Będę musiał przeczytać jeszcze raz ponieważ mieszają mi się rolę poszczególnych osób i ogólna charakterystyka. To chyba z braku wyobraźni.

Będę musiał przeczytać jeszcze raz ponieważ mieszają mi się rolę poszczególnych osób i ogólna charakterystyka. To chyba z braku wyobraźni.

Rok Norwidowski, to zaszalałam i wypożyczyłam dramat/komedię tego autora. Z językiem trochę się męczyłam, ale można się było przyzwyczaić. Końcówka przez literaturoznawców, filologów jest różnie interpretowana, ja widzę tu przejaw emancypacji, kiedy to kobieta prosi mężczyznę o rękę. To była ciekawa przygoda;)

Rok Norwidowski, to zaszalałam i wypożyczyłam dramat/komedię tego autora. Z językiem trochę się męczyłam, ale można się było przyzwyczaić. Końcówka przez literaturoznawców, filologów jest różnie interpretowana, ja widzę tu przejaw emancypacji, kiedy to kobieta prosi mężczyznę o rękę. To była ciekawa przygoda;)

Ciekawa idea "białego dramatu" chociaż wymaga dopracowania. Niemniej dramat jako manifest nowej estetyki jest obiecujący.

Ciekawa idea "białego dramatu" chociaż wymaga dopracowania. Niemniej dramat jako manifest nowej estetyki jest obiecujący.

6,5/10
"Pierścień Wielkiej Damy" to jedyne dzieło dramatyczne Norwida, które spełnia założenia stworzonego przez poetę gatunku "białej tragedii", czyli tragedii bez rozlewu krwi, mającej być przeciwieństwem krwawej tragedii Szekspirowskiej i romantycznej. Gatunek ten niestety się nie przyjął wśród XIX-wiecznych dramaturgów i właściwie umarł wraz z Norwidem. Szkoda, bo po samym "Pierścieniu Wielkiej Damy" widać spory potencjał wybranych założeń.

Akcja dramatu toczy się w willi hrabiny Harrys (Harris) na angielskiej prowincji, a jego tragizm jest całkowicie realistyczny, ściśle związany z prozą przyziemnego życia. Bohaterem dramatu jest pochodzący ze Szkocji poeta Mak-Yks o idealistycznym spojrzeniu na życie, potajemnie zakochany w hrabinie. Dramat nie jest długi, ale można odnieść wrażenie, że bardzo wolno się rozwija. Pierwszy akt to głównie przedstawienie postaci Mak-Yksa, jego poglądów i zainteresowań. Drugi akt prezentuje chłodną i wyniosłą hrabinę, zupełnie przeciwstawną wrażliwemu poecie. W trzecim akcie dopiero dochodzi do właściwej sytuacji z tytułowym pierścień, o którego kradzież zostaje oskarżony poeta. Jedną z cech jest pozornie szczęśliwe, ale gorzkie i niejednoznaczne moralnie zakończenie, które w moim odczuciu przybliża norwidowską "białą tragedię" po prostu do tradycyjnej tragikomedii.

Mimo trudności, jaką jest język Norwida i treści filozoficzne dominujące w pierwszym akcie, "Pierścień Wielkiej Damy" całkiem szybko się czyta i pozostawia ogólnie pozytywne wrażenie. Nie jest to szczególnie wielkie dzieło, ale to próba wypracowania nowego gatunku dramatycznego w epoce rządzonej przez powieść, co prawda całkowicie nieudana, ale jednak. Jest to także świadectwo tego, jak szalenie oryginalnym jest Cyprian Kamil Norwid na tle innych przedstawicieli polskiej literatury, mimo że jego utwory na ogół (przynajmniej mnie) nieszczególnie zachwycają.

6,5/10
"Pierścień Wielkiej Damy" to jedyne dzieło dramatyczne Norwida, które spełnia założenia stworzonego przez poetę gatunku "białej tragedii", czyli tragedii bez rozlewu krwi, mającej być przeciwieństwem krwawej tragedii Szekspirowskiej i romantycznej. Gatunek ten niestety się nie przyjął wśród XIX-wiecznych dramaturgów i właściwie umarł wraz z Norwidem. Szkoda, bo po...

Trudnym językiem napisana.. ale romantyczny dramat z nutka komedyji.

Trudnym językiem napisana.. ale romantyczny dramat z nutka komedyji.

Mało mnie to porusza, ale przyznaję - bardzo szeroki horyzont poznawczy. Durejko, Ty pierdolony kocurze.

Mało mnie to porusza, ale przyznaję - bardzo szeroki horyzont poznawczy. Durejko, Ty pierdolony kocurze.

Mak-yksa podejrzewa się o kradzież pierścienia.

Mak-yksa podejrzewa się o kradzież pierścienia.

Bardzo trudna językowo, ale to zdecydowanie najlepszy dramat romantyczny, jaki czytałam. Nic dziwnego, że Norwid został doceniony dopiero wiele lat po śmierci. Epoka romantyzmu nie mogła po prostu za nim nadążyć.

Bardzo trudna językowo, ale to zdecydowanie najlepszy dramat romantyczny, jaki czytałam. Nic dziwnego, że Norwid został doceniony dopiero wiele lat po śmierci. Epoka romantyzmu nie mogła po prostu za nim nadążyć.

Ale czym to w ogóle było?...

Ale czym to w ogóle było?...