Wiem, że jest to długi tekst, ale proszę - przeczytajcie. Nie chodzi mi o Waszą uwagę skierowaną na mój blog. Mam nadzieję, że może ktoś z Was po przeczytaniu tej recenzji zapozna się z niesamowitym Życiem w słoiku. Jak najwięcej osób powinno dowiedzieć się o Irenie Sendler, która imiona uratowanych dzieci spisywała na bibułce, wkładała do słoika i zakopywała go.

Czy słyszeliście kiedyś o Irenie Sendler? Prawdopodobnie większość z Was, jeśli nie wszyscy, odpowie na to pytanie nie. Nie ma w tym nic złego. Ja też zanim wypożyczyłam tą książkę z biblioteki nie wiedziałam o istnieniu tej wspaniałej kobiety. Nie macie pojęcia jak wdzięczna jestem przesympatycznej bibliotekarce, która mi ta książkę poleciła. Nie wiemy o tylu bohaterach, ale to zdumiewające, że o osobie dzięki której przeżyło wojnę tyle dzieci nikt w Polsce, w jej ojczyźnie, jeszcze przed piętnastoma latami praktycznie nie słyszał.

"W roku 1965 Irena Sendler otrzymała tytuł Sprawiedliwej Wśród Narodów Świata. Jej odwaga , ta odwaga jednej drobnej kobiety o wielkim sercu, pokazała, jak odwaga i poświecenie zmieniają świat."


Książka podzielona jest na trzy części. W pierwszej poznajemy trzy licealistki oraz ich profesora, pana C. W szkole w Kansas przygotowywany jest projekt na Dzień Historii Narodowej. To ten projekt w małej szkole przypomniał światu o Irenie Sendler. Liz przeszukując materiały, które miały jej pomoc w wyborze tematu projektu, natknęła się na mały wycinek z gazety. Krótka notatka, bo artykułem tego na pewno nazwać nie można, mówiła o polskiej bohaterce - Irenie Sendler, która podczas drugiej wojny światowej uratowała życie 2500 dzieciom. Liz i Megan, koleżance z projektu, te liczby wydały się niemożliwe. Wykonały telefon, żeby sprawdzić czy to nie jest błąd drukarski, o jedno zero za dużo. To nie był błąd. Tyle dzieci przeżyło dzięki naszej rodaczce. I my, Polacy, powinniśmy być z niej dumni.

"Ludzi należy dzielić na dobrych i złych. Rasa, pochodzenie, religia wykształcenie, majątek - nie mają żadnego znaczenia. Tylko to, jakim kto jest człowiekiem."



W miarę jak Liz, Megan i Sabrina zagłębiają się w historię Ireny Sendler nasza wrodzona ciekawość zaczyna się budzić do życia. Nastolatkom nie jest łatwo. Mają niewiele faktów na podstawie, których muszą mieć wyobrażenie życia Ireny i wystawić o tym sztukę teatralną. Poszukują informacji i to co im nieustannie towarzyszy to zdumienie. Jak to możliwe, że w Polsce, ojczyźnie Ireny Sendlerowej, która uratowała od śmierci dwa i pół tysiąca dzieci z Getta Warszawskiego nikt o niej i jej dokonaniach nie słyszał?

"Każdemu, kto tonie należy podać rękę!"

Druga część przenosi nas do wojennej Warszawy, choć zaczyna się całkiem niewinnie. Dopiero po chwili coś jest nie tak, jak być powinno. Zaczyna się wojna. Niemcy wydawają coraz to więcej rozporządzeń, które nie dają Żydom żadnej nadziei. Czytając drugą część, drogi Czytelniku, przygotuj się na niesamowite uczucie. Ja na każdym słowie czułam złowrogi oddech Niemców na karku. Było to równie niesamowite, jak i przerażające. Nie umiem sobie wyobrazić takiego życia, życia w ciągłym strachu. A Irena, niesamowita osoba, mimo przerażenia, mimo gróźb śmierci, możliwości zdrady i niebezpieczeństwa była na tyle silna by pomagać innym. Pomagać żydowskim dzieciom. Pomagała, dawała nadzieję tym, którzy ją stracili. Część o życiu Ireny Sendler jest niezwykła, jej czyny są niezwykłe.


Druga część kończy się strasznie. Pozostawiła mnie w okropnym stanie. Byłam jedynie zdolna by ciągle myśleć nie, nie, nie. Trzecia część jest jeszcze bardziej znakomita od pierwszej i drugiej. Czytając ją miałam łzy wzruszenia w oczach i ciary na rękach. Niesamowite. W tej części powracamy znowu do trzech amerykańskich nastolatek, które "ocaliły ocalałą". Wracamy do tych przesympatycznych dziewczyn w momencie ich największych sukcesów, które odnoszą teatralną wizją życia Ireny Sendler. Ireny, która przeżyła wojnę. Której udało się uciec, pomagano jej uciec z miejsca, z którego nikt nie uciekł (choć był jeszcze odbity Rudy). Liz, Megan, Sabrina, ich nauczyciel oraz rodziny dostają ogromną szansę. Szansę na spełnienie marzenia. Spotykają się w Polsce z Ireną Sendler. Czytanie relacji z ich spotkania jest niesamowite. Po tych wszystkich latach i ocalonych dzieciach, Irena Sendler mówi, że nie zrobiła nic wielkiego. Na pytanie czemu? odpowiada "z potrzeby serca".

Tak naprawdę, po lekturze należy sobie zdać jedno pytanie: jak Ty byś postąpił?

Wiem, że jest to długi tekst, ale proszę - przeczytajcie. Nie chodzi mi o Waszą uwagę skierowaną na mój blog. Mam nadzieję, że może ktoś z Was po przeczytaniu tej recenzji zapozna się z niesamowitym Życiem w słoiku. Jak najwięcej osób powinno dowiedzieć się o Irenie Sendler, która imiona uratowanych dzieci spisywała na bibułce, wkładała do słoika i zakopywała go.

Czy...