Boska 😍 Jeszcze lepsza od 1 części. juz jie moge sie doczekac kolejnego tomu. kocham Tillie i jej mroczny styl. Coś wspaniałego!

Boska 😍 Jeszcze lepsza od 1 części. juz jie moge sie doczekac kolejnego tomu. kocham Tillie i jej mroczny styl. Coś wspaniałego!

książka trudna emocjonalnie, opisująca brutalne wykorzystywanie seksualne i psychiczne dzieci przez sektę pod przykrywką kościoła

książka trudna emocjonalnie, opisująca brutalne wykorzystywanie seksualne i psychiczne dzieci przez sektę pod przykrywką kościoła

🦓 Po rewelacyjnej pierwszej części nastąpiło lekkie zejście na ziemię, ta część, osobiście jak dla mnie, była na początku dużo spokojniejsza. Pierwszy tom obudził we mnie bestię, która tak jak Jegudiel nie chciała dać się zatrzymać, więc czułam lekkie rozczarowanie. I następuje bum!
"Cześć, śliczna bestyjko" - Miałam ciarki na całym ciele! Współczułam, chciałam przytulić, nie bałam się. Jak Noa.
Czytałam robiąc przerwy i sięgałam po lżejsza lekturę, a nie robię tego nigdy!
Obawiałam się co będzie dalej, a jednocześnie chciałam wiedzieć co się tam stanie.
Wiecie co mni przerażało? Że takie maszyny do tortur, które były opisywane, są...Widziałam w muzeach, zamkach, wystawach...ktoś w ten sposób torturował ludzi, więc i łezka mi poszła przy opisach tortur dzieci. Jeśli jesteście wrażliwi, zastanówcie się dwa razy czy chcecie to czytać. Znajdziecie tu kontynuację brutalności, sadyzmu, gwałtów.

Uwielbiam tę demoniczną parę.
Czekam na następne części 🥹❤️

🦓 Po rewelacyjnej pierwszej części nastąpiło lekkie zejście na ziemię, ta część, osobiście jak dla mnie, była na początku dużo spokojniejsza. Pierwszy tom obudził we mnie bestię, która tak jak Jegudiel nie chciała dać się zatrzymać, więc czułam lekkie rozczarowanie. I następuje bum!
"Cześć, śliczna bestyjko" - Miałam ciarki na całym ciele! Współczułam, chciałam przytulić,...

Powracamy do upadłych braci, ich walka z bractwem nadal trwa, jednak ku zaskoczeniu, bracia odkrywają, że nie są jedyni. Komuś jeszcze udało się uciec z piekła, jakie potrafi człowiekowi zgotować bractwo i równie mocno pragną zemsty i sprawiedliwości, co upadli, a nic tak mocno ludzi nie łączy, jak wspólny wróg.

Autorka trzyma klimat poprzedniej części, nadal potrafi zaskoczyć, pokazuje coraz to różniejsze strony brutalności świata stworzonego na potrzebę tej historii, co z jednej strony szokuje i czasami wręcz obrzydza, a z drugiej, trzyma czytelnika do samego końca, sprawiając że ciężko się oderwać i wrócić do rzeczywistego życia. Przeczytałam tę książkę jakiś czas temu i nadal momentami wracam do niej myślami, zakończenie wywołało we mnie tyle emocji, że nadal odbijają się u mnie echem, dlatego nie mogę się doczekać kontynuacji. Z niecierpliwością czekam, aż każdy z upadłych zazna spokoju za wyrządzone krzywy.

Powracamy do upadłych braci, ich walka z bractwem nadal trwa, jednak ku zaskoczeniu, bracia odkrywają, że nie są jedyni. Komuś jeszcze udało się uciec z piekła, jakie potrafi człowiekowi zgotować bractwo i równie mocno pragną zemsty i sprawiedliwości, co upadli, a nic tak mocno ludzi nie łączy, jak wspólny wróg.

