Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przede wszystkim, "Pani England" zaskoczyła i zainteresowała mnie swoją atmosferą, klimatem pełnym tajemnic, chwilami nawet niepokojącym, ciekawym tłem fabularnym i całą otoczką. Pani Halls pisze prosto, dość współcześnie (bo i jest to autorka współczesna), a opisy jakie wyszły spod jej pióra, może nie poetyckie, ale są na tyle plastyczne, że tworzą ciekawe tło dla całej opowiadanej historii.

Nie jest to powieść lekka, mimo prostego, solidnego stylu, nie jest też na tyle wartka i dynamiczna, żeby od pierwszej strony wciągnąć i zachwycić. Wręcz przeciwnie, początki opowieści mogą być dość trudne w odbiorze przez swoją senność, a chwilami wręcz nużące i dopiero w miarę rozwoju akcji i przechodzenia przez kolejne strony atmosfera się na tyle zagęszcza, że chce się wiedzieć więcej. Ponieważ jest to książka wprost przesycona tajemnicami i niedopowiedzeniami, a także nieco mrocznym, czasem nawet niepokojącym klimatem, nie każdy się w niej odnajdzie. Myślę, że jednak warto ją poznać, choćby dla interesującego obrazu rodziny, która wydaje się pozornie idealna, a kiedy bardziej ją poznajemy, odkrywamy coraz więcej rys na tym wizerunku, czy ogólnie dla przedstawienia epoki, wraz z jej konwenansami, zależnościami czy wręcz społecznymi nierównościami oraz spojrzeniem na trudności, przed jakimi stały wtedy kobiety. Nie są to może tematy mocno rozwinięte w tej historii, ale zostały na tyle ciekawie nakreślone, że warto na nie zwrócić uwagę.

Cała opowieść snuta jest z perspektywy Ruby May i choć wydaje się, że dzięki temu poznamy tę postać lepiej, a za sprawą jej obiektywnemego spojrzenia zobaczymy rzeczy, jakie są naprawdę, to okazuje się, że takie założenie jest mylne - nasza główna bohaterka i narratorka sama jest równie tajemnicza, jak członkowie rodziny, u której pracuje, a ponieważ jest ona przy tym dość naiwną, niepewną młodą dziewczyną, większość sekretów odkrywamy razem z nią, a więc bardzo powoli. Muszę przyznać, że niektóre rzeczy podejrzewałam, zanim nasza bohaterka się o nich oficjalnie dowiedziała, co oznacza, że jej pewne niewyrobienie było bardzo widoczne, jednak ogólnie jako narratorka sprawdzała się nienajgorzej. Ciekawie za to było poznawać jej perypetie jako niani - można przyjąć, że jest to obraz trudnej pracy opiekunki do dzieci w bogatej edwardiańskiej rodzinie, zapewne mogący przypominać rzeczywistość tamtych czasów.

Zakończenie może nie było mocno zaskakujące, podejrzewałam bowiem, że do czegoś takiego doprowadzi ta opowieść, ale na plus dla autorki jest na pewno to, że właściwie wszystkie wątki jakoś rozwiązała, nawet jeśli dla mnie nie do końca satysfakcjonująco - i tu myślę o losach głównej bohaterki, której wątek niejako został zawieszony, choć przyznaję, że wiele rzeczy niejasnych zostało wytłumaczone. Dodam jeszcze, że cała historia nie była specjalnie emocjonalna, choć niewątpliwie zdarzyło się, że mnie pewne jej elementy mnie poruszyły, a nawet raz czy dwa zaskoczyły, żałuję jednak, że tak rzadko...

"Pani England" to powieść, której nawiększymi zaletami jest ciekawy, duszny klimat oraz pełna niedomówień, sekretów, czasem niepokojąca historia, a to wszystko podsycane przez szczególne miejsce akcji - dziwna posiadłość gdzieś na odludziu przemysłowego hrabstwstwa Yorkshire. To solidna książka, niepozbawiona jednak wad, jak choćby pewna senność i powolne rozwijanie się akcji, a także nieco naiwna narratorka i główna bohaterka. Była jednak na tyle zagadkowa i chwilami nawet interesująca, że chętnie poznam inne powieści autorki i sprawdzę, czy porwą mnie nieco bardziej.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Przede wszystkim, "Pani England" zaskoczyła i zainteresowała mnie swoją atmosferą, klimatem pełnym tajemnic, chwilami nawet niepokojącym, ciekawym tłem fabularnym i całą otoczką. Pani Halls pisze prosto, dość współcześnie (bo i jest to autorka współczesna), a opisy jakie wyszły spod jej pi...

