Gene'owi wraz z mieszkańcami Kopuły udało się uciec z Instytutu i wyruszyć w podróż do Krainy Mlekiem i Miodem Płynącej. Z perspektywy pierwszego tomu historię można było określić jako kompletną i zakończoną. Co więc może zawierać ciąg dalszy w postaci kolejnego tomu? Co myślał sobie Andrew Fukuda kończąc książkę bez widowiskowego cliffhangera? Cóż, chyba miał nadzieję, że czytelnicy zadający podobne pytania przeczytają drugi tom, żeby zaspokoić swoją ciekawość.

„Zdobycz” to w pewnym sensie biała karta. Niby ci sami bohaterowie, ten sam świat, ale poza kilkoma niedopowiedzeniami z poprzedniej części, nowa fabuła jest niczym nieskrępowana i może się potoczyć w dowolnym kierunku. Akcja rozpoczyna się w tym samym momencie, w którym zakończyło się polowanie. Gene z ekipą myśli, że w końcu udało im się uciec przed pościgiem, zgodnie ze wskazówkami zmierzają do mitycznej krainy i naukowca/ojca. Czy dotrą do ostatniej enklawy ludzkości, czy też świat poza metropolią krwiożerców jest zupełnie inny niż wmawiano im to przez całe życie? Na chwilę obecną muszą jednak uporać się z problemami bardziej przyziemnymi. Muszą zmagać się z żywiołami, zaczyna doskwierać im głód, a wkrótce na ich drodze pojawia się wodospad. Dotarcie do celu podroży może okazać się bardzo trudne.

„Polowanie” mimo, że bardzo dobre, posiadało wiele niedociągnięć, które optymistycznie zrzuciłem na karb debiutu. „Zdobycz” jest ich nie tylko pozbawiona, ale autor dodatkowo podniósł poprzeczkę względem poprzedniej części. Fabuła jest mniej schematyczna, momentami nawet zaskakująca, dynamika akcji zdecydowanie lepsza, bogata w tajemnice i zwroty akcji, bohaterowie są bardziej wyraziści i w ońcu mamy wątek miłosny, na który wcześniej autor chyba nie miał pomysłu. Co ciekawe, autor usłyszał chyba moje narzekania na niedociągnięcia „Polowania”. Czytelnik dostaje szczegółowe wyjaśnienie zastanego porządku świata, genezę dominacji wampirów i konkretny przedział czasowy w jakim toczy się akcja. Ostatecznie, chyba wszystkie wcześniejsze pytania znalazły tu swoją odpowiedź. Ale… pojawiły się zupełnie nowe. Książka mimo, że zdaje się odkrywać przed czytelnikiem wszystkie karty, jest w stanie na nowo przyciągnąć czytelnika do lektury.

Jakość warsztatu pisarskiego Fukudy od czasu poprzedniej powieści wskoczyła na wyższy poziom. I odczuwa się to przez całą lekturę. O ile pierwszy tom czytało się całkiem nieźle, o tyle kolejny pochłania się w zastraszającym tempie. Niby zwykła młodzieżówka, a udało się ciąg dalszy poprowadzić na naprawdę wysokim poziomie. Trzymam kciuki, aby i następny tom równie pozytywnie zaskoczył mnie swoją jakością i równie zaskakującą fabułą.

Robert Fryga