Autorka trzyma klimat poprzedniej części, nadal potrafi...

Świetna książka od której nie idzie się oderwać. Dalsze losy Upadłych i Kowenu, wspólnej zemście na Bractwie. O skomplikowanej ludzkiej naturze odwiecznej walce dobra ze złem, wszystko podszyte erotyką i miłością w czystej postaci. Polecam każdemu tą serię (każdemu kto lubi literaturę dark ;)) już nie mogę się doczekać następnej części.

Świetna książka od której nie idzie się oderwać. Dalsze losy Upadłych i Kowenu, wspólnej zemście na Bractwie. O skomplikowanej ludzkiej naturze odwiecznej walce dobra ze złem, wszystko podszyte erotyką i miłością w czystej postaci. Polecam każdemu tą serię (każdemu kto lubi literaturę dark ;)) już nie mogę się doczekać następnej części.

To NIE jest lekka książka.
To NIE jest przyjemna książka.
To NIE jest książka, w której bohaterowie patrzą sobie niewinnie w oczy czy równie niewinnie trzymają za ręce.
To NIE jest książka, którą czyta się jednym tchem.
To NIE jest książka, która pokazuje nienaruszony złem świat.
To NIE jest książka, która cię otuli i będziesz czuł/czuła się po niej dobrze.
Oj nie....

To książka, która zapada w pamięć.
To książka, po której człowiek chce rwać włosy z głowy.
To książka, z którą ciężko się utożsamiać.
To książka, która powinna pozostać właśnie tym, czym jest: FIKCJĄ LITERACKĄ.
Dokładnie tak...

Po "Upadli: geneza" i "Raphael" myślałam, że Tillie mnie już nie zaskoczy. Zwlekałam strasznie z przeczytaniem "Jegudiela", bo zwyczajnie pierwszy tom średnio mi się podobał. Bardzo mnie zniesmaczył i wynudził. Po historii Diela nie spodziewałam się efektu 'wow', bo był mi obojętny (czekam na Barahiela <3). Nie przemawiała do mnie idea jakieś bestii uwięzionej w umyśle Diela, tej obroży i tego, że 'pstryk!' i się zmieni. A tu takie zaskoczenie!

Polubiłam Noę. Może nie od pierwszego pojawienia się, ale od drugiego. W ogóle idea Kowneu do mnie przemawia i podobają mi się te ich siostrzane więzi. To też pokazuje, dlaczego jest więcej mężczyzn-alkoholików niż kobiet. Kobiety po prostu są silniejsze i lepiej sobie radzą z traumami. I za to moja ocena tak rośnie.

Nie jesteśmy tu ukazane jako 'księżniczki czekające na ratunek' (jak np. Maria, ukochana Rapha, która dopiero w tej części jest znośna),tylko jako WOJOWNICZKI, które nie czekają na księcia na białym rumaku. Pod tym względem przypominały mi Fionę z "Shrek Forever", gdzie sama się uwolniła ze smoczej wieży.

Następna część - idąc analogicznie do innych tej autorki - będzie część o Seli. Mam nadzieję, że już niedługo Tillie ją wyda i przetłumaczą ją u nas.

Tymczasem pozostaje tylko czekać na kolejne arcydzieła Tillie Cole, bo nikt nie ma takiego talentu do pisania o sektach i fanatyzmie, co ona.

To NIE jest lekka książka.
To NIE jest przyjemna książka.
To NIE jest książka, w której bohaterowie patrzą sobie niewinnie w oczy czy równie niewinnie trzymają za ręce.
To NIE jest książka, którą czyta się jednym tchem.
To NIE jest książka, która pokazuje nienaruszony złem świat.
To NIE jest książka, która cię otuli i będziesz czuł/czuła się po niej dobrze.
Oj nie....

To...

