Pierwsza przeczytana przez mnie pozycja z cyklu „Życie codzienne w miastach Orientu”. Ksiązka jest krótka i napisana prostym, łatwym w czytaniu językiem. Wiadomości ogólne nie przytłaczają reszty.
Autorka spędziła w Baku kilka miesięcy i to widać w jej opisach życia wmieście. Tak samo jak jej młody wiek, który powoduje koncentracje na niektórych sferach (ironiczne uwagi nt. mody męskiej czy też skonstatowanie braku prywatności) z jednoczesnym brakiem rozróżnienia na zachowania i zwyczaje osób z nieco starszych generacji, czyli przede wszystkim sierot po sojuzie.
W książce położony jest duży nacisk na opis muzułmańskich obyczajów religijnych, tu akurat w wersji szyickiej. Np. opis Aszury (święta ku czci imama Husajna, nie czczonego przez sunnitów).
Oczywiście jak zwykle ciekawe są spostrzeżenia na temat roli kobiety, , życia rodzinnego czy komunikacji (te ostatnie mogą być już nieaktualne). Godny polecenia jest rozdział na temat kuchni oraz edukacji. Niewiele osób wie, że po upadku komuny Azerbejdżan odszedł od cyrylicy i wzorem swoich najbliższych krewnych – Turków – przyjął alfabet łaciński. Zdezaktualizowały się także fragmenty o Górskim Karabachu, który został w znacznym stopniu odzyskany z rąk Ormian po krótkiej wojnie jesienią ubiegłego roku.
Ciekawa, ale mocno skrótowa pozycja. Zdecydowanie warto uzupełnić „Toastem za przodków” Góreckiego czy w zakresie historii „Sowieckim Kaukazem” Łepeckiego.

Pierwsza przeczytana przez mnie pozycja z cyklu „Życie codzienne w miastach Orientu”. Ksiązka jest krótka i napisana prostym, łatwym w czytaniu językiem. Wiadomości ogólne nie przytłaczają reszty.
Autorka spędziła w Baku kilka miesięcy i to widać w jej opisach życia wmieście. Tak samo jak jej młody wiek, który powoduje koncentracje na niektórych sferach (ironiczne uwagi...

Autorka znalazła się w Baku w 2009, i spędziła tam kilka miesięcy prowadząc badania terenowe do pracy doktorskiej poświęconej islamowi w Azerbejdżanie. Ciężko w tak krótkim czasie wtopić się w tamtejsze społeczeństwo, dodatkowo utrudnia to brak znajomości języka (rosyjski jako lingua franca odchodzi powoli do lamusa),siłą rzeczy nie sprzyja to obserwacjom intymnego życia i dogłębnym analizom socjologicznym, dlatego sama książeczka jest bardzo ogólna i krótka, poza tym bardziej niż o mieszkańcach Baku, traktuje ogólnie o Azerach (dopiero potem precyzuje jak dane zagadnienia ma się do metropolii).

Brakuje informacji o samej tkance miasta, zaledwie to muśnięto. Całe Baku (poza starówką) pochodzi z czasów kolonialnych rządów carskiej Rosji i komunistycznego reżimu. Wiąże się z tym masa ciekawych faktów i historii, o których tutaj nie poczytamy.

Choć książka powstała z informacji pozyskiwanych niejako przy okazji funkcjonowania w Baku i analizie materiałów pisanych, choć nie jest wyczerpującą monografią, to jest bardzo ładnie napisana, bardzo swobodnym (ale nie kolokwialnym) językiem – czyta się ją z prawdziwą przyjemnością. Świetnie utrwala zasłyszane wcześniej informacje i porządkuje kwestie natury obyczajowej. Przydałoby się ją poszerzyć, dodać więcej szczegółów, anegdot – do tego trzeba jednak dłuższego pobytu albo rozmów z rezydentami (co jednak znakomicie umożliwia internet, nie trzeba się nawet ruszać z fotela).

Błędy do poprawy: na stronie dziesiątej autorka pisze o „chińskim alfabecie” – nie ma czegoś takiego jak chiński alfabet, są tysiące ideogramów które mają zupełnie inną funkcję niż litery. Sensownie tłumaczy to Wikipedia i Peter Hessler w „Kościach Wróżebnych”.
Strona 21 – coś się tu przy pisaniu pomyliło z Rosją. Tym razem błąd techniczny, nie merytoryczny, potem coś podobnego ma miejsce w dalszej partii tekstu... i później już w zasadzie już bez wpadek... jednak... na granicy błędu jest stwierdzenie o preferencjach kawowo-herbacianych. Autorka daje do zrozumienia, że Turcy są kawoszami – tymczasem nic bardziej mylnego, tak się utarło, ale konkretne dane statystyczne wskazują wysokie spożycie herbaty, wyższe niż w UK. Turcy nie odbiegają zatem w tym względzie od reszty muzułmanów.

