„Tysiąc pocałunków” to pierwsza książka, jaką przeczytałam w 2024 roku i było to najlepsze książkowe rozpoczęcie tego roku. Gdy sięgałam po tę książkę nie wiedziałam o niej nic, oprócz tego, że powinnam na niej płakać, ale po rozpoczęciu spodziewałam się, że będzie to prosta i niesamowicie słodka historia, na miarę młodzieżowego romansu i taką historię rzeczywiście na początku dostałam, ale po około 150 stronach już wiedziałam, że oprócz piękna, które jest obecne przez całą książkę ta opowieść będzie dodatkowo niesamowicie gorzka. Zalewałam się łzami, wyłam i ryczałam prawie przez całą książkę, jak zaczęłam płakać prawie na samym początku tak skończyłam dopiero z ostatnią kropką. Żaden do tej pory wyciskacz łez, a już trochę ich przeczytałam nie wzbudził we mnie tak ogromnego poczucia niesprawiedliwości, bo ta historia jest cholernie niesprawiedliwa.Przez to jak sam początek jest niesamowicie słodki, relacja między bohaterami na każdym kroku jest totalnie urocza i bohaterowie są naprawdę świetni, a w dodatku wszystkie małe gesty Runa w stosunku do Poppy chwytają za serce to kontrast między tym, jak się to zaczęło, a jak się skończyło jest przeogromny i nie tak, to się powinno skończyć. I chociaż zakończenie od pewnego momentu jest całkowicie oczywiste to do samego końca nie była w stanie się z nim pogodzić, mimo że nie miałam złudzeń, że ta historia skończy się inaczej. „Tysiąc pocałunków” to książką, która na lata zajmuje osobne miejsce w moim sercu i bardzo długo jej nie zapomnę.

„Tysiąc pocałunków” to pierwsza książka, jaką przeczytałam w 2024 roku i było to najlepsze książkowe rozpoczęcie tego roku. Gdy sięgałam po tę książkę nie wiedziałam o niej nic, oprócz tego, że powinnam na niej płakać, ale po rozpoczęciu spodziewałam się, że będzie to prosta i niesamowicie słodka historia, na miarę młodzieżowego romansu i taką historię rzeczywiście na...