Jegudiel za fascynował mnie w pierwszej części. Byłam bardzo ciekawa jego historii. Bestia, która była kontrolowana przez obrożę. I ona - Noa. Nieustraszona wiedźma, która zobaczyła w bestii człowieka. Uwielbiam takie bohaterki. Dzielna, waleczna, z ogromnym sercem. Dołączenie czarownic do Upadłych dodało serii smaczku. Liczę, że kolejna część będzie o Beth i Michaelu. Uwielbiam wszystko co do tej pory przeczytałam od autorki. Każdą kolejną książkę biorę w ciemno. A już w szczególności te mroczne książki.

Jegudiel za fascynował mnie w pierwszej części. Byłam bardzo ciekawa jego historii. Bestia, która była kontrolowana przez obrożę. I ona - Noa. Nieustraszona wiedźma, która zobaczyła w bestii człowieka. Uwielbiam takie bohaterki. Dzielna, waleczna, z ogromnym sercem. Dołączenie czarownic do Upadłych dodało serii smaczku. Liczę, że kolejna część będzie o Beth i Michaelu....

W Raphaelu chyba najbardziej przerażającą rzeczą były opisy tego, co działo się z Upadłymi, kiedy Bractwo ich przetrzymywało. W "Jegudiel" takich opisów nie ma dużo i myślę, że pod tym względem ta część była delikatniejsza. To jednak nie oznacza, że było nudno czy łagodnie. Ta książka była wszystkim, czego od niej oczekiwałam. Było brutalnie, momentami nawet bardzo. Było krwiście i mrocznie. Wszelkie ostrzeżenia nawiązujące do treści książki są jak najbardziej adekwatne. Sam Diel okazał się taki jakiego sobie wyobrażałam.

Bardzo mi się spodobało fabuła i połączenie nowych bohaterów z Upadłymi. Upadli myśleli, że na świecie nie ma nikogo, kto zrozumie przez co musieli przejść będąc dziećmi. Jednak okazało się, że nie są jedyni, a takich jak oni są setki. Trafili na kobiety, które przeszły przez podobne piekło. Razem stworzyli jedną rodzinę, której zadaniem jest zemsta na członkach Bractwa.

Noa wydobyła ciemną stronę z Diela. Pokazała mu, że on i jego bestią tworzą jedność. Są całością, a Diel musi nauczyć się z nią żyć i ją kontrolować. Wplecenie wątków innych Upadłych, małe rozwinięcie ich przeszłości i tego, co się z nimi aktualnie dzieje, również było bardzo ciekawym pomysłem. Sama nie wiem o kim może być kolejna części. Stawiałabym na Sela i Destiny, ale może być też Micheal czy Bara.

Jedyne co mnie przez pół książki męczyło to narracja. Jak nigdy nie mam problemu z trzecioosobową narracją, tak tutaj nie wiem czemu coś mi niepodpasowało. Całe szczęście jedynie do połowy książki, bo od ok 300 strony jak się rozkręciło, to było bardzo ciekawie🥰 Jequdiel to z pewnością książka, która nie wszystkim się spodoba, ale ja ją uwielbiam. Polecam🖤

W Raphaelu chyba najbardziej przerażającą rzeczą były opisy tego, co działo się z Upadłymi, kiedy Bractwo ich przetrzymywało. W "Jegudiel" takich opisów nie ma dużo i myślę, że pod tym względem ta część była delikatniejsza. To jednak nie oznacza, że było nudno czy łagodnie. Ta książka była wszystkim, czego od niej oczekiwałam. Było brutalnie, momentami nawet bardzo. Było...

Trzeba przyznać, że druga część jest zdecydowanie inna. Nie jest tak mocna, tak „powalona” jak Raphael, co mnie zaskoczyło. Wcześniej jak spotykaliśmy Diela, widzieliśmy tak odciętą od rzeczywistości postać, że trochę obawiałam się co nam tutaj zaserwuje autorka.

