Mam mieszane uczucia w przypadku wszelkich zbiorów czy wyborów czyjejś publicystyki zebranych w jeden tom. A to z tego względu, że bardzo często tematyka takiego tomu skacze od Sasa do Lasa, treści się powtarzają i trudno wyłapać coś, co łączy wszystkie kawałki w całość. Poza oczywiście osobą autora.
Z „pewną dozą nieśmiałości” ;-) sięgnąłem po taki właśnie zbiór felietonów Barbary Stanosz, w większości pisanych do kwartalnika „Bez dogmatu”. Początek był trudny, bo to naprawdę krótkie formy o bardzo skondensowanej treści pisane logicznym do bólu językiem, wymagające skupienia nad tekstem i namysłu. Wydaje się na początku, że treść większości jest jakby już historyczna. Czy faktycznie? Pierwszy z felietonów jest datowany na 1989 rok. Ostatni na 2004. Szmat czasu. Do tego mamy koniec roku 2015. Toż to przecie jakieś starocie są! Niestety nie są to starocie. Na koniec wstępu autorka napisała: „Jednakże głównym motywem mojej zgody na publikację tego tomu było przekonanie, że niemal wszystkie poruszane tu sprawy pozostają nadal aktualne i nie powinny znaleźć się poza sferą trosk obywatelskich.” Słowa te padły w 2004 roku. Z wielką konsternacją przekonałem się, że były to prorocze słowa wtedy i są w dwójnasób aktualne dzisiaj, zwłaszcza po ostatnich wyborach. Czasem więc warto słuchać filozofów, bo potrafią patrzeć w przyszłość i to całkiem daleką. Niestety autorka zmarła rok temu nie przekonawszy się, jak bardzo jej przemyślenia są wciąż na czasie. I będą na pewno aktualne przez najbliższe lata.
Polecam!

Mam mieszane uczucia w przypadku wszelkich zbiorów czy wyborów czyjejś publicystyki zebranych w jeden tom. A to z tego względu, że bardzo często tematyka takiego tomu skacze od Sasa do Lasa, treści się powtarzają i trudno wyłapać coś, co łączy wszystkie kawałki w całość. Poza oczywiście osobą autora.
Z „pewną dozą nieśmiałości” ;-) sięgnąłem po taki właśnie zbiór felietonów...