Stoicyzmem interesuję się od dłuższego czasu i myślę, że na jego temat wiem już całkiem sporo, toteż mogę powiedzieć, że „Wyzwanie stoika” relewantnie przedstawia jego niektóre zasady.
Dla mnie lektura była bardzo jasna i zrozumiała, jako że w wywodzie autora zauważałam odniesienia do różnych tez i postulatów, jakie stworzyli starożytni stoicy. Nie wiem jednak, czy ktoś, kto nie ma o tej filozofii pojęcia, mógłby równie klarownie zrozumieć sens treści, jaki chciał przekazać Irvine. Tym bardziej, że według mnie w kilku miejscach tekstu zabrakło wystarczających objaśnień, np. odnosząc się do poszerzania strefy komfortu czy odbywania stoickich przygód, autor nie nadmienił o innym ważnym elemencie stoicyzmu, mianowicie rozsądku i kierowaniu się racjonalnymi przesłankami. W moim odczuciu czytelnik mógłby poczuć się zachęcany przez niego do podejmowania ryzykownych działań, podczas gdy stoicy przestrzegali stanowczo przed brawurą i bezmyślnym narażaniem się na zostanie skrzywdzonym. Ponadto nie zalecali skupiania się za bardzo na osiągnięciu celu swojego działania, a raczej kontemplacji samych starań – Irvine zdecydowanie mógł zawrzeć taki wątek, opowiadając o strategii stoickich prób. Mam bowiem wrażenie, że dla stoickich „żółtodziobów” tekst w innym razie pozostawiał zbyt wiele dla własnej interpretacji, a co za tym idzie, jego przesłanie mogło zostać niepoprawnie zrozumiane. Z drugiej strony myślę, że Irvine starał się także za wszelką cenę uniknąć „przynudzania” i dlatego nie zawarł w tekście zbyt wielu rozbudowanych wyjaśnień ani nawet żadnych przykładów stoickiej „nomenklatury”.
Najbardziej za to podobała mi się część poświęcona śmierci – myślę, że była stosunkowo obszerna, jako że autor zdawał sobie sprawę, że wielu ludzi uważa śmierć za najbardziej „ekstremalny” powód do niepokoju, więc należy tę kwestię zaprezentować bardziej szczegółowo. Rzetelnie przedstawił tu wszelkie stoickie porady dotyczące nielękania się kresu życia. Oczywiście ja znałam już je wszystkie, ale i tak przyjemnie dla mnie było zapoznać się z nimi ponownie, wyrażonymi jego własnymi słowami.
Teoretycznie książka jest napisana tak, aby była przystępna także dla tych, którzy nie znają jeszcze stoicyzmu, sądzę jednak, że „Wyzwanie stoika” to dobra pozycja dla tych, którzy już interesują się tą filozofią i mogą potraktować ją jako poszerzenie swojej wiedzy albo chociaż przypomnienie.

Stoicyzmem interesuję się od dłuższego czasu i myślę, że na jego temat wiem już całkiem sporo, toteż mogę powiedzieć, że „Wyzwanie stoika” relewantnie przedstawia jego niektóre zasady.
Dla mnie lektura była bardzo jasna i zrozumiała, jako że w wywodzie autora zauważałam odniesienia do różnych tez i postulatów, jakie stworzyli starożytni stoicy. Nie wiem jednak, czy ktoś,...