Autorka znalazła się w Baku w 2009, i spędziła tam kilka miesięcy prowadząc badania terenowe do pracy doktorskiej poświęconej islamowi w Azerbejdżanie. Ciężko w tak krótkim czasie wtopić się w tamtejsze społeczeństwo, dodatkowo utrudnia to brak znajomości języka (rosyjski jako lingua franca odchodzi powoli do lamusa),siłą rzeczy nie sprzyja to obserwacjom intymnego życia i...

To, co jest napisane w powyższej opinii zdradza w dużej mierze treść książki. Jeżeli ktoś nie wie nic na temat współczesnego Baku, książka może być bardzo użyteczna. Ma jednak swoje minusy - zbyt pesymistyczny klimat, zbyt wiele informacji dt. islamu, który nie determinuje życia w tym mieście tak, jakby to wynikało z książki.

Moją szczegółową opinię zawarłam na moim blogu o podróżach, gdzie recenzuję również książki:

http://queenofthereportage.wordpress.com/2013/08/29/zycie-codzienne-w-tbilisi-i-baku/

Polecam wszystkim zainteresowanym Baku, Kaukazem i Orientem.

To, co jest napisane w powyższej opinii zdradza w dużej mierze treść książki. Jeżeli ktoś nie wie nic na temat współczesnego Baku, książka może być bardzo użyteczna. Ma jednak swoje minusy - zbyt pesymistyczny klimat, zbyt wiele informacji dt. islamu, który nie determinuje życia w tym mieście tak, jakby to wynikało z książki.

Moją szczegółową opinię zawarłam na moim blogu...

"Życie codzienne w Baku" wydane zostało w serii "Życie codzienne w...", która jest poszerzeniem serii "Życie codzienne w miastach Orientu". Na książkę składają się krótkie rozdziały, będące tylko wprowadzeniem do wiedzy o Baku i Azerbejdżanie. Książka podzielona jest na pięć rozdziałów zwierających krótki rys historyczny, demograficzny i polityczny oraz dwa bardziej rozbudowane rozdziały dotyczące czasu codziennego i świątecznego, w których to autorka zawarła najwięcej informacji etnograficznych dotyczących: życia codziennego, statusu kobiety, etykiety, kuchni, edukacji, pracy, leczenia, ubioru, transportu miejskiego oraz świąt i rytuałów.

Polecam książkę każdemu, kto chce się zapoznać ze współczesnym losem republiki postsowieckiej, jaką jest Azerbejdżan, na której przykładzie widać, że walczy ona z zaszłościami sowieckimi, takimi jak korupcja, niewydolność służby zdrowia i edukacji, dążność do monopolizacji władzy. Jednocześnie jest to społeczeństwo dążące do stabilności społecznej opartej w sumie na sprzecznościach; państwo muzułmańskie, ale nie posiadające ustanowionej państwowej religii; ze społeczeństwem, gdzie starzy bronią laicyzacji, a młodzi biorą udział w odrodzeniu religii islamskiej; gdzie kobiety są wykształcone, ale pozostają w domach i gdzie aborcja jest nadal formą antykoncepcji.

"Życie codzienne w Baku" wydane zostało w serii "Życie codzienne w...", która jest poszerzeniem serii "Życie codzienne w miastach Orientu". Na książkę składają się krótkie rozdziały, będące tylko wprowadzeniem do wiedzy o Baku i Azerbejdżanie. Książka podzielona jest na pięć rozdziałów zwierających krótki rys historyczny, demograficzny i polityczny oraz dwa bardziej...

czytając książkę miałam wrażenie,że czytam podręcznik szkolny, co nie oznacza,że nie warto po nią sięgnąć. Jeśli kogoś interesuje Azerbejdżan, książka jest w sam raz-dużo informacji na temat Azerbejdżanu.

czytając książkę miałam wrażenie,że czytam podręcznik szkolny, co nie oznacza,że nie warto po nią sięgnąć. Jeśli kogoś interesuje Azerbejdżan, książka jest w sam raz-dużo informacji na temat Azerbejdżanu.