Jestem zszokowana pretensjonalnością tej książki. To mogła być bardzo dobra historia, a odniosłam wrażenie, że została opowiedziana i napisana po łebkach, na odwal się. Nie wiem czy to zasługa złego tłumaczenia, czy autor rzeczywiście ma tak brzydki styl..? Bo książka jest zwyczajnie kiczowata. Bardzo szybko się ją czytało, aczkolwiek to zapewne zasługa tego banalnego języka i krótkich zdań.

Ciężko jest mi określić nawet przedział wiekowy tej książki lub gatunek. Wydaje mi się, że ni to powieść dla dorosłych ni dla 12 latków. Lepiej byłoby to albo doprecyzować lub przekształcić książkę tak by odpowiadała już konkretnej grupie wiekowej. Jest zbyt dziecinna dla dorosłych i zbyt skomplikowana dla dziecka. Tak samo lepiej byłoby już iść w kierunku fantastyki żeby to wszystko się jakoś logicznie skleiło, a nie osadzać książkę w czasach współczesnych - co przy fabule, personifikacjach kwiatów i kwestiach jakie wypowiadają bohaterowie kompletnie nie ma sensu. Nie podobały mi się także kwestie religijne, niewielkie odniesienia do Boga - i choć nie mam z tym zwykle problemu, te fragmenty wydawały mi się zbyt chrześcijańskie i naiwne.

Przesłanie jakie autor zapewne miał na myśli ma duży potencjał, ale zostało to tak marnie wykorzystane, że aż szkoda gadać. Tym bardziej, że tekst jest pisany dość dużymi literami, a książka ma zaledwie 200 stron. Gdyby to wszystko ładniej, dłużej rozpisać, lepszym językiem, bez dziecinad i jakiś totalnie prostackich kwestii to byłby z tego tak piękny morał, ale niestety tak nie jest. Odnoszę wrażenie, że autor autentycznie śpieszył się pisząc tę książkę.

Jestem bardzo zawiedziona.

Natomiast pomijając już te fatalne usterki na przestrzeni całej książki, jedyne co podoba mi się w tej powieści za co dam już nawet te 3 gwiazdki jest puenta, którą ze sobą niesie. Ta książka DAJE do myślenia, pomimo tej totalnej niedorzeczności i kiczu. Między innymi to jak poszukujemy własnej tożsamości, choć mamy ją na wyciągnięcie ręki, jak bardzo czasem należy odłączyć się od codzienności - na chwilę "umrzeć" by uświadomić sobie kim jesteśmy i co siedzi nam głęboko w sercu. By skupić się na sobie, a nie być kimś kim świat każe nam być, by odnaleźć swoje własne "Ja" i sięgnąć po marzenia, których tak głęboko pragniemy, zamiast iść ścieżką którą wybrało nam społeczeństwo. Bo jesteśmy jedyną osobą, która może zmienić własne życie i dosięgnąć wersji siebie, którą tak bardzo pragniemy być.

To byłaby tak piękna historia biorąc pod uwagę ten jeden jedyny beznadziejnie wykorzystany morał, a niestety jest całkowicie inaczej. Smutne.

Jestem zszokowana pretensjonalnością tej książki. To mogła być bardzo dobra historia, a odniosłam wrażenie, że została opowiedziana i napisana po łebkach, na odwal się. Nie wiem czy to zasługa złego tłumaczenia, czy autor rzeczywiście ma tak brzydki styl..? Bo książka jest zwyczajnie kiczowata. Bardzo szybko się ją czytało, aczkolwiek to zapewne zasługa tego banalnego...

Styl autora niestety przypomina sposób w jaki pisze Paulo Coelho – zbyt pompatyczny i zakrawający o filozofowanie, a w tej powieści nie wydarzyło się nic ponadprzeciętnego. Próba nadania powagi, tajemniczości czemuś, co nawet nie jest ciekawe i rozbudowane... po prostu do mnie nie przemawia. Zawiodła mnie ta książka, ponieważ była trochę laniem wody. Tyle że motyw tej powieści, czyli rozdzielone bliźniaczki, jest oklepany i na swój sposób przewidywalny, a autor na kartach książki go nie wybronił.

