W swojej pierwszej książce Maciej Rodak staje przed wyzwaniem pisania o architekturze, o doświadczeniu miasta w sposób przystępny dla czytelnika z tematem niezwiąznego. Zręcznie łącząc swoje wykształcenie architekta i filozofa, buduje opowieść o epidemicznym Turynie. Nie jest to - na szczęście i niestety - wspomnienie włoskich wakacji - gorących letnich dni, gdy przez śmiech i gwar przebija się dźwięk kostek lodu brzęczących o krawędź kieliszka wypełnionego aperolem. Opowieść ta skupia się na doświadczeniu miasta zamkniętego, gdzie niegdyś gwarne ulice świecą pustkami, a ewentualne rozmowy tłumione są maseczkami chirurgicznymi. Turyn w roku 2020 zamyka się nie tylko na turystów, lecz także na mieszkańców. Życie z ulic przenosi się do internetu, tworząc nowy wymiar - miasto wirtualne. Gdy przestrzeń dla relacji została ograniczona pandemicznymi obostrzeniami, potrzeba kontaktu międzyludzkiego znalazła ujście w szeroko pojętych social mediach - Turyn “dział się” w internecie. Świadkiem i dowodem tego przeniesienia była zaś Mole Antonelliana - najbardziej charakterystyczna budowla Turynu, z którą autor ma relację Tantaliczną. Choć jest natrętnie wszechobecna - czy to w formie oryginalnej czy tylko przedstawieniowej - i nie pozwala o sobie zapomnieć, jest także frustrująco niedostępna. Wydaje się być na wyciągnięcie ręki - kusi i zaprasza - zamknięte drzwi studzą jednak zapał odkrywcy - a może wręcz przeciwnie?

W swojej pierwszej książce Maciej Rodak staje przed wyzwaniem pisania o architekturze, o doświadczeniu miasta w sposób przystępny dla czytelnika z tematem niezwiąznego. Zręcznie łącząc swoje wykształcenie architekta i filozofa, buduje opowieść o epidemicznym Turynie. Nie jest to - na szczęście i niestety - wspomnienie włoskich wakacji - gorących letnich dni, gdy przez...