Rozwiń Zwiń

Na wstępie tej opinii przyznam szczerze, że do naukowczyni mi bardzo daleko, a już zwłaszcza w dziedzinie fizyki i astronomii. Nie mogłam się jednak oprzeć lekturze autobiografii Drogi Mlecznej. Bo czyż nie brzmi to intrygująco? Sięgnęłam po tę niepozorną publikację i zdecydowanie nie żałuję ;).

Ta krótka, a jakże pełna treści książka, to faktycznie autobiografia Drogi Mlecznej. Autorka nie opowiada ze swojej perspektywy, ale snuje opowieść o Galaktyce, wybierając kosmiczne pole widzenia, że tak to ujmę. Oto bowiem sama Droga Mleczna prowadzi czytelnika przez swoje meandry, zaczynając od swojego początku (co już jest niełatwe, bowiem czy ktoś wie kiedy dokładnie powstała nasza Galaktyka?), nie zapominając jednak o tym, że jako słabi ludzie nie odkryjemy nigdy jej wszystkich sekretów.

Pomysł z tą kosmiczną narracją jest naprawdę świeży. Autorka ma przy tym tak bezpretensjonalny styl, operuje tak fajnym i lekkim poczuciem humoru, jak na tematykę naukową, że myślę, że czemu nawet osoby nie będące orłami w dziedzinie fizyki i astronomii, mogą zrozumieć o czym opowiada (sprawdzone na mnie!).Widać w tej książce wielką pasję i chęć podzielenia się wiedzą, a nawet rozkochania ludzi w kosmosie, zachęcenia do poznawania nie tylko naszej galaktyki, ale też ogólnie kosmicznych tajemnic.

Autobiografia Drogi Mlecznej jest dość krótka, ale zawiera naprawdę dużo wiedzy, podanej w naprawdę sympatyczny, przystępny - i co ważne - skoncentrowany sposób. Wspomniany wyżej gawędziarski styl i odrobina fajnej ironii pomagają łatwiej przyswoić ogrom informacji, chociaż mimo tej lekkości narracji, ta lektura wymaga skupienia - nie da się jej przeczytać w jedno popołudnie, raczej warto jej poświęcić trochę czasu.

Książka ta zawiera nie tylko wiedzę o samej tytułowej Drodze Mlecznej, ale też zapewnia czytelnikowi fascynującą podróż w kosmosie - o gwiazdach i planetach, o innych galaktykach, o czarnych dziurach, czy mitach powiązanych z tą tematyką, ale też o odkryciach w tej materii i o zagadnieniach związanych z astrofizyką. W opowieści o Galaktyce autorka przemyca też prawdy o świecie i o nas, ludziach. Poza tym, publikacja ta wzbogacona jest o przypisy z różnymi ciekawostkami i odsyłaczami do źródeł, które mogą być impulsem do dalszych lektur w tematyce kosmicznej.

Bardzo polecam tę niepozorną książeczkę wszystkim, którzy chcą poczytać o Drodze Mlecznej i innych powiązanych z nią tematach, bez odbijania się o skomplikowane naukowe teorie i trudną do zrozumienia fizyczną i astrofizyczną terminologię. Myślę, że tę publikację mogą śmiało przeczytać osoby, które tak, jak ja są nie po drodze z astrofizyką i boją się naukowych książek. Z ręką na sercu polecam tę książkę, nie bójcie się jej, pozwólcie Drodze Mlecznej przedstawić się i pokazać się w całej okazałości! Kto wie, może po tej lekturze zapragniecie dowiedzieć się więcej?

Dziękuję Wydawnictwu za możliwość poznania tej książki przedpremierowo - współpraca reklamowa, barterowa.

Na wstępie tej opinii przyznam szczerze, że do naukowczyni mi bardzo daleko, a już zwłaszcza w dziedzinie fizyki i astronomii. Nie mogłam się jednak oprzeć lekturze autobiografii Drogi Mlecznej. Bo czyż nie brzmi to intrygująco? Sięgnęłam po tę niepozorną publikację i zdecydowanie nie żału...

Rozwiń Zwiń

Napisać powieść, w której bohaterami są postacie, które żyły naprawdę, jest bardzo trudno. Trzeba bowiem zaopatrzyć się w dużą dawkę delikatności, pozbyć się plotkarskich zapędów i postarać się przedstawić je w miarę obiektywnie, ale uważając przy tym, żeby za bardzo nie urazić ich, czy ich potomków ;). I to chyba starała się zrobić pani Tessa Arlen. "W służbie królowej" śledzi losy postaci będących od zawsze na świeczniku - księżniczki, a potem królowej Elżbiety i rodziny królewskiej - z perspektywy osoby, która była bardzo jej bliska. Marion Crawford towarzyszy swoim podopiecznym i ich rodzinie w czasach czasem trudnych, ale na pewno ważnych dla Korony, a czytelnik razem z nią.