Styl autora niestety przypomina sposób w jaki pisze Paulo Coelho – zbyt pompatyczny i zakrawający o filozofowanie, a w tej powieści nie wydarzyło się nic ponadprzeciętnego. Próba nadania powagi, tajemniczości czemuś, co nawet nie jest ciekawe i rozbudowane... po prostu do mnie nie przemawia. Zawiodła mnie ta książka, ponieważ była trochę laniem wody. Tyle że motyw tej...

Odnoszę wrażenie, iż napisanie czegokolwiek o tejże książce jest niebywale trudne, jako że jest ona bardzo specyficzna. Jej specyficzność nie polega wszakże na swoistym patosie - albo inaczej - cała jej specyficzność polega właśnie na nim. Czytając, czułam jak gdyby autor momentami na siłę chciał zrobić z "Zaginionej Róży" patetyczny traktat filozoficzny, co oczywiście nie jest łatwe, więc finalnie mamy do czynienia z drobnym kiczem .

Wstęp urzekł mnie, nie ukrywam; cytaty były bardzo dobrze dobrane, a opis jak i dialog w Efezie niebywale przypadły mi do gustu. Następnie miejsce miała usilna gloryfikacja tekstu, która trwała do mniej więcej połowy powieści i doprawdy była irytująca. Wszystko zmienia się jednak wraz z wyjazdem głównej bohaterki - pojawia się tutaj wątek personifikacji roślin, czym "Zaginiona Róża" odkupiła sobie moje względy, gdyż niezmiernie takowe wątki lubię. Również od tego momentu książka staje się przyjemniejsza do czytania, jest nieco bardziej ciekawa, choć bohaterka czasami denerwuje swoim zachowaniem.

Powieść ta jest naprawdę szybką lekturą, spokojnie da się ją przeczytać w dwie noce lub mniej. Posiada ona krótkie rozdziały i nieskomplikowany język, co przyspiesza znacznie sztukę czytania.

Czy polecam? Nie nazwałabym tej pozycji obowiązkową do przeczytania, jednakże jako swoisty umilacz czasu, funkcję swą jak najbardziej spełnia.

Odnoszę wrażenie, iż napisanie czegokolwiek o tejże książce jest niebywale trudne, jako że jest ona bardzo specyficzna. Jej specyficzność nie polega wszakże na swoistym patosie - albo inaczej - cała jej specyficzność polega właśnie na nim. Czytając, czułam jak gdyby autor momentami na siłę chciał zrobić z "Zaginionej Róży" patetyczny traktat filozoficzny, co oczywiście nie...

"Jest we mnie jedno Ja, ukryte głęboko w moim wnętrzu"- do doskonałe podsumowanie tego co dzieje się w narracji książki. A ta krąży w gruncie rzeczy wokół poszukiwań dotyczących własnego Ja, tego prawdziwego, głęboko ukrytego, o którym istnieniu wie każdy z nas, czasem tylko o tym swoim Ja zapomina. Zapominając- przybieramy maski i kolorowe twarze. Pancerz i skorupa, którą się oblekamy- twardnieje, tak jak nasze wewnętrzne pragnienia i potrzeby. Zmieniamy się dla ludzi, spełniając ich oczekiwania, a tak naprawdę zapominamy o sobie, o swoim ja. To wewnętrzne ja powinno być jak woda- co wewnątrz to i na zewnątrz. A jego poszukiwania, wedle starej sprawdzonej zasady, "żeby się do niego zbliżyć, trzeba się wpierw oddalić"...

"Jest we mnie jedno Ja, ukryte głęboko w moim wnętrzu"- do doskonałe podsumowanie tego co dzieje się w narracji książki. A ta krąży w gruncie rzeczy wokół poszukiwań dotyczących własnego Ja, tego prawdziwego, głęboko ukrytego, o którym istnieniu wie każdy z nas, czasem tylko o tym swoim Ja zapomina. Zapominając- przybieramy maski i kolorowe twarze. Pancerz i skorupa, którą...

Ty chora jesteś, różo.
Czerw, robak niewidzialny,
Co w głębi wielkiej nocy,
W łoskocie wichru leci,
Nawiedził twoje łoże,
Szkarłatne twe wesele.
Mroczne jego kochanie
Życie twoje spopieli.