W tej części dzieje się dużo. Spotykamy więcej bohaterów, tym razem są to silne osobowości. Noa ma silny charakter, jest totalnym przeciwieństwem potulnej Marii. Myślę, że wielu czytelników to doceni. Wbrew pozorom, relacja Diela i Noi wydaje się zdrowa, silna i wspaniała. Są dla siebie oparciem i skoczą za sobą w ogień.

Już dawno nie miałam tak, że po skończonej książce naszła mnie myśl „koniec? co ja mam teraz zrobić ze swoim życiem?” 😂 chciałabym już dorwać 3 część, ale póki co nie zanosi się na to aby miała się pojawić. Niestety chyba będzie dotyczyła Sela, a szkoda, bo mimo że go polubiłam, to Michael jest tak intrygującą postacią, że wolałabym poczytać właśnie o nim 😀

Jeśli ktoś po przeczytaniu Raphaela się waha, to spokojnie, Jegudiel jest lepszy. Mniej mroczny. Może nawet już odbiega od kategorii dark romance. Jednym słowem: polecam! ❤️

Trzeba przyznać, że druga część jest zdecydowanie inna. Nie jest tak mocna, tak „powalona” jak Raphael, co mnie zaskoczyło. Wcześniej jak spotykaliśmy Diela, widzieliśmy tak odciętą od rzeczywistości postać, że trochę obawiałam się co nam tutaj zaserwuje autorka.

W tej części dzieje się dużo. Spotykamy więcej bohaterów, tym razem są to silne osobowości. Noa ma silny...

Bardzo bardzo długo czekała na półce. Myślałam, że już po nią nie sięgnę. Zmobilizowałam się i zebrałam całe siły . Nie żałuje ani jednej minuty poświęconej Jegudielowi.
Pierwsza część Upadłych zszokowała mnie i przez długi czas zajmowała miejsce - nigdy więcej. To było wstrząsające przeżycie.
Drugi tom "Zabójczych cnot" zrobił niewyobrażalną robotę, bo na nowo zakochałam się w powieściach Tillie Cole.
Jegudiel należał do Upadłych, których Gabriel uratował z piekła . Nadal żył zamknięty w klatce , gdzie współżył z wewnętrznym potworem. Gniew i chęć mordu powstrzymywała elektryczna obroża. Nie zaznał nigdy spokoju, szczęścia, radości czy też ulgi. Poznał mrok,ból, śmierć i dotyk świeżej krwi na rekach. Sam był śmiercią, tylko ona niosła mu odrobinę ukojenia.
Nie pamiętał innego życia, jakby w ogóle przeszłość nigdy nie istniała.
Noa należała do Kowenu- siedmiu kobiet, które uciekły spod władania Bractwa. Uwięzione czarownice, z których wszelkimi brutalnymi sposobami próbowano wypędzić demony. Ich nową misja stała się ochrona i wyswobodzenie niewinnych dzieci, które trafiły w ręce pseudo księży.
Uważała się za zimną i nieczułą osobę, w której zniszczono każdą iskrę człowieczeństwa.
Spotkali się z Upadłymi podczas jednej z akcji oczyszczania. Nie mieli wcześniej o sobie pojęcia. Nie wierzyli, że istnieją jeszcze inne grupy. Zjednoczą się, połączą siły.
Noa i Jegudiel to zabójcze połączenie. Bezlitośni wobec przeciwnika. Bezsilni w obliczu uczuć, które ich połączyły.

Bardzo bardzo długo czekała na półce. Myślałam, że już po nią nie sięgnę. Zmobilizowałam się i zebrałam całe siły . Nie żałuje ani jednej minuty poświęconej Jegudielowi.
Pierwsza część Upadłych zszokowała mnie i przez długi czas zajmowała miejsce - nigdy więcej. To było wstrząsające przeżycie.
Drugi tom "Zabójczych cnot" zrobił niewyobrażalną robotę, bo na nowo...