Książka zaczyna się od momentu podjęcia przez pannę Crawford pracy guwernantki księżniczek Elżbiety i Małgorzaty z Yorku. Następnie mamy przeskoki w czasie i widzimy oczami Crawfie (jak nazywały ją młode uczennice) abdykację Edwarda VIII, potem II wojnę światową, aby następnie śledzić początki związku księżniczki Elżbiety i jej ukochanego księcia Filipa z Grecji. Cała opowieść snuta jest za pomocą narracji pierwszoosobowej, właśnie z perspektywy tej skromnej, szkockiej guwernantki, przez co nie widzimy wszystkiego, a jedynie to, co ona, a dodatkowo mamy wgląd w jej myśli i jej życie.

Marion nie wie wszystkiego, często snuje własne przypuszczenia co do tego, co widziała czy słyszała, częściej jest obserwatorką niż pełnoprawną uczestniczką wydarzeń z życia brytyjskiej rodziny królewskiej. Ma też swoje życie poza pracą, co możemy śledzić pomiędzy pałacowymi wątkami. Jest to dużą zaletą, bowiem w ten sposób czytelnik jest bliżej tej opowieści, ale przy tym nie mając podpowiedzi wszechwiedzącego narratora, wie tyle co Marion.

Sporo uwagi autorka poświęca młodej księżniczce Elżbiecie i jej związkowi z Filipem, podkreślając jakie przeszkody musieli pokonać zakochani, żeby się pobrać, a także wskazując na to, jakim wielkim sprzymierzeńcem była dla tej pary Crawfie. Ponadto, mamy w tej książce też kilka słów o zależnościach i pałacowe intrygach, a także, a może przede wszystkim widzimy różnych trudności, z jakimi sama Marion musiała się borykać. Bo i ona jest tu główną bohaterką, mimo iż prezentowana jest głównie przez pryzmat pracy, jakiej poświęciła większą część życia.

Widać, że autorka przygotowała się do napisania tej powieści całkiem dobrze, bowiem opisała zawiłości pałacowego życia bardzo wiarygodnie - na pewno poczytała sporo na temat rodziny królewskiej - ale też zadbała o klimat czasów, w jakich rozgrywa się akcja książki. Mamy tu więc trochę o powojennych trudnościach, z jakimi musieli się borykać Anglicy, autorka przemyca też nastroje społeczne tamtych czasów - budowanie pewnej stabilizacji, zmiany w rządzie, dyskusje na temat imperializmu etc.

Autorka w posłowiu przyznaje, że chciała tą książką zrehabilitować Marion Crawford. Dlaczego? Być może nie wszyscy wiedzą, że ta postać stała się bohaterką pewnego skandalu - otóż podobno bez wiedzy swoich, wtedy już byłych pracodawców, opublikowała, najpierw serię artykułów o małych księżniczkach, a następnie książkę ze wspomnieniami ze swojej pracy jako guwernantka. Czy jej się udało wytłumaczyć postępowanie bohaterki? Myślę, że tak, chociaż pokazała też naiwność królewskiej guwernantki. Można jednak zrozumieć Crawfie - poświęciła sporą część życia swoim podopiecznym, była zawsze po ich stronie, co niestety nie zostało jej odpowiednio odpłacone, zarówno pod względem materialnym, jak też nie doczekała się takiej zwykłej, ludzkiej wdzięczności.

"W służbie królowej" to dość interesująca historia napisana w prostym stylu, czasem ckliwie, czasem naiwnie, ale na tyle lekko, że czyta się ją dobrze i całkiem szybko. Nie ma tu może dynamicznej akcji, a spore przeskoki w czasie mogą trochę irytować, jest to jednak całkiem przyjemna powieść biograficzna, nie idealna, nie zapadająca w pamięć, ale zapewniająca odpowiednią dawkę rozrywki i zachęcająca do poznania bliżej historii królewskiej guwernantki, której za dobroć i poświęcenie odpłacono wzgardą. Polecam ją fankom królewskich klimatów i spokojnych obyczajówek.

