Nieokreślona, choć być może niezbyt daleka przyszłość. Wciąż zwiększająca się liczba ludności doprowadziła do przeludnienia. Zasobów jest niewiele, a nawet te istniejące szybko się kurczą. Zasoby wody są coraz mniejsze, a jedzenie trzeba wytwarzać laboratoryjnie. Wobec pogarszającej się sytuacji rząd Stanów Zjednoczonych wprowadził politykę depopulacyjną. Każda z par może mieć tylko jedno dziecko. Złamanie zasady jest traktowane jak zdrada kraju i niezwykle surowo karane.

W takiej rzeczywistości przyszło żyć dwóm siostrom. Ava i Mira są bliźniaczkami, z których jedna nie powinna żyć. Ich rodzice postanowili jednak ocalić je obie, a teraz dziewczęta muszą dołożyć wszelkich starań, by ta tajemnica nie wyszła na jaw. Obie żyją życiem jednej osoby, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Nie jest to jednak łatwe, kiedy za ojca ma się dyrektora Teksańskiego Wydziału Planowania Rodziny, którego obowiązkiem jest czuwanie nad przestrzeganiem polityki jednego dziecka.

Książkę można podzielić na dwie części. W pierwszej z nich mamy okazję poznać świat, w którym żyją Mira i Ava. Niestety, tworząc go, autorki posłużyły się utartymi schematami, które znamy z mnóstwa innych dystopii. Wszechobecna inwigilacja, kontrola władz, donosy, czipy mające za zadanie monitorować obywateli, mocno zarysowane podziały społeczne – to wszystko już było. Czytaliśmy o tym w „Igrzyskach śmierci”, „Delirium”, „Niezgodnej”, „Testach” , „Futu.re”, żeby wymienić tylko te, które powstały niedawno. W świecie stworzonym przez Ashley i Leslie Saunders nie ma więc niczego oryginalnego, z wyjątkiem tego, że bliźniaczki głównymi bohaterkami swojej książki uczyniły… bliźniaczki.

Pierwsza część powieści daje nam także okazję do tego, by poznać główne bohaterki. Niemal od razu zarysowują się wyraźnie ich charaktery i różnice w ich usposobieniu. Dziewczęta, podobnie jak na zmianę chodziły do szkoły, na zmianę pełnią także funkcję narratora, dzięki czemu przedstawiony świat możemy poznać z dwóch nieco różnych perspektyw. Obie odbierają go bowiem nieco inaczej, obdarzone trochę innym poziomem wrażliwości. Mamy także okazję obserwować, jak zmieniają się, gdy życie, jakie znały, przestaje dla nich istnieć, a one same muszą uciekać. Z kreacją głównych bohaterek i relacji między nimi autorki poradziły sobie nadzwyczaj dobrze, co rekompensuje stworzenie niezbyt oryginalnej wizji świata.

Kiedy tajemnica Miry i Avy wychodzi na jaw, siostry muszą uciekać. Od tego momentu dystopia zmienia się w typową powieść drogi. I choć nie ma w niej żadnego intrygującego zwrotu akcji, a wędrówka wydaje się nieco zbyt łatwa, to jednak książka ma w sobie coś, co sprawia, że chce się ją czytać do końca i razem z bohaterkami odkrywać tajemnicę ich rodziny. Nawet mimo świadomości, że zmierza to do dość przewidywalnego finału.

Ogromnym atutem tej powieści jest także brak wątku romansowego, bez którego lwia część powieści młodzieżowych nie może się obyć. Na szczęście autorki postawiły na przedstawienie miłości siostrzanej i rodzicielskiej. Mam nadzieję, że tę tendencję będą kontynuowały także w dalszych częściach swojej serii.

„Zasada jednego” nie jest oryginalną powieścią. Próżno szukać w niej nietuzinkowych rozwiązań. Warto się jednak z nią zapoznać choćby ze względu na kreację głównych bohaterek i przemianę ich zachowania, te bowiem zostały ukazane doskonale. Pomimo pewnych braków będę czekać na dalszą część przygód bohaterek z niecierpliwością i nadzieją, że autorki nieco lepiej poradzą sobie z przelaniem na papier własnych, ciekawych pomysłów.

Andronika Sawicka