Biblia polskiego rock’n’rolla. Tyle, że rock’n’roll umarł. Wykonawcy w żenujący sposób odcinają kupony od dawnej popularności lub – ci, którzy popularni albo wystarczająco cwani nie byli – próbują z trudem wiązać koniec z końcem. Fani zaś siedzą przy piwie i jointach słuchając starych kaset. Przynajmniej ci, którym żony nie kazały wynieść tych kaset na strych lub do piwnicy. Biblia polskiego rock’n’rolla, która nikomu nie jest potrzebna. A szkoda, bo to ważna, piękna i mądra książka.
„To zupełnie nieprawdopodobne” Pawła „Kelnera” Rozwadowskiego jest pierwszą i, wszystko na to wskazuje, będzie jedyną próbą opisania pierwszych lat tworzenia się kultury punkowej w Warszawie. Próbą bardzo ważną także dlatego, że napisał ją owej kultury współtwórca, a nie któryś z wysnobowanych, domorosłych speców od popu.
„Kelner” nie sili się na głębokie analizy i próby definiowania zjawisk. Nie musi. Przelewa na papier obrazy – gęste i leniwie płynące niczym chmura z palonego jointa. Niewykluczone zresztą, że pisząc – przy pomocy dziennikarza Aleksa Kłosia – palił. Swobodna, nawiązująca do joyce’owskiego strumienia świadomości, konstrukcja i narracyjna swoboda jednoznacznie kojarzą się z psychodelią. Fakty mieszają się tu z obserwacjami społecznymi i opisami stanów odurzenia. Pozornie panuje narracyjny bałagan. Jednak nie ma chaosu. Obraz tworzony przez „Kelnera”, choć bardzo impresjonistyczny, przemawia nie tylko emocjonalnie. To kopalnia wiedzy o tamtych czasach i ludziach, którzy na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku, tworzyli polską kulturę buntu. Tu widać też jego inteligencję. Innym, na stworzenie podobnych książek, byłyby potrzebne setki stron. Jemu wystarczy 118. „To zupełnie nieprawdopodobne” to praktycznie broszura. Opowiadanie epickie.
Ale wielkość tej książki, to nie tylko historia. „Kelner” tworzy tu także swój autoportret. Gorzki, bardzo smutny, choć ani przez chwilę nie użala si e nad sobą. Jego memuary to opowieść o wolności i cenie jaką trzeba za nią zapłacić. On zapłacił gigantyczną. Choć jego wpływ na polską kulturę punk był ogromny, zostało po nim bardzo niewiele. Niechęć do ubezwłasnowolniających kompromisów sprawiała, że jego grupa – Deuter – nigdy nie miała stałego składu. Muzycy odchodzili, chcą zarabiać pieniądze w nastawionych bardziej komercyjnie zespołach. Choć grał blisko 40 lat, pozostawił niewiele nagrań, a tylko jedno z nich – debiutancki album grupy Izrael – można nazwać w pełni wartościowym.
Był wolny, ale – choć o tym też wprost nie pisze – chyba też bardzo samotny, wśród tych dziesiątek otaczających go ludzi. Niewielu było w stanie fruwać tak wysoko.

Biblia polskiego rock’n’rolla. Tyle, że rock’n’roll umarł. Wykonawcy w żenujący sposób odcinają kupony od dawnej popularności lub – ci, którzy popularni albo wystarczająco cwani nie byli – próbują z trudem wiązać koniec z końcem. Fani zaś siedzą przy piwie i jointach słuchając starych kaset. Przynajmniej ci, którym żony nie kazały wynieść tych kaset na strych lub do...