Napisać powieść, w której bohaterami są postacie, które żyły naprawdę, jest bardzo trudno. Trzeba bowiem zaopatrzyć się w dużą dawkę delikatności, pozbyć się plotkarskich zapędów i postarać się przedstawić je w miarę obiektywnie, ale uważając przy tym, żeby za bardzo nie urazić ich, czy ic...

Rozwiń Zwiń

Akcja "Srebrnego wrzeciona" rozgrywa się dwutorowo: głównie w połowie XIX wieku i bohaterką jest Wiktoria, córka powstańca listopadowego, ale pomiędzy jej historią pojawiają się retrospekcje z litewskiej wsi 1640 roku (i kolejnych lat), gdzie śledzimy losy Vaivy, dziewczyny oskarżonej o czary. Pierwsza z młodych kobiet ucieka przed aranżowanym małżeństwem z odrażającym adoratorem i trafia na dworek na Litwie, druga z kolei, po tym jak odrzuca awanse miejscowego kowala, zostaje oskarżona o magiczne praktyki i skazana na śmierć. Obie nie wiedzą jednak, że te tragiczne okoliczności to początek czegoś nowego i ich los dopiero jest w trakcie przędzenia...

Od razu wspomnę, że Ewa Sobieniewska zachwyciła mnie tą książką i jestem naprawdę pod wrażeniem jej debiutu. Widać jaką pracę wykonała, żeby odtworzyć realia historyczne i stworzyć tak wciągającą, rozbudowaną opowieść. Podobał mi się klimat epoki, jaki odmalowała autorka - te wszystkie konwenanse, życie w dworku kontra żywot mniej uprzywilejowanych, trudna sytuacja kobiet i tym podobne. Do tego stroje z tamtych czasów, odrobina folkloru, barwne opisy jedzenia - to wszystko stanowi być może tylko tło, ale w tej powieści jest naprawdę dobrze opisane i przygotowane. Poza tym, mamy też przypisy wyjaśniające pewne kwestie historyczne czy terminy, a więc można powiedzieć, że to nie tylko pozycja rozrywkowa, ale można też z niej się czegoś nauczyć. Zachwyciła mnie też świetna stylizacja języka, pozwalająca wczuć się w klimat czasów, ale zarazem umożliwiająca łatwy odbiór - historia jest opisana w dość lekkim, bardzo przystępnym stylu, będąc jednak staranną, dopracowaną powieścią historyczną. Podobały mi się też nawiązania i wtręty literackie, tak ubarwiające całą opowieść.

Historia obu bohaterek snuta jest tu niespiesznie, ale zarazem nie jest nudna, czy zbyt powolna. Chwilami jest też naprawdę poruszająca, wzbudzająca całą gamę emocji - od współczucia i niedowierzania, przez smutek i gniew, po zaskoczenie i radość, zwłaszcza w przypadku historii Vaivy. Nie zabrakło tu też melodramatyczności, odrobiny naiwności, zarówno w postępowaniu bohaterów, jak i prowadzeniu akcji, a także czasem zbyt gładkiego rozwiązywania pewnych spraw, ale przyznam szczerze, że mnie to nie drażniło, chociaż takie klimaty z reguły powodują u mnie przewracanie oczami. Może dlatego, że całość była taka porywająca, wciągająca i nieoczywista.

Obie główne postacie kobiece, których historie się przeplatają w tej książce, zostały opisane w sposób wnikliwy i rozbudowany. Możemy poznać nie tylko ich losy, ale też charaktery, przez co sposób postępowania tych postaci jest logiczny i zrozumiały. Wiktoria jest ciekawą bohaterką - z jednej strony nieco krnąbrna, inteligentna panienka, którą uwiera narzucona przez społeczeństwo rola, odważna, buntowniczka, która próbuje walczyć z losem, z drugiej nieco niepewna, nie mająca wiedzy o świecie, zagubiona, poszukująca. Nie jest idealną wonder woman XIX-wieku, to młoda kobieta, która odkrywa nie tylko siebie samą, ale i poznaje prawdziwą miłość, która warta jest wszelkich poświęceń. Vaiva z kolei, to ofiara zazdrości, namiętności nieodpowiednich mężczyzn i ciemnoty ludu, ale zarazem pani własnego losu, która po swojemu radzi sobie ze spadającymi na nią tragediami i przeciwnościami od życia i ludzi. Jej historia jest znacznie bardziej dramatyczna, trudna, poruszająca, ale też dająca nadzieję. Obie bohaterki są różne, jednak mają w sobie coś podobnego - kobiecą siłę i niezłomność, ale też delikatność i tkliwość oraz serce pragnące nie tylko miłości, czy poczucia bezpieczeństwa, lecz również namiętności.

