Niektórym wydawać się może, że baśnie, legendy, czy podania są dla dzieci, czy dorastającej młodzieży, bo starsi wolą sięgać po wyrafinowane mity lub fantastykę. Można odnieść wrażenie, że z tego się wyrasta, a na starość nie wypada okazywać fascynacji legendami ani bajkami w sensie stricte. Jednak nic bardziej mylnego. Baśnie na poły z bajkami towarzyszą nam przez lata, począwszy od dzieciństwa, gdy jako złoty środek pomagają w usypianiu, po starość, gdy umilają długie wieczorne godziny. Gdy jesteśmy dziećmi, ktoś nam je czyta i opowiada, a z wiekiem to my stajemy się ich autorami. Tak, bo jak wynika z moich prywatnych obserwacji (nie tylko czytelniczych) bajki i bajanie ogólnie pomagają nam zachować dziecko w sobie. Starość młoda duchem, czyż nie? I nurtuje pytanie - co to za lek? Odpowiedź jest prosta – bajka bez recepty. Nie inaczej jest z „Wyspą kociej mgły” szalonej Agnieszki Zamojskiej.

„Wyspa...” jest jednak specyficzna. Oscyluje na pograniczu bajki i mitu. To jak wrzucenie zwierząt w tok legendy. Tytułowa wyspa Kociej Mgły unosi się nad wodami Mlecznego Oceanu. Jest piękna i aż zapiera dech w piersiach, a na jej lądzie znajdują się niezwykłe drzewa, które zamiast liści mają sierść; nie rodzą owoców, tylko kolorowe kłębuszki wełny. Kotofagi, mruczące miałczusie marzą o tym, by dotrzeć do tego miejsca. Pusio, Pinio i Lucia – to trójka wybranych, a wyprawa stanowi tą opowieść. Nadchodzi bowiem ten dzień, ten moment, w którym trzeba ruszać. Ale jak im owa podróż we wspólnym gronie minie? A muszę nadmienić, że to zlepek różnych kocich charakterów, a z kotami to nigdy nic nie wiadomo. A tym bardziej z Kotofagami, które dopiero poznajemy.
Ta powieść to według mnie subtelna mieszanka baśni ze starym ludowym przekazem. To też wielowarstwowa i wymagająca książka, która wymusza skupienie i koncentrację. Porusza wyobraźnię, która musi nie dość, że zbudować barwy świat, to wizualizować sobie owe przestrzenie magii różnych światów. Tu nic nie dzieje się bez przyczyny, a każda decyzja, każde słowo, uśmiech, czy smutek mają tu duże znaczenie. Dlatego drugą stroną owej powieści jest śledzenie tła, szukanie tego, co jest nieuchwytne, a co skrzętnie zakreśla w „Wyspie kociej mgły” autorka.
Ale, żeby nie było kolorowo, to przyznam się szczerze, że ta książka od początku to mi się tak różnie podobała. Najpierw zachwyciła, potem emocje znacznie opadły i miałam ją odłożyć, by ów świat koci zostawić. Ale próbując jeszcze dać owej powieści szansę, brnęłam dalej, aż w pewnym momencie znowu wskoczyłam na piękną drogę wijącej się fabuły. Przechodząc przez bramy nowych światów, pokonując trudności i walcząc z sobą samą, przeskakiwałam kłody padające mi niemalże do „łap”. Byłam trzecim kotem u boku Arcykapłanki Lusi, dając sobie imię Nutka. Mruczałam podczas każdego miłego noclegu, stroszyłam sierść przy złu, które czasem pojawiało się w najmniej oczekiwanym momencie.

Ale „Wyspa kociej mgły” to książka nie tyle o bohaterach „futrzakach”, jak ich sobie nazwałam, ale o uczuciach, o emocjach, o duszy i jasności. O tym, co we wnętrzu każdego z nas – i zwierzęcia i człowieka. To historia o tym, jak znaleźć tą właściwą drogę do siebie samego i tego piękna, które jest skryte w sercu. O szukaniu dobra i budzeniu zmysłów. O odkryciu świata, w którym nie emocje rządzą, a właśnie czyste uczucia.
To transformacja siebie i świata, który nas otacza.
I co dorzucę jako perełkę czytelniczą – ilustracje. A na nich kociaki, kolorowi marzyciele, którzy nie pozwalają oderwać od siebie oczu. A to zasługa pani Joanny Gandziarskiej Sułeckiej, która zadbała o każdą kreskę i barwę. To wisienka na torcie spływającym ciemną czekoladą.
A czy muszę na coś uważać? Chyba tylko na jedną rzecz – tu, w tym świecie kolorowych wełnianych kłębuszków rosnących na drzewach muszę uważać na mruczenie. Na wniknięcie w kocią skórę.

dziękuję sztukater

Niektórym wydawać się może, że baśnie, legendy, czy podania są dla dzieci, czy dorastającej młodzieży, bo starsi wolą sięgać po wyrafinowane mity lub fantastykę. Można odnieść wrażenie, że z tego się wyrasta, a na starość nie wypada okazywać fascynacji legendami ani bajkami w sensie stricte. Jednak nic bardziej mylnego. Baśnie na poły z bajkami towarzyszą nam przez lata,...