Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To taki autor, że albo się go kocha albo nienawidzi. Ja jestem w pierwszej grupie, i moim zdaniem jak ktoś jest w tej drugiej to albo urodził się za wcześnie, albo za późno, albo totalnie nie zna życia :) Moje zdanie, wolno mi. Dla mnie Piotr C. pisze o życiu takim jakie jest z całym syfem, zakłamaniem, brakiem szczerości, przelotnością uczuć i generalnie dużo tam niefajnych, ale prawdziwych rzeczy. Poprzednie książki były bardziej osobiste, wyglądały bardziej jak pamiętnik, przegląd zdarzeń. Tym razem dostajemy książkę, z pewną historią i biegiem zdarzeń. Ale styl autora się nie zmienia, dalej mamy słodko-gorzkie prawdy o związkach, stosunku do kasy i wszystkim tym co napędza nasze działania. Ja podczas lektury zaśmiałam się nie raz, czasem pokiwałam głową, czasem się zdziwiłam. Nie będę cisnąć głupot, że też się wzruszyłam, bez przesady. Cieszę się, że Piotr C., szuka nowej ścieżki i że przy tej okazji nie ugina się, na siłę próbując przypodobać się tym których nie kupił poprzednimi pozycjami. Bóg, Honor i wierność ideałom to przecież takie rycerskie, nawet jeśli konia ze świecą szukać. Czekam na dalszy ciąg, albo na coś innego, byleby z charakterem.

To taki autor, że albo się go kocha albo nienawidzi. Ja jestem w pierwszej grupie, i moim zdaniem jak ktoś jest w tej drugiej to albo urodził się za wcześnie, albo za późno, albo totalnie nie zna życia :) Moje zdanie, wolno mi. Dla mnie Piotr C. pisze o życiu takim jakie jest z całym syfem...

Rozwiń

Zwiń

Książka Libermana to popularnonaukowa pozycja dla niewtajemniczonych. Zainteresowanych, ale jednak laików psychiatrii. Autor prowadzi nas niczym przewodnik po meandrach historii tej, niegdyś niedocenianej, gałęzi medycyny. Opowiada, jak czasem przypadkowe odkrycia lub nieprzemyślane decyzje wpłynęły na losy wielu ludzi. Odczarowuje również psychiatrię, opowiadając jak współcześnie wygląda ta nauka i zdejmuje piętno z osób szukających pomocy w gabinetach lekarzy tejże dziedziny. Możemy dowiedzieć się również jak wyglądała droga do współczesności, zanim to uznano, że człowiek jest integralną całością na którą składa się sfera somatyczna, psychiczna i duchowa.
Uważam, że to pozycja ciekawa lecz nie przytłaczająca. I nawet jeśli ktoś ma bardzo mgliste pojęcie o tej dziedzinie nauki, nie będzie czuł się niekomfortowo sięgając po tę książkę.

Książka Libermana to popularnonaukowa pozycja dla niewtajemniczonych. Zainteresowanych, ale jednak laików psychiatrii. Autor prowadzi nas niczym przewodnik po meandrach historii tej, niegdyś niedocenianej, gałęzi medycyny. Opowiada, jak czasem przypadkowe odkrycia lub nieprzemyślane decyzj...