William Blake
Przeł. Zygmunt Kubiak

Powinieneś wejść do ogrodu,
Wędrować po nim, rozkoszując się wonią
Świeżo rozkwitłej róży,
Która nigdy nie zwiędnie...
Yunus Emre

Ty chora jesteś, różo.
Czerw, robak niewidzialny,
Co w głębi wielkiej nocy,
W łoskocie wichru leci,
Nawiedził twoje łoże,
Szkarłatne twe wesele.
Mroczne jego kochanie
Życie twoje spopieli.

William Blake
Przeł. Zygmunt Kubiak

Powinieneś wejść do ogrodu,
Wędrować po nim, rozkoszując się wonią
Świeżo rozkwitłej róży,
Która nigdy nie zwiędnie...
Yunus Emre

Książkę początkowo czytało mi się dość ciężko, dopiero po czasie okazało się, że jest pełna nostalgii i refleksji. Może to nie to co "Mały Książę, ale po przeczytaniu pozostaje chwila zadumy. Idealna na chłodne wieczory, spędzone na kanapie pod ciepłym kocem :-)

Książkę początkowo czytało mi się dość ciężko, dopiero po czasie okazało się, że jest pełna nostalgii i refleksji. Może to nie to co "Mały Książę, ale po przeczytaniu pozostaje chwila zadumy. Idealna na chłodne wieczory, spędzone na kanapie pod ciepłym kocem :-)

"Jest we mnie jedno Ja, ukryte głęboko w moim wnętrzu." Krótka opowieść o poszukiwaniu swojego prawdziwego Ja. Historia ukazana być może w nazbyt wyolbrzymiony sposób, ale czyta się całkiem przyjemnie.

"Jest we mnie jedno Ja, ukryte głęboko w moim wnętrzu." Krótka opowieść o poszukiwaniu swojego prawdziwego Ja. Historia ukazana być może w nazbyt wyolbrzymiony sposób, ale czyta się całkiem przyjemnie.

Diana Stewart jest Amerykanka.Ma 25 lat i lada dzień przejmie sieć luksusowych hoteli.
Jednak,to nie najważniejsze.Ona ma siostrę Mary.Co w tym dziwacznego ? Ano,to że nie wiedziała o jej istnieniu.
Ale skoro nieznajomi z parku,o tym mówią.Skoro matka,na łożu śmierci zdradza to tajemnicę.
Ha,trzeba coś z tym zrobić.Trzeba udać się do Stambułu.Do tajemniczej Zeynep.
I tu rozpoczyna się według mnie najlepsza cześć książki.Turcja i róże.
Pełno róż.Mnóstwo róż.
Dziewczyna poznaje je.Ich pielęgnację i odmiany. te są różne.Choćby pewna róża dwugłowa.Czy też bardziej dwukwiatowa.
A i bardzo podobało mi się,też to o Efezie.
Obok siebie Matka Jezusa i Bogini Artemida.
Zaginiona Róża,to nie dzieło sztuki literackiej.To książka na jeden dzień.
Mimo,to jak ktoś zobaczy w bibliotece to niech wypożyczy.Nie zaszkodzi poczytać.

Diana Stewart jest Amerykanka.Ma 25 lat i lada dzień przejmie sieć luksusowych hoteli.
Jednak,to nie najważniejsze.Ona ma siostrę Mary.Co w tym dziwacznego ? Ano,to że nie wiedziała o jej istnieniu.
Ale skoro nieznajomi z parku,o tym mówią.Skoro matka,na łożu śmierci zdradza to tajemnicę.
Ha,trzeba coś z tym zrobić.Trzeba udać się do Stambułu.Do tajemniczej Zeynep.
I tu...

Powieść opowiadająca o szukaniu samego siebie, dostrzeganiu wartości, które w sobie mamy, ale których sami nie widzimy. Opowieść bajkowa, momentami nawet naiwna, ale dająca do myślenia. Ja spędziłam miło czas przy tej lekturze.

Powieść opowiadająca o szukaniu samego siebie, dostrzeganiu wartości, które w sobie mamy, ale których sami nie widzimy. Opowieść bajkowa, momentami nawet naiwna, ale dająca do myślenia. Ja spędziłam miło czas przy tej lekturze.

Przyjemna, trochę nierzeczywista, baśniowa historyjka dla refleksyjnego czytelnika.

Przyjemna, trochę nierzeczywista, baśniowa historyjka dla refleksyjnego czytelnika.