Po przeczytaniu książki Mokkas stwierdziłam, że właściwie nic się w moim życiu nie zmieniło. Książka o Skamandrytach jak książka, normalny portret grupy na tle miasta. Doceniam pisarstwo pani Lidii oraz pomysł umieszczenia losów Skamandrytów w ich najlepszych miejscach - kawiarnia Ziemiańska, siedziba Pod Picadorem. Z pewnością mogę podziękować autorce za wspomnienie o postaciach epoki już dziś nieco zakurzonych - mowa tu np. o znakomitej Marii Morskiej czy legendarnym, warszawskim bon vivancie. Brak mi jednak tutaj pogłębionej analizy - w te miejsca chodzili, a dlaczego nie w inne? Czy kiedykolwiek ktoś z nich był na Czerniakowskiej i spotkał się z szajką Grzesiuka? Czy zawsze byli chłopcami z dobrego domu? Dlaczego wykarczowano z tej pozycji absolutnie wątek homoseksualny (Lechoń, Iwaszkiewicz i Iwaszkiewiczowa), godny wspomnienia przy opisie warszawskich eskapad (Lechoń pobity publicznie za to, że uwiódł w przypadku pewnej pary zarówno żonę, jak i męża) czy sytuacji na Stawisku.
Dziękuję za lekturę i czekam na wydanie drugie.

Po przeczytaniu książki Mokkas stwierdziłam, że właściwie nic się w moim życiu nie zmieniło. Książka o Skamandrytach jak książka, normalny portret grupy na tle miasta. Doceniam pisarstwo pani Lidii oraz pomysł umieszczenia losów Skamandrytów w ich najlepszych miejscach - kawiarnia Ziemiańska, siedziba Pod Picadorem. Z pewnością mogę podziękować autorce za wspomnienie o...