Pierwszy raz z tą pozycją spotkałam się na pierwszym roku studiów w ramach lektur z epoki polskiego renesansu. Drugi raz spotkałam się z nią przy okazji robienia porządków w szafce. ;)
Mając szerszą wiedzę i większe zainteresowanie literaturą staropolską, uważam, że jest to całkiem ciekawa humanistyczna biografia, jedna z pierwszych na gruncie polskim, choć w oryginale pisana łaciną. Przedstawia losy Grzegorza z Sanoka - określanego przez wielu badaczy za prekursora humanizmu w Polsce.
Ponowne czytanie przypomniało mi jak dawni twórcy przykładali ogromne znaczenie autorytetom, jak ważne były moralne wzorce oraz jak wiele pracy wkładali w formę swoich utworów, starając się, aby ze wszystkich stron spełniały klasyczne wymogi formalne i retoryczne.
Utwór powstał w ramach podziękowań dla Grzegorza z Sanoka za udzielenie schronienia Kallimachowi po jego ucieczce z Włoch.
Obie postacie są interesujące ze względu na dość nowatorskie poglądy jak na tam i o dziwo dzisiejsze czasu. Dla przykładu Kallimach był zwolennikiem oddzielenia religii od państwa, natomiast Grzegorz dopuszczał możliwość rozwodów, a warto wspomnieć, że pełnił dość wysoką funkcję w kościele katolickim arcybiskupa metropolity lwowskiego.

Pierwszy raz z tą pozycją spotkałam się na pierwszym roku studiów w ramach lektur z epoki polskiego renesansu. Drugi raz spotkałam się z nią przy okazji robienia porządków w szafce. ;)
Mając szerszą wiedzę i większe zainteresowanie literaturą staropolską, uważam, że jest to całkiem ciekawa humanistyczna biografia, jedna z pierwszych na gruncie polskim, choć w oryginale...