Mała wyspa, mała ojczyzna i całe dorosłe życie wplecione w trwanie z dala od ojczyzny. Pozornie ułożone, właściwie rodzinne, lekko sfatygowane ale przecież już pełne przeświadczenia, że to tu, że z mężem Adamem i dziećmi, będzie jej na wieki wieków. A potem przychodzi krach, zdrada, brutalność i pora odejść. Od zła, męża który zepsuł świat, wyspy, która nie spełniła się jako oaza spokoju. Spakowane walizki Wioli i jej córki, niepewna przeprawa na główną wyspę Brytanii i dzieje się rozpacz - nadchodzi pandemia. Wioletta Grzegorzewska pisze o sobie, bohaterkę ubiera we własne wspomnienia, w lęki zaleczone ledwie, w matczyne odsłonięte zęby, gotowe rozszarpać gdy Julii stać może się krzywda, w walkę o terytorium w brexitowej rzeczywistości, w kobiece niespełnienie w miłości na odległość, w niepewność zdrowia i spokojnego jutra. Wchodzimy w świat ucieczki, polowania na żywność darowaną schroniskom dla matek. I choć to, co opisuje autorka jest codziennością - myciem zębów, gorączką i szczepieniem, uczeniem się czeskiej kuchni, twardym stąpaniem po gruncie, gdzie ścierają się bardzo różne, kobiece światy - to sposób snucia opowieści jest niezwykle poruszający. Na okładce Olga Tokarczuk wspomina "apokaliptyczny klimat intymnej, biograficznej prozy" i faktycznie, trudno jest uciec od niepokoju, od czekania na kolejny wybój na drodze, na kolejną niesprawiedliwość. Brud, głodne dni, pomoc spleciona z lekceważeniem, nieustanny lęk przed utonięciem w "Wilczej rzece" czyni z relacji pełne napięcia zmaganie się z niespodziewanym. A pośród covidowej rzeczywistości dzieją się wspomnienia dramatów dzieciństwa, krzywd, samobójczych prób i niepiśmiennej, ukochanej matki, dzięki której wiejski widok będzie zawsze koił duszę. Wiola jest niczym ptak. Wolna w chwilach miłości i spokoju, gdy czuje wyrastające u ramion skrzydła. Przerażona i wypchana jak twory ojca, które położyły się traumą na życiu pisarki. Dusza artystki wylewa się spomiędzy chwil kobiecej hardości i słabości matki i pozostawionej bez opieki, skrzywdzonej kobiety. "Wilcza rzeka" porywa nas z nurtem, krzyczy mewami, rozczula mrówkami, budzi troską o autystyczną, małą sąsiadkę, odrzuca od pijanych, naćpanych, złośliwych współmieszkanek. Ale też zaraża matczynymi opowieściami, wiarą w poprawę losu i spełnienie miłość do Marka, zachwyca postrzeganiem cudów natury i tym westchnieniem, gdy wraz z autorką stajemy się fragmentem przedziwnego świata, złożonego z zamkniętych w przymusowej bliskości kobiet o różnej narodowości, rasie, różnym rozumieniu wolności. Schowanych przed oprawcami, dalekimi od świata mężczyzn i normalności, która miała być ich udziałem na brytyjskiej ziemi. Polecam tę opowieść, która zachwyca i przeraża, wyciska łzy i pozwala odlecieć na skrzydłach nadziei i przekonania, że potrafimy przezwyciężyć wszystko. Pani_Ka Czyta Bardzo dziękuję Wydawnictwu WAB za niezwykle szlachetną lekturę a Autorce za wpuszczenie nas w najbardziej intymne zakamarki duszy.