„Tokio” jest moją drugą książką o Japonii autorstwa Piotra Milewskiego. „Planeta K” przeczytałem prawie 4 lata temu, dałem uczciwe 6 gwiazdek pozostając z pewnym niedosytem.
Lubię reportaże „podróżnicze” pisane przez ekspatów mieszkających w różnych krajach, jak też bardzo mi smakuje kuchnia japońska (z ukłonem ku uogólnieniu „azjatycka”). Podobają mi się też tłumaczone na polski książki pisarzy pochodzących z Japonii, ich styl, sposób narracji. Gdzieś tam mi się marzy podróż do Japonii (ogólnie spełniam marzenia podróżnicze, więc za jakiś czas na pewno). W zasadzie wszystko powinno było zagrać i się zgrać oraz czytaniu Tokio powinno towarzyszyć anielskie pienie, a było lekkie zgrzytanie zębami (by nie uszkodzić, bo ceny sami wiecie).
Przy czytaniu towarzyszyło mi nieustanne poczucie, że sama składnia książki, język, opisy przypominają jakąś nienaoliwioną, skrzypiącą, trzeszczącą maszyną. Mam poczucie wręcz fizycznego zmęczenia od tego zgrzytu, tak jakby zabrakło literackiego WD-40 na te zatarte zawiasy. Brnąłem przez strony i zgrzytało, zgrzytało, zgrzytało… W konsekwencji opisy wydawały się nie do przebrnięcia a opowiadane historie jakieś niemrawe.
Milewski w tej książce stawia dwa duże akcenty – jeden na aspekt historyczny Tokio, który rozwija pieczołowicie. W większości rozdziałów tej historii wydaje się być więcej niż teraźniejszości. Odbieram research w tym zakresie jako bardzo dobry (nie znam się, ale się wypowiem). Drugi akcent kładzie na drobnych szczegółach w opisach, próbując nadać całości ową specyficzną lekką nutę nastroju pojawiającą się w książkach autorów japońskich (i właśnie to chyba zgrzytało!).
Widać sporo trudu, który Milewski włożył w napisanie książki. Całość ma charakter staranny i przemyślany, oddający wizję autora. Natomiast jako odbiorca – mimo początkowej ciekawości zacząłem czuć powiewy nudy i rozdrażnienia. O czym to świadczy? O najprostszej z możliwych rzeczy, że moje potrzeby czytelnika nie zostały zaspokojone. Co nie oznacza, że u każdego będzie tak samo, gdyż ogólnie Tokio jest warte uwagi i w formie literackiej eskapady na którą zaprasza Pan Piotr, i w formie rzeczywistej podróży.

„Tokio” jest moją drugą książką o Japonii autorstwa Piotra Milewskiego. „Planeta K” przeczytałem prawie 4 lata temu, dałem uczciwe 6 gwiazdek pozostając z pewnym niedosytem.
Lubię reportaże „podróżnicze” pisane przez ekspatów mieszkających w różnych krajach, jak też bardzo mi smakuje kuchnia japońska (z ukłonem ku uogólnieniu „azjatycka”). Podobają mi się też tłumaczone na...