Pierwsza przeczytana przez mnie pozycja z cyklu „Życie codzienne w miastach Orientu”. Ksiązka jest krótka i napisana prostym, łatwym w czytaniu językiem. Wiadomości ogólne nie przytłaczają reszty.
Autorka spędziła w Baku kilka miesięcy i to widać w jej opisach życia wmieście. Tak samo jak jej młody wiek, który powoduje koncentracje na niektórych sferach (ironiczne uwagi nt. mody męskiej czy też skonstatowanie braku prywatności) z jednoczesnym brakiem rozróżnienia na zachowania i zwyczaje osób z nieco starszych generacji, czyli przede wszystkim sierot po sojuzie.
W książce położony jest duży nacisk na opis muzułmańskich obyczajów religijnych, tu akurat w wersji szyickiej. Np. opis Aszury (święta ku czci imama Husajna, nie czczonego przez sunnitów).
Oczywiście jak zwykle ciekawe są spostrzeżenia na temat roli kobiety, , życia rodzinnego czy komunikacji (te ostatnie mogą być już nieaktualne). Godny polecenia jest rozdział na temat kuchni oraz edukacji. Niewiele osób wie, że po upadku komuny Azerbejdżan odszedł od cyrylicy i wzorem swoich najbliższych krewnych – Turków – przyjął alfabet łaciński. Zdezaktualizowały się także fragmenty o Górskim Karabachu, który został w znacznym stopniu odzyskany z rąk Ormian po krótkiej wojnie jesienią ubiegłego roku.
Ciekawa, ale mocno skrótowa pozycja. Zdecydowanie warto uzupełnić „Toastem za przodków” Góreckiego czy w zakresie historii „Sowieckim Kaukazem” Łepeckiego.

Pierwsza przeczytana przez mnie pozycja z cyklu „Życie codzienne w miastach Orientu”. Ksiązka jest krótka i napisana prostym, łatwym w czytaniu językiem. Wiadomości ogólne nie przytłaczają reszty.
Autorka spędziła w Baku kilka miesięcy i to widać w jej opisach życia wmieście. Tak samo jak jej młody wiek, który powoduje koncentracje na niektórych sferach (ironiczne uwagi...