Rozwiń

Zwiń

Zanim powiem co myślę o treści tej książki to muszę podzielić się moją refleksją na temat tytułu. W czasie kiedy, czytałam tę książkę, kilka osób pytało mnie „co czytasz?” kiedy odpowiadałam prawie 90% pytających zastanawiało się czy to na jej podstawie zrobiono serial „cudowne lata”. Ano nie. Te dwie rzeczy nie mają ze sobą nic wspólnego. Poszłam zatem tym tropem i sprawdziłam jaki jest tytuł oryginału. Ja naprawdę rozumiem, że z tłumaczeniami nie jest prosto. Nie da się tłumaczyć zawsze wiernie jeśli ma być ładnie itd. ale tutaj nie rozumiem zabiegu jak tytuł „Trois” jest przetłumaczony na „cudowne lata”. Rozumiem rezygnację ze słowa - trzy. Ale przecież można by zrobić jakieś np. Nas troje, tercet albo cokolwiek innego. Napewno jest jakieś sensowne wytłumaczenie i ja naprawdę chciałabym je poznać.
Pomijając kwestię tytułu, książka podobała mi się bardzo. Autorka stworzyła świat w który wchodzimy bez wahania. Mimo, że smaki i zapachy dzieciństwa mamy zupełnie inne to dzięki opisom byłam je sobie w stanie wyobrazic i poczuć je tak jak czuli nasi bohaterowie. Historia jest w miarę prosta, o trójce przyjaciół, którzy są dla siebie całym światem w czasach dzieciństwa i przez cały okres dojrzewania, a potem życie kreśli każdemu z nich inne drogi, które nie są nawet równoległe jedna dla drugiej. Opowiada o tym jak łatwo zapomnieć o jakiejś cząstce siebie i o tym, że przyjaźnie to coś co sprawia, że nasze życie jest wartościowe. I o tym, że czasem człowiek jest substytutem domu, i powrót do kogoś to jak powrót we właściwe miejsce.

Zanim powiem co myślę o treści tej książki to muszę podzielić się moją refleksją na temat tytułu. W czasie kiedy, czytałam tę książkę, kilka osób pytało mnie „co czytasz?” kiedy odpowiadałam prawie 90% pytających zastanawiało się czy to na jej podstawie zrobiono serial „cudowne lata”. Ano...

Rozwiń

Zwiń

Ta książka nie daje się łatwo wpisać w ramy i kategorie, pasuje do wielu, ale żadna „łatka” nie określi jej w pełni.

Najogólniej mówiąc opowiada o trudach z jakimi mierzą się pisarze. Ale żeby was to nie zmyliło, nie mówimy tu o szukaniu weny (chociaż też), skupieniu czy szukaniu odpowiednich synonimów. Książka raczej jest to całym mechanizmie procesu wydawniczego, o zazdrości w branży, o potędze mediów społecznościowych oraz o marketingu i jego brutalnych zasadach.

W tej książce trochę przejrzy się każdy czytelnik, co zobaczy… bardzo indywidualna sprawa. Czy będziecie kibicować głównej bohaterce książki? Czy będziecie ją lubić? Czy będziecie ją potępiać? Czy będziecie myśleć „nigdy bym tak nie zrobił/zrobiła”? Te wszystkie pytania wchodzą do głowy podczas czytania, chociaż myślę, że nawet jesteśmy pewni naszych odpowiedzi w tej chwili, to nikt nie wie jakby się zachował w podobnej sytuacji, jak pisała noblistka "Tyle wiemy o sobie na ile nas sprawdzono”.

„Yellowface”, jest intrygująca, wartka i całkiem odkrywcza. Tematyka dość hermetyczna, ale teoretycznie może zainteresować każdego kto książki czyta. Pokazuje wewnętrzny świat branży wydawniczej w sposób, w jaki nie koniecznie chcemy go widzieć. Napewno wielu z nas chce wierzyć, że książki które podbijają listy bestsellerów robią to bo są dobre, a nie dlatego, że tak zdecydowało wąskie grono przedstawicieli branży wydawniczej. Oprócz wciągającej historii dostajemy tu garść refleksji o współczesnym świecie, zróżnicowaniu na rynku i problemach z którymi mierzy się rynek tak zróżnicowanego kraju jak Stany Zjednoczone. Myślę, że wszechobecne zachwyty nie są bezpodstawne, chociaż chyba każdy zastanowi się czy popularność tej książki jest prawdziwa, czy też „wykreowana”.

Ta książka nie daje się łatwo wpisać w ramy i kategorie, pasuje do wielu, ale żadna „łatka” nie określi jej w pełni.

Najogólniej mówiąc opowiada o trudach z jakimi mierzą się pisarze. Ale żeby was to nie zmyliło, nie mówimy tu o szukaniu weny (chociaż też), skupieniu czy szukaniu odpowie...

Rozwiń

Zwiń