Książka miała ogromny potencjał dla mnie, gdyż jestem na etapie wczytywania się w średniowiecze i historia Węgrów wyglądała na bardzo ciekawą. Zatem usiadłem z pozytywnym nastawieniem, ale dość szybko mina mi zrzedła, gdyż autor jest zdecydowanie zbyt dokładny jak na literaturę popularnonaukową.
Przede wszystkim wdaje się w zawiłe rozważania geograficzne na temat "gdzie mógł leżeć dany klasztor", cytując 3 - 4 różne opinie i często nie podejmując decyzji, gdzie wg. niego leżał. Mnie szczerze mówiąc nie interesuje to czy to było bardziej na północy czy południu, a zamiast tego interesowałyby mnie soczyste historie dotyczące panowań poszczególnych królów. Na wczesnych etapach historii Węgrów źródeł praktycznie nie ma, więc "rozważalnictwo" autora wylewa się z każdej kartki :).
Porównując to do bardziej znanej historii Polski, wyobraźmy sobie rozważania na temat zjazdu gnieźnienskiego - gdzie stał stół przy którym ucztowano, czy na wyspie, czy może jednak w murach, bo mogło padać, czy las obok tego zjazdu był liściasty, czy może jednak pojawiały się tam też jodły. Albo dyskusje na temat wyglądu korony Chrobrego i analiza każdego fragmentu korony i rozważanie na temat symboliki listka podtrzymującego tył orła w koronie - to są zapewne doskonałe tematy, ale na imprezy historyków o 2 w nocy na imprezie.
Są też oczywiście bardzo ciekawe fragmenty, jak opisy walk z Bizancjum, Niemcami, podbój Chorwacji - tylko to tak jak dla mnie też chaotycznie było pisane nieco - albo brakowało mi dopowiedzenia. Przykładowo - dopiero z Wiki dowiedziałem się, że unia z Chorwacją była aż 400 lat! A autor tego nie wspomniał czytelnikowi. Opisy poszczególnych praw i kodeksów, rodzaje kar za ukradzenie konia lub prace w niedziele - ciekawostki, ale powinny być na boku, a nie w centrum opowieści.
Mi się marzyło takie bardziej proste podejście do czytelnika, wytłumaczenie przed każdym królem kto zaś, ilu miał braci, z kim walczył i o co walczył i na końcu jakieś podsumowanie :). W opisywanych latach prawie każdy męski przywódca miał na imie Gejza albo Stefan a żony to Gizele - można się pogubić. Jak się pojawił Koloman to się ucieszyłem, bo w końcu ktoś inny.
Na pewnie nie mogę odmówić autorowi erudycji i wiedzy - to jest niepodważalne. Ale w mojej ocenie nie poradził sobie z ilością informacji które posiada, mógł część wiedzy zatrzymać a historię uczynić bardziej przejrzystą dla takich leszyków jak ja :)
Ps. Lektury nie żałuję, ale nie będę mocno wspominać za rok

Książka miała ogromny potencjał dla mnie, gdyż jestem na etapie wczytywania się w średniowiecze i historia Węgrów wyglądała na bardzo ciekawą. Zatem usiadłem z pozytywnym nastawieniem, ale dość szybko mina mi zrzedła, gdyż autor jest zdecydowanie zbyt dokładny jak na literaturę popularnonaukową.
Przede wszystkim wdaje się w zawiłe rozważania geograficzne na temat "gdzie...