Bo tak naprawdę ważnymi wątkami w tej powieści są te romansowe. Mamy tu historie miłosne w dawnym stylu, okraszone jednak zaskakująco pasującą doń dawką namiętności, która zarazem nie unowocześniała niepotrzebnie całej powieści, jak to się często dzieje we współczesnych książkach. Nie znajdziemy tu tandetnej erotyki na poziomie popularnych harlequinów, ale bardzo delikatnie i zdecydowanie nie wulgarnie, a raczej przekonująco opisane to, jak rozwija się i rośnie pożądanie między dwojgiem ludzi. Poza tym książka ta ma w sobie szczyptę magii i tajemnicy, która dodaje jej nieco oryginalności. Znajdziemy w niej też trochę feminizmu, ale takiego na miarę czasów, w jakich rozgrywa się ta opowieść, nieprzesadnego, czy uwspółcześnionego. Pojawiają się też różne intrygi i skomplikowane relacje międzyludzkie, mamy ciekawe relacje ze szlacheckiego życia i nieco ducha patriotyzmu. Ta mieszanka, wzbogacona o fascynujące tło fabularne i fantastycznie opisane postacie kobiece, spowodowała, że cała książka totalnie wpasowała się w moje klimaty czytelnicze, przypominając powieści w dawnym stylu.

Żeby nie było zbyt słodko i idealnie, mam kilka zastrzeżeń. Po pierwsze, niektórzy bohaterowie tej książki są zbyt czarno-biali: albo dobrzy, albo zupełnie źli, do tego czasem przekoloryzowani - to kwestia zwłaszcza tych negatywnych charakterów, którzy często są totalnie obrzydliwi i nieludzcy. I chociaż przy niektórych autorka starała się dodać nieco odcieni szarości, to jednak niekoniecznie mnie przekonała. Ale jak wspomniałam, dotyczy to postaci drugoplanowych, więc nie jest jakimś strasznym uchybieniem, a raczej niedociągnięciem. Po drugie, mam też pewne obiekcje co do zakończenia - wydaje mi się, że przy tak rozbudowanym wstępie i bogatym w wątki oraz szczegóły rozwinięciu, okazało się zbyt szybkie. Prawie wszystko wyjaśniło się może nie łatwo (bo jednak bohaterowie swoje przeżyli), ale dość pośpiesznie, w niektórych kwestiach jakby nieco na siłę. Brakowało mi wyjaśnienia pewnych spraw, ale widzę, że autorka ma w planach kolejne książki powiązane z tą opowieścią, więc może ten mój niedosyt zostanie nakarmiony odpowiednio.

Cóż mogę jeszcze dodać? Przede wszystkim, te wysokie oceny na portalach książkowych zdecydowanie nie są przesadzone. To naprawdę świetny debiut literacki, przygotowany z dbałością o szczegóły i klimat epoki, porywający, pełen emocji i interesujących bohaterek. To książka totalnie w moich klimatach, czytało mi się ją świetnie, bez przestojów, wprost nie mogłam się oderwać. Zauroczyła mnie i poruszyła zwłaszcza trudna historia Vaivy, ale i o losach Wiktorii czytałam z zainteresowaniem. Bardzo polecam i niecierpliwie czekam na kolejne powieści pani Sobieniewskiej!

Recenzja powstała we współpracy z Autorką - współpraca reklamowa, barter.
Pierwotnie pojawiła się na blogu.

Akcja "Srebrnego wrzeciona" rozgrywa się dwutorowo: głównie w połowie XIX wieku i bohaterką jest Wiktoria, córka powstańca listopadowego, ale pomiędzy jej historią pojawiają się retrospekcje z litewskiej wsi 1640 roku (i kolejnych lat), gdzie śledzimy losy Vaivy, dziewczyny oskar...

Rozwiń Zwiń

W swojej najnowszej książce pani Barbara Wysoczańska przenosi nas w czasie i miejscu do Nowego Jorku na początku lat 50. XX wieku. Głównym bohaterem "Aktoreczki" jest Konrad Rogowski, Polak, który uciekł po wojnie do Ameryki. Chciał nie tylko rozpocząć nowe życie, ale też zemścić się na pewnym człowieku, który był winny śmierci jego żony. Kluczem do poszukiwanego przez Konrada nazisty jest słynna aktorka, Lauren Evans, mężczyzna postanawia więc spróbować się do niej zbliżyć. Nie wie, że ta decyzja odmieni jego całe życie...

Podobało mi się, że autorka osadziła swoją historię w Nowym Jorku w 1950 roku, a jednym z bohaterów uczyniła polskiego emigranta i jego rodzinę. Dzięki temu mogła pokazać kontrast pomiędzy powojenną rzeczywistością w Polsce i w Stanach Zjednoczonych, które II wojna światowa dotknęła w sposób niewspółmiernie mały. Dodatkowo, mamy tu zderzenie różnych światów - Konrad jest skromnym emigrantem, fotografem i mechanikiem samochodowym, który pracuje, aby pomóc rodzinie, z kolei Lauren to bardzo znana aktorka, bogata, obracająca się w świecie pieniędzy, luksusu, a tak bardzo samotna...

Sporo w tej książce tajemnic i dramatów przeszłości, które wpływają na teraźniejszość bohaterów, jest też zemsta, jest namiętność i miłość, znajdziemy w niej również zazdrość i wielki świat kina, a także ciekawe spojrzenie na sytuację powojennych emigrantów. Nie zabrakło tu oczywiście melodramatycznych okoliczności, jest też odrobina naiwności (zwłaszcza w postaci Lauren), trochę nierealnych sytuacji, ale nie przeszkadza to w zanurzeniu się w tę opowieść i podążaniu za bohaterami, którzy próbują osiągnąć własne cele i odnaleźć swoje miejsce w amerykańskiej rzeczywistości.

Jak zwykle u autorki, mamy tu do czynienia z prostym, bezpretensjonalnym stylem, dość dynamiczną akcją, ciekawym tłem (gdzie wspomniane są, a nawet pojawiają się też prawdziwe postacie historyczne) i może nieco banalną, lecz bardzo interesującą historią miłosną. Na początku jakoś nie mogłam się w nią wciągnąć, nie wiem dlaczego, jednak z każdą kolejną przeczytaną stroną było coraz lepiej i lepiej i pod koniec już naprawdę nie mogłam się oderwać.

Nie do końca polubiłam bohaterów tej powieści. To znaczy, o ile Konrad był całkiem ciekawą postacią i mogłam zrozumieć skąd u niego takie, a nie inne zachowania, doceniam jego przemianę (która, choć nastąpiła w czasie przed wydarzeniami tej książki, to jest bardzo wiarygodnie opisana), o tyle Lauren to dość stereotypowa postać - zagubiona, samotna, z trudną przeszłością, z pewną dozą desperacji poszukująca osoby, która dałaby jej poczucie bezpieczeństwa, miłość i czułość. Autorka starała się pokazać jej siłę, ale mnie jakoś nie do końca przekonała. Myślę jednak, że innym czytelnikom postać Lauren może być bliższa...

"Aktoreczka" to kolejna interesująca powieść historyczno-obyczajowa, która wyszła spod pióra Barbary Wysoczańskiej. Intrygujące tło, poruszające tajemnice i spora dawka emocji zachwycą każdą fankę i każdego fana opowieści z nutką romansu, rozgrywających się w ciekawych, choć trudnych czasach. Dodatkowo, książkę tę czyta się naprawdę dobrze, może być ciekawą lekturą na każdy czas, na przykład na urlop. Polecam!

Recenzja powstała we współpracy z Wydawnictwem FILIA - współpraca reklamowa, barterowa.
Pierwotnie pojawiła się na moim blogu.

W swojej najnowszej książce pani Barbara Wysoczańska przenosi nas w czasie i miejscu do Nowego Jorku na początku lat 50. XX wieku. Głównym bohaterem "Aktoreczki" jest Konrad Rogowski, Polak, który uciekł po wojnie do Ameryki. Chciał nie tylko rozpocząć nowe życie, ale też zemścić się na pe...

Rozwiń Zwiń

Lubię książkowe podróże w czasie i przestrzeni, nie mogłam więc sobie odmówić sięgnięcia po pięknie wydaną publikację traktującą o Wilnie sprzed lat. "Sekrety Wilna" Katarzyny Węglickiej zabierają czytelnika właśnie w taką wędrówkę po zakamarkach i historycznych ciekawostkach miasta u ujścia rzeki Wilejki. Książka ta składa się z kilkunastu krótkich, bogato ilustrowanych rozdziałów opisujących osobliwości tego miasta, lecz nie te współczesne, a powiązane z jego bogatą, choć czasem bardzo trudną historią.

