasługującym na wzmiankę jest Dieter, były kochanek (w pozytywnym znaczeniu tego słowa) Klary. Nie przestrzega sztywnych zasad, robi to, co nakazuje mu serce, jest bezczelny. Typowy niegrzeczny chłopiec. Prawdą jest, że tacy pociągają kobiety. Mnie i Klarę zauroczył od samego początku. Wszyscy bohaterowie są barwnie wykreowani i każdy czymś zaskakuje.

Jak przystało na dobrą powieść kryminalną, w „Kronikach” znajdziemy wielu podejrzanych, niesympatycznych policjantów i wyjątkowo szczegółowe opisy zwłok. Wielkim plusem powieści jest nieprzewidywalność. Do samego końca trzyma w napięciu.

Książka jest napisana bardzo przyjemnym językiem. Nie natknęłam się na żadne błędy. Każda nazwa ulicy, czy budynku jest w przypisie przetłumaczona.

Tajemnicza okładka przyciąga spojrzenie i daje wyobrażenie ulic, jakimi przechadzała się Klara.

„Sprawa pechowca” bardzo mi się podobała. Jestem pewna, że będę do niej często wracać. Mam nadzieję, za autorka skusi się na napisanie dalszych przygód młodej detektyw.

W czasie spektaklu operowego, ma miejsce ogromna tragedia. Na scenie ginie znany i szanowany, w środowisku muzyków, baryton. W miejscu tego spektakularnego i śmiertelnego w skutkach wypadku znajduje się przypadkowo początkująca detektyw- Klara Schulz. Jest ona córką emerytowanego policjanta, żoną kardiologa i matką pięcioletniego chłopca. Dostaje prywatne zlecenie, od...

Zoey okłamała swoich przyjaciół, zaprzyjaźniła się z wrogiem i zdradzała swojego chłopaka. Nic więc dziwnego, że została sama. Jest wyrzutkiem
w swojej niegdyś ukochanej szkole. Wraz z biegiem wydarzeń, Neferet chce wypowiedzieć wojnę ludziom, ale nie będzie to takie proste, gdyż do szkoły przyjeżdża kapłanka, o bardzo wysokiej randze. Wraz z nią, na terenie akademii zaczynają się dziać przerażające rzeczy. Wszechobecne kruki wywołują u Zoey
i jej przyjaciół dreszczyk niepokoju. Czy połączą swoje siły, by dowiedzieć się jakie zło zagościło w ich jedynym bezpiecznym miejscu?


Duet pań Cast od dawna wzbudza wśród czytelników ich książek dyskusje. Mają swoich zwolenników i zagorzałych przeciwników. Przez pierwsze trzy części ich cyklu- Dom Nocy- nie popierałam żadnej ze stron. Miały lepsze i gorsze momenty, jak większość pisarzy. Uznałam jednak, że najwyższy czas porządnie je zaszufladkować.

Bardzo chciałabym powiedzieć, ze czwarta część była lepsza od pozostałych i zaskoczyła mnie swoją oryginalnością. Niestety, nie powiem tego. Jak od poprzednich części nie mogłam się oderwać, tak do tej, nie mogłam podejść. Chodź z początku dobrze się zapowiadało, z biegiem akcji, coraz bardziej się nudziłam i momentami wręcz zmuszałam do czytania. Kruki, niewidzialne siły szarpiące ubranie i włosy… nie, te motywy już dawno się „przejadły”. Z przykrością stwierdzam, że „Nieposkromiona” jest najsłabszą z pierwszych czterech części Domu Nocy.

Bohaterowie właściwie nie zmienili się od trzeciej części. Zoey dalej podejmuje w miarę dojrzałe decyzje, a jej przyjaciele starają się ją wspierać. Afrodyta wraz z kolejnymi częściami zyskuje. Staje się sympatyczniejsza i milsza. Neferet, która zachwyciła mnie w pierwszej części, jest coraz bardziej drażniąca i irytująca (o ile to w ogóle możliwe). Język, jakim posługują się panie Cast, to dla mnie prawdziwa zagadka. Rozmyślania i opisy są ujęte prosto, ale w przyjemny w odbiorze sposób, zaś na dialogi nie da się patrzeć, a co dopiero czytać. Zwroty „ja pierdziu”, „ciacho”, „narka” czy „niezła jazda”, już dawno wyemigrowały ze slangu, jeżeli były w nim przez chwilę. Obecność tych dziwnych powiedzeń staram sobie tłumaczyć przekładem amerykańskiego „języka ulicy” na polski.

