„Ocieramy się banalnie o istnienie – zbyt banalnie.
Rozpędzeni jak samochody na autostradzie
Staliśmy się międzymiastowi, a może nawet międzynarodowi:
Bez swego miejsca na świecie, bez domu i ogrodu –
Gdzieś między ideami, zleceniami i planami.”

Konrad Sikora mimo swego młodego wieku pokazał już, że potrafi pisać nad wyraz dojrzale, fascynując się istotą człowieczeństwa, relacją człowieka z Bogiem, jego sferą duchową, symbiozą człowieka z Naturą, wszelkim emocjom mu towarzyszącym oraz wzajemnym korelacjom ludzi, nie szczędząc przy tym obrazów jasnych i ciemnych oraz wszelkich jego odcieni. Życie jest dla Poety nieustanną inspiracją, dostarcza mu mnóstwo tematów do składania wymownych i sugestywnych wersów, wystarczy wyciągnąć ręce i zatopić się w poezji, która swą prostotą i przejrzystością zaintryguje każdego czytelnika, przekona nawet tych, którzy po poezję nie sięgają w ogóle.


W tomiku „To tylko woda”, Poeta podejmuje ważny temat – bytu człowieka, któremu po raz kolejny przygląda się ze wszystkich niemal stron. To egzystencjalne przemyślenia o aspektach ludzkiego życia. Poeta nie szczędzi odbiorcy głębokich refleksji, wewnętrznych pytań, jednocześnie nie udzielając precyzyjnych odpowiedzi. Dla Sikory współczesny człowiek zatraca się pędzie i chaosie życia, odracza marzenia, zgubnie wierzy w siłę i wielką wartość pieniądza, jak napisał w wierszu „W biegu”: „Ocieramy się banalnie o istnienie – zbyt banalnie”.

Poeta zmusza do wnikliwszej analizy Jego wierszy, podskórnie buduje pytania, nie używając przy tym metafor. Podkreśla, ile człowiek osiągnął globalnie, jak wiele osiągnął wzbijając się na szczyty, koordynując potęgą świadomości, wznosząc się do gwiazd, jak Ikar w jednym z Jego wierszy, ale czy to jest cała esencja naszego bytu? Czy to są nasze możliwości? Czy to jest przystanek w oczekiwaniu na lepsze czasy: „Lepsze czasy nastaną,/ Gdy będziemy potrafili/ Usiąść w letniej altanie/ I wśród lipowego eteru miłości/ Napić się herbaty z przyjacielem –/ Gdy przy łóżku chorego na nowotwór/ Będziemy czuwać z miłością może przysypiającą,/Ale trzymającą za rękę spokojnie gasnącą twarz.”

Nie ważna jest ilość osiągnięć, ale otwartość serca człowieka na drugiego, może zagubionego, samotnego bliźniego, na obecność w naszym życiu Stwórcy. Właśnie w ten sposób Sikora podkreśla, jak ważna jest nasza sfera duchowa, jak ważne jest dla niego spojrzenie na człowieka jako jednostki molekularnej oraz atomu w społeczeństwie. Zwraca uwagę czytelnika na rolę poezji w dzisiejszym trochę wyzutym z podstawowych wartości świecie. Odpowiada na pytania dotyczące poezji, czym samym jest dla niego poezja: „Noc jest porą poetów. – Cierpimy na bezsenność,/ Choć jakoś wcale nie jest nam smutno z tego powodu./ Blask gwiazd pozwala się wysypiać nawet tym,/ Którzy nie potrafią zmrużyć oka na chwilę./ Noc jest porą poetów, a my jej duchami./ Cóż z tego, że co rano trzeba przeżywać dramat ucieleśnienia?”


Tomik „To tylko woda” zaskakuje formą, bo oprócz wierszy tradycyjnych znajdziecie w nim sonety, krótkie formy myślowe zapisane niczym próby prozatorskie. Wiele w nim mądrości życiowych, zwrócenia uwagi na uniwersalne wartości, jakimi powinniśmy się kierować w życiu. Sikora zabiera nas na spacer w najgłębsze zakamarki ludzkiej duszy, przypomina o spełnianiu marzeń, trosce o siebie, rodzinę, o priorytety i ich segregację według ważności. Wierzę, że dzięki swej prostocie i głębokiej wymowności znajdzie wielu adresatów. To poezja wrażliwa, wnikliwie oglądająca życie, emocjonalna, refleksyjna.


W myśl ważnych słów - „spieszyć się, ale powoli”, jako podsumowanie:
„Czy ja zdążę dobrze umrzeć? – Czy może
Wszystko odłożę na ostