Aleksander hrabia Fredro - komediopisarz, bajkopisarz, pamiętnikarz i poeta. Żył i tworzył w czasach, gdy dogorywało oświecenie niechętnie ustępując miejsce romantyzmowi.
Fredro podpisując utwory zawsze umieszczał obok imienia i nazwiska swoją hrabiowską godność, chociaż jak twierdzą badacze jego życiorysu, pisarz kupił sobie hrabiowski tytuł u Austriaków. W XIXw. był to proceder znany i rozpowszechniony, wystarczyło mieć odpowiednią sumę pieniędzy.

Ten pisarz był najbardziej niedocenianym romantykiem polskim i można powiedzieć, że jako jeden z pierwszych polskich literatów doświadczył zmasowanego publicznego hejtu, chociaż nikt tego tak wtedy nie nazywał. Faktem jest, że niektórzy koledzy pisarze i dziennikarze nie ustawali w wysiłkach publicznego krytykowania, wyśmiewania i deprecjonowania twórczości Fredry, oskarżając go nawet o zdradę ojczyzny, gdyż jak twierdzili, zamiast zagrzewać Polaków do walki o wolność ojczyzny, bałamucił im w głowach bzdurnymi komedyjkami o miłości.
Ten zmasowany atak sprawił, że Fredro zdecydował się pisać do szuflady.
Pamiętniki "Trzy po trzy" powstawały w latach 1844-46, właśnie wtedy, gdy pisarz niczego nie publikował.
Opisał w nich swoją burzliwą młodość, czyli prawie 6- letnią służbę wojskową w czasie kampanii napoleońskich w latach 1809 - 14.
W tytule swoich wspomnień pisarz przekornie nawiązał do znanego powiedzenia "pleść trzy po trzy", co ma oznaczać czyjąś bezładną gadaninę, pozbawioną głębszego sensu i wewnętrznej spójności.
Myślę, że ów tytuł jest trafny, ponieważ zapowiada swobodny tok kojarzenia wspomnień, bez jakiejkolwiek troski o chronologię, ciągłość wątków czy układ kompozycyjny. I właśnie ta swoboda może u niektórych czytelników spowodować ból głowy i drażnić chaotycznością.
Wspomnienia zaczynają się od wydarzeń z 1814r. Od (bitwa pod Montereau), później wspominany jest 1809r, gdy wojska Księstwa Warszawskiego wkraczały do Galicji, a następnie autor cofnie się do czasów dzieciństwa i wczesnej młodości.
Można więc uznać, że wspomnienia pisarza są jakby poszukiwaniem straconego czasu, które zaczyna od końcowych momentów udziału w epopei napoleońskiej, aby wrócić pamięcią do okresu dzieciństwa.

Były to burzliwe czasy, w których Fredro zetknął się osobiście z wielkimi ludźmi ówczesnej epoki i chętnie o nich w pamiętnikach opowiada. Dużo pisze o Napoleonie, do którego ma bardzo niechętny stosunek, zarzuca mu cyniczne wykorzystanie Polaków.
Stwierdza wręcz, bez ogródek, że cesarz Francji nigdy nie miał zamiaru spełnić obietnic, które składał Polakom.
Oto, co na ten temat pisze:
"Piekielna obłudo! Szatańska polityko! Tyle poświęcenia, tyle krwi przyjmować za nadzieje, których w głębi serca nie myśli się spełnić. Skrępował nas tym Księstwem Warszawskim, tym królem saskim, i kiedy pozbawił wszelkiej samodzielności, jak martwą swoją własnością był zawsze gotów rozporządzić."
Fredro pisze także o znanych Polakach zarzucając księciu Józefowi Poniatowskiemu i gen. Skrzyneckiemu brak talentu wojskowego oraz strategicznego, a Chłopickiemu chwiejność i brak charakteru.

Utwór Fredry zawiera bardzo wiele cennych uwag na temat tworzenia się armi Księstwa Warszawskiego, wstrząsający opis niewoli jeńców przetrzymywanych w Wilnie po rozbiciu armii Napoleona wycofującego się z Rosji, wzruszające wzmianki o mieszkańcach Wilna, którzy starali się pomagać jeńcom oraz ocenę kampanii 1809r.
Sporo miejsca poświęca też pisarz na rozważania na temat psychologii zbiorowej narodów: Francuzów, Prusaków, Polaków, Kozaków i Rosjan. Trzeba przyznać, że jego uwagi są interesujące, chociaż przeważają te krytyczne.
Narracja pamiętnikarska u Fredry ma postać swobodnej gawędy, jest pełna dygresji, humoru i anegdot, a jego zapiski to nieocenione źródło wiedzy o czasach, w których żył.

Przeczytane w ramach marcowego wyzwania czytelniczego: książka autorstwa patrona literackiego roku 2023.

Aleksander hrabia Fredro - komediopisarz, bajkopisarz, pamiętnikarz i poeta. Żył i tworzył w czasach, gdy dogorywało oświecenie niechętnie ustępując miejsce romantyzmowi.
Fredro podpisując utwory zawsze umieszczał obok imienia i nazwiska swoją hrabiowską godność, chociaż jak twierdzą badacze jego życiorysu, pisarz kupił sobie hrabiowski tytuł u Austriaków. W XIXw. był to...