Okładka, chodź kolejny raz ładna, tym razem nie wystarczy, by przyćmić minusy powieści.

„Nieposkromiona” to czwarta część Domu Nocy i ta, na której zakończę swoją przygodę z tym cyklem. Całkowicie zgubiłam się w tej mieszaninie Zmierzchu, Skins’ów, Hogwartu i indiańskich legend.

Zoey okłamała swoich przyjaciół, zaprzyjaźniła się z wrogiem i zdradzała swojego chłopaka. Nic więc dziwnego, że została sama. Jest wyrzutkiem
w swojej niegdyś ukochanej szkole. Wraz z biegiem wydarzeń, Neferet chce wypowiedzieć wojnę ludziom, ale nie będzie to takie proste, gdyż do szkoły przyjeżdża kapłanka, o bardzo wysokiej randze. Wraz z nią, na terenie akademii...

Nurek-amator, Erik, postanawia pobić rekord swoich koleżanek z branży. Samotnie schodzi do zatopionego szybu kopalnianego, gdzie znajduje zwłoki i krzyż pokryty dziwnymi i tajemniczymi znakami. Sprawa szybko trafia do mediów. Zaaferowany podejrzanym pismem, Erik, prosi o pomoc w rozszyfrowaniu go, Dona. Niestety, kiedy badacz dociera na miejsce, okazuje się, że nurek został zabity. Policja oskarża niewinnego Dona. Ale to nie jedyny problem mężczyzny. Tajemnicza organizacja za wszelką cenę próbuję odzyskać krzyż. Posuną się do wszystkiego, byleby tylko dotrzeć do skarbu. Czy im się uda? Czy skarb w ogóle istnieje?


„Gwiazda Strindberga” jest debiutancką powieścią przygodową dziennikarza, mieszkającego w Sztokholmie.

Akcja wciąga od samego początku. Pierwsza „część” książki to retrospekcje i zapoznanie czytelnika z historią i tematyką. Brzmi nudno. Jednak tak nie jest. Jak przystało na porządną książkę przygodową, autor co chwilę zwraca akcję o sto osiemdziesiąt stopni. Wciąż jesteśmy zaskakiwani w inny sposób. Druga „część” jest „właściwą” akcją. W tym fragmencie zostają podane odpowiedzi na wszystkie pytania, które nagromadziły się w czasie czytania. Oczywiście jest tam też miejsce na zaskakujący i nieco magiczny finał.

Zakochałam się w sposobie, w jaki pan Wallentin tworzy miejca, ludzi i wydarzenia. Robi to w tak ciekawy i nowatorski sposób, że nawet ja, osoba nienawidząca długich opisów, byłam zachwycona. Właśnie w takich momentach wychodzi talent pisarza. Zauważyć to można także wtedy, kiedy zdajemy sobie sprawę, jak bardzo autor manipuluje naszymi emocjami. Od śmiechu przechodzimy w smutek i na odwrót. Szok miesza się z ciekawością i momentami obrzydzeniem. To wyjątkowy dar „sterować” tak mocno czytelnikiem.

Bohaterowie są wykreowani tak samo dobrze i barwnie jak ich otoczenie. Mamy możliwość zapoznania się z dokładnym opisem ich wyglądu fizycznego jak i psychicznego. Szczególnie polubiłam Elenę. Wprowadza do książki cień tajemniczości, który na końcu się rozwiewa.

Okładka jest utrzymana w morskiej kolorystyce. Przypadła mi do gustu. W książce nie napotkamy literówek, a czcionka jest czytelna i odpowiedniej wielkości.

Wyjątkowo trafiony opis na tylniej okładce.

„Gwiazdę Strindberga” polecam każdemu. Jest to niebanalna powieść przygodowa, która przypadnie do gustu nie tylko fanom Indiany Jonesa.

Nurek-amator, Erik, postanawia pobić rekord swoich koleżanek z branży. Samotnie schodzi do zatopionego szybu kopalnianego, gdzie znajduje zwłoki i krzyż pokryty dziwnymi i tajemniczymi znakami. Sprawa szybko trafia do mediów. Zaaferowany podejrzanym pismem, Erik, prosi o pomoc w rozszyfrowaniu go, Dona. Niestety, kiedy badacz dociera na miejsce, okazuje się, że nurek został...