Choć początkowo wydaje się, jakby te wszystkie zwięzłe opowieści i historyjki z Wilna były nieco chaotyczne, bowiem rozdziały nie są ze sobą powiązane (poza oczywiście "miejscem akcji"), to jednak uważam, że jako całość stanowią one bardzo interesujący zbiór osobliwości sprzed wielu lat. Można powiedzieć, że to taki historyczny przewodnik po tytułowych sekretach litewskiej stolicy, a nie książka podróżnicza, na jaką się zapowiada. I w sumie dobrze, bo publikacji stricte turystycznych zapewne jest wiele, a takiej książki jak ta, jeszcze chyba nie było ;).

W "Sekretach Wilna" autorka uchyla przed czytelnikami rąbka tajemnicy jeśli chodzi o polskie radio, wileńskie teatry, o sławnych mieszkańców tego miasta, ciekawe miejsca, z których części już nie ma, czy wydarzenia sprzed lat - czasem nieznane szerszej publiczności, czasem zapomniane. Widać w tej publikacji bardzo dobre przygotowanie, widać też ogrom pracy, jaki pani Katarzyna Węglicka włożyła chociażby w zebranie materiałów źródłowych. A z kolei dzięki bardzo przystępnemu językowi, prostemu, zwięzłemu stylowi, można z lekkością i przyjemnością (a czasem z różnymi innymi, mniej przyjemnymi emocjami) podążać za nią uliczkami historycznego miasta nad Wilią i Wilejką, a przy tym poznawać ciekawostki z tym miejscem powiązane.

Warto zwrócić też uwagę na to jak ładnie wydana jest ta publikacja. Zarówno zwracająca uwagę, barwna okładka, zawierająca miejsca i postacie powiązane z Wilnem, jak też naprawdę duża ilość ilustracji, jakie towarzyszom kolejnym rozdziałom, zapewniają dodatkowe wrażenia przy lekturze. Żałuję tylko, że fotografie i reprodukcje, które pojawiają się w tej książce, są czarno-białe, przydałoby się nieco więcej koloru we wnętrzu.

"Sekrety Wilna" umożliwiły mi poznanie tego miasta od nieco innej strony, przeniosły mnie w czasie i zapewniły odrobinę rozrywki, a także zachęciły do kolejnych lektur i dalszych poszukiwań w tej tematyce. Czytało mi się ją naprawdę przyjemnie, kolejne rozdziały były barwne i interesujące, aż żałowałam, że jest to tak krótka publikacja. Wydaje mi się, że ta książka może być interesującą propozycją dla osób zainteresowanych podróżami i historią, ale i nie tylko - może być też barwnym wprowadzeniem i zachętą do bliższego zapoznania się z tym fascynującym miastem, choćby poznania go osobiście :).

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

Lubię książkowe podróże w czasie i przestrzeni, nie mogłam więc sobie odmówić sięgnięcia po pięknie wydaną publikację traktującą o Wilnie sprzed lat. "Sekrety Wilna" Katarzyny Węglickiej zabierają czytelnika właśnie w taką wędrówkę po zakamarkach i historycznych ciekawostkach mia...

Rozwiń Zwiń

"Po prostu chleb" to książka teoretycznie skierowana do osób, które chcą zacząć przygodę z własnoręcznym przygotowaniem wypieków na zakwasie. Autor dość przystępnie wyjaśnia kolejne kroki - od przygotowania i poprowadzenia zakwasu, przez proces przygotowania ciasta, aż do jego pieczenia i studzenia. Publikacja zawiera sporo porad i wskazówek w tej kwestii, a także ciekawe przepisy, umożliwiające wykorzystanie zdobytej we wstępie wiedzy i upieczenie czegoś z wykorzystaniem zakwasu - znajdziemy więc nie tylko receptury na chleb, ale też bułki czy słodkie wypieki.

Poza tym, książka jest też bardzo ładnie wydana - nie tylko zawiera fotografie pieczywa, ale też infografiki, które klarownie wyjaśniają, m.in. cały proces przygotowania ciasta chlebowego.

Polecam tę publikację zwłaszcza osobom, które mają jakieś pojęcie o pieczeniu chleba, a chcą swoją wiedzę uporządkować i nieco rozwinąć. Bo tacy totalni amatorzy mogą poczuć się nieco przytłoczeni ilością technicznych informacji oraz praco-i czasochłonnością procesu, o którym opowiada "Po prostu chleb". Ale sprawdźcie sami ;).

Dziękuję Wydawnictwu za możliwość poznania tej publikacji i motywację do własnych eksperymentów w zakresie pieczenia chleba na zakwasie :)

"Po prostu chleb" to książka teoretycznie skierowana do osób, które chcą zacząć przygodę z własnoręcznym przygotowaniem wypieków na zakwasie. Autor dość przystępnie wyjaśnia kolejne kroki - od przygotowania i poprowadzenia zakwasu, przez proces przygotowania ciasta, aż do jego pi...

