Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Na pierwszy rzut oka Tokio jest wielkim placem budowy. Pod ciężarem betonowych kul i żelaznych szczęk giną starsze budynki, a nawet dzielnice, by w ich miejscu powstać mogły nowe, kanały są zasypywane, zatoka nad oceanem rekultywowana, rosną kolejne ciągi metropolitalnych
autostrad, powstają następne linie kolei nadziemnych i metra, miasto pnie się w górę niczym wieża Babel, wierząc
w technologiczną doskonałość i coraz śmielej prowokując naturę do wydania komendy „sprawdzam".

Tokio przypomina rzekę, której wody płyną bez przerwy, lecz koryto powoli się zmienia. I choć przy każdej kolejnej wizycie, oddzielonej dłuższą przerwą, możemy nie rozpoznać dobrze znanego nam miejsca, to pozostaje w nim coś stałego i niezmiennego. Nazwać to możemy duszą.

Niemalże od samego powstania Tokio, wówczas jeszcze
pod nazwą Edo, dzieliło się na dwie części: południowo-wschodnią oraz zachodnią i północną.

Mimo różnic obie części, zrośnięte ze sobą, korzystały z siebie nawzajem, były sobie potrzebne, inspirowały się, starając się przy tym za bardzo nie wchodzić jedna drugiej w drogę.