Zimno i ponuro, listopad nie jest moim ulubionym miesiącem. Świat tonie we łzach deszczu i błota, wiatr targa wszystko sprawiając, że dni wydają się jeszcze zimniejsze. Do tego szybko zapadająca ciemność, mam ochotę na miesiąc urlopu, zakopać się w kocyk i przetrwać. A co zrobię? Będę morsowała, maszerowała z gołymi nogami (rajtom nadal mówię nie), nosiła kolorowe sukienki i na przekór wszystkim depresyjnym zjawiskom śmiała się w głos.
Pomagają mi zawsze książki, mój port spokoju, ciszy i ogromu emocji. Tym razem trafiłam na powieść #wdrodzedosiebie i nie była to podróż oczywista. Porusza ważny temat handlu ludźmi, ucieczki do innego kraju, poszukiwaniu miejsca dla siebie – obecnie jest to bardzo często opisywany proceder, przestaje być tematem tabu, a przytrafić może się każdemu, najlepszym przykładem Romina. Emigranci, uchodźcy, poszukiwacze pracy i niebieskie ptaki, ludzie oczekujący lepszego życia w nowym otoczeniu. Młode dziewczyny odzierane z godności, podstępem zachęcane do podejmowania decyzji o pracy gdzieś dalej za duże pieniądze, zarobione w łatwy sposób, bo praca czeka… oj czeka.
Wprawdzie nie złapałam wspólnego rytmu z bohaterką, uwierała mnie, coś zgrzytało w naszej relacji od początku, jednak temat i płynność historii tak zaciekawiła, że przymknęłam oko na drobiazgi. W opisie, na okładce zawarto za dużo odpowiedzi, wiem, miały zaciekawić, ostatecznie podpowiadały, a szkoda, bardziej enigmatyczna zachęta byłaby stosowniejsza i zwracała uwagę na zawartość książki. Na szczęście słowo pisane zawsze można skorygować.
Autorka ma niewątpliwy talent do snucia opowieści, płynnego rozpisania, gładko przechodzi z jednego wątku, w kolejny. Używa „barwnych” słów, wersy brzmią kwieciście, wręcz, jak muzyka, pomimo że dotyczą spraw mrocznych.
„Uczucie jest jak słoneczne ciepło dla serca. Zgaszone cierpieniem już nigdy nie zapłonie tym samym blaskiem”.

Zimno i ponuro, listopad nie jest moim ulubionym miesiącem. Świat tonie we łzach deszczu i błota, wiatr targa wszystko sprawiając, że dni wydają się jeszcze zimniejsze. Do tego szybko zapadająca ciemność, mam ochotę na miesiąc urlopu, zakopać się w kocyk i przetrwać. A co zrobię? Będę morsowała, maszerowała z gołymi nogami (rajtom nadal mówię nie), nosiła kolorowe sukienki...