Ostatni tom jest najbardziej specyficzny ze wszystkich dziesięciu. Pokazuje, jak długą drogą przeszła cała seria. Pierwszy tom był właściwie zbiorem muzealnych przedstawień poszczególnych wycinków sztuki – tu z kolei mamy coś przeciwnego, niemal nieustanną opowieść o prądach, a konkretne dzieła sztuki są zwykle co najwyżej wspomniane i zazwyczaj to, co oglądamy na zdjęciach, musimy sobie zinterpretować zupełnie sami. Opowieść jest długimi fragmentami dobrze napisana i ciekawa, ale czasami brakuje refleksyjności – zwłaszcza w ostatnim rozdziale o architekturze, w którym autorzy strasznie pędzą (bywa, że każde zdanie jest o czymś innym, na porządku dziennym jest seryjne wymienianie nazwisk architektów, które nic przecież nie znaczą, bo w ogóle nie są łączone z czymkolwiek). Dodać do tego trzeba fakt, jak wielki był u mnie bardzo przygnębiający rozstrzał między niemal ciągłym zachwytem dostarczanym przez zdjęcia w poprzednich dziewięciu tomach, a koniecznością wydłubywania chwilowego zachwytu nad nielicznymi już tu obrazami w przerwach pomiędzy zdjęciami muzeów i wystaw a próbami uchwycenia na fotografiach bardziej irytującej niż ciekawej sztuki konceptualnej. Wychodzi wówczas jeden z tych tomów serii, z którymi obcowało mi się najmniej przyjemnie, choć zdaję sobie sprawę z faktu, że jego autorzy mieli najtrudniejsze zadanie.

7.0/10


Cały cykl jest zdecydowanie godny polecenia, zwłaszcza dla osób, które w świat sztuki dopiero wkraczają. Nie jest napisany ani fenomenalnie, ani nie jest to jakaś bardzo wyczerpująca rozprawa, natomiast jest napisany ciekawie i profesjonalnie. Pozwala zapoznać się oględnie z biegiem dziejów sztuki Zachodu i co ważne pomaga nakreślić kierunki dalszych poszukiwań. Jeszcze większą zaletą niż część merytoryczna jest tu jednak aspekt wizualny. Po pierwsze to potężny zasób wspaniałych zdjęć wspaniałych dzieł, a po drugie te książki same w sobie są ładne jak cholera i już trzymanie ich w rękach dostarcza bardzo przyjemnych bodźców estetycznych.

Wielka historia sztuki (cykl): 7.5/10

Ostatni tom jest najbardziej specyficzny ze wszystkich dziesięciu. Pokazuje, jak długą drogą przeszła cała seria. Pierwszy tom był właściwie zbiorem muzealnych przedstawień poszczególnych wycinków sztuki – tu z kolei mamy coś przeciwnego, niemal nieustanną opowieść o prądach, a konkretne dzieła sztuki są zwykle co najwyżej wspomniane i zazwyczaj to, co oglądamy na...