Jestem zszokowana pretensjonalnością tej książki. To mogła być bardzo dobra historia, a odniosłam wrażenie, że została opowiedziana i napisana po łebkach, na odwal się. Nie wiem czy to zasługa złego tłumaczenia, czy autor rzeczywiście ma tak brzydki styl..? Bo książka jest zwyczajnie kiczowata. Bardzo szybko się ją czytało, aczkolwiek to zapewne zasługa tego banalnego języka i krótkich zdań.

Ciężko jest mi określić nawet przedział wiekowy tej książki lub gatunek. Wydaje mi się, że ni to powieść dla dorosłych ni dla 12 latków. Lepiej byłoby to albo doprecyzować lub przekształcić książkę tak by odpowiadała już konkretnej grupie wiekowej. Jest zbyt dziecinna dla dorosłych i zbyt skomplikowana dla dziecka. Tak samo lepiej byłoby już iść w kierunku fantastyki żeby to wszystko się jakoś logicznie skleiło, a nie osadzać książkę w czasach współczesnych - co przy fabule, personifikacjach kwiatów i kwestiach jakie wypowiadają bohaterowie kompletnie nie ma sensu. Nie podobały mi się także kwestie religijne, niewielkie odniesienia do Boga - i choć nie mam z tym zwykle problemu, te fragmenty wydawały mi się zbyt chrześcijańskie i naiwne.

Przesłanie jakie autor zapewne miał na myśli ma duży potencjał, ale zostało to tak marnie wykorzystane, że aż szkoda gadać. Tym bardziej, że tekst jest pisany dość dużymi literami, a książka ma zaledwie 200 stron. Gdyby to wszystko ładniej, dłużej rozpisać, lepszym językiem, bez dziecinad i jakiś totalnie prostackich kwestii to byłby z tego tak piękny morał, ale niestety tak nie jest. Odnoszę wrażenie, że autor autentycznie śpieszył się pisząc tę książkę.

Jestem bardzo zawiedziona.

Natomiast pomijając już te fatalne usterki na przestrzeni całej książki, jedyne co podoba mi się w tej powieści za co dam już nawet te 3 gwiazdki jest puenta, którą ze sobą niesie. Ta książka DAJE do myślenia, pomimo tej totalnej niedorzeczności i kiczu. Między innymi to jak poszukujemy własnej tożsamości, choć mamy ją na wyciągnięcie ręki, jak bardzo czasem należy odłączyć się od codzienności - na chwilę "umrzeć" by uświadomić sobie kim jesteśmy i co siedzi nam głęboko w sercu. By skupić się na sobie, a nie być kimś kim świat każe nam być, by odnaleźć swoje własne "Ja" i sięgnąć po marzenia, których tak głęboko pragniemy, zamiast iść ścieżką którą wybrało nam społeczeństwo. Bo jesteśmy jedyną osobą, która może zmienić własne życie i dosięgnąć wersji siebie, którą tak bardzo pragniemy być.

To byłaby tak piękna historia biorąc pod uwagę ten jeden jedyny beznadziejnie wykorzystany morał, a niestety jest całkowicie inaczej. Smutne.

Jestem zszokowana pretensjonalnością tej książki. To mogła być bardzo dobra historia, a odniosłam wrażenie, że została opowiedziana i napisana po łebkach, na odwal się. Nie wiem czy to zasługa złego tłumaczenia, czy autor rzeczywiście ma tak brzydki styl..? Bo książka jest zwyczajnie kiczowata. Bardzo szybko się ją czytało, aczkolwiek to zapewne zasługa tego banalnego...