Rozwiń Zwiń

"Spotkamy się pod drzewem ombu" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Santy Montefiore i od razu przyznam, że uważam je za udane, chociaż spodziewałam się po tej książce czegoś zupełnie innego. Powieść śledzi losy Sofii Solanas, młodej Argentynki pochodzącej z dużej, bogatej rodziny. Dziewczyna wdaje się w zakazany romans i przez to jest zmuszona opuścić dom rodzinny, ukochaną pampę i magiczne drzewo ombu...

Początkowo trochę się obawiałam objętości tej książki - że będzie mi się czytać kiepsko, że mnie znudzi, tymczasem okazało się, że moje obawy były bezpodstawne. Jest to bardzo wciągająca opowieść, napisana całkiem lekko, barwna, pełna życia. Może język, jakim się posługuje autorka, był chwilami nieco zbyt kwiecisty, ale zdecydowanie pasował do całej nastrojowej historii. Przyznam też szczerze, że ta powieść kojarzy mi się z taką delikatniejszą, subtelniejszą wersją telenoweli latynoamerykańskiej i być może to też dzięki temu okazała się dla mnie tak przystępna w odbiorze.

Losy Sofii i rodziny Solanas są bardzo wyraźnie umiejscowione w historii Argentyny - opowieść rozgrywa się przez kilkadziesiąt lat i możemy w niej śledzić przemiany społeczno-polityczne w tym kraju, stanowiące ciekawy kontekst do całej historii. Podobało mi się, że miejsce akcji jest ważne dla tej powieści, wpływa na nią, nie jest tylko bladym, niepotrzebnym tłem. Poza tym tym autorka tak barwnie opisuje okoliczności przyrody, jak argentyńską pampę, czy takie małe, codzienne aktywności, jak rodzinne grillowanie Solanasów, wspinanie się na drzewo ombu czy gra w polo, że można się poczuć, jakby się tam było, w tym kraju, wśród tej właśnie rodziny.

"Spotkamy się pod drzewem ombu" to bardzo klimatyczna, pełna specyficznego uroku, nieco nostalgiczna powieść obyczajowa. To też bardzo rozbudowana, szczegółowa saga rodzinna, śledząca losy kilku członków argentyńskiego znaczącego rodu. Poza tym, to po prostu bardzo życiowa opowieść o ludziach, ich emocjach i namiętnościach, o zakazanej miłości, tęsknocie, wreszcie o więzach rodzinnych i przynależności. Sporo się w niej dzieje, a jest zarazem dość spokojna, zawiera w sobie pewną nutkę melodramatyczności, bywa też ckliwa, ma całą gamę różnorodnych emocji i wzbudza je też w czytelniku - wzrusza i porusza czułe struny, zaskakuje, czasem smuci, czasem nieco irytuje, ale na pewno nie nudzi.

W tej powieści pojawia się naprawdę wiele wątków i tematów, m.in. miłość w różnych odcieniach, a zwłaszcza zakazany romans, do tego trudne relacje rodzinne, niedopasowanie i poszukiwanie swojego miejsca, a wreszcie wartość i siła przebaczenia. Pod pewnymi względami to dość kontrowersyjna powieść, zachowania bohaterów często bywają wręcz godne potępienia i chociaż nie polubiłam większości postaci (zwłaszcza Sofii), to autorka tak dobrze opisała swoich bohaterów, że nawet jeśli ich wybory mnie denerwowały czy szokowały, to zarazem mogłam ich chociaż trochę zrozumieć.

Jak widać, moje pierwsze spotkanie z autorką okazało się naprawdę bardzo dobre. Chociaż nie jest to książka idealna i nie wszystko mi w niej odpowiadało (decyzje bohaterów!), to doceniam barwne pióro pani Montefiore i jestem ciekawa innych jej powieści. Jeśli z kolei Wy lubicie klimatyczne, rozbudowane historie obyczajowe z ciekawym tłem, to bardzo polecam "Spotkamy się pod drzewem ombu"!

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl

"Spotkamy się pod drzewem ombu" to moje pierwsze spotkanie z twórczością Santy Montefiore i od razu przyznam, że uważam je za udane, chociaż spodziewałam się po tej książce czegoś zupełnie innego. Powieść śledzi losy Sofii Solanas, młodej Argentynki pochodzącej z dużej, bogatej r...

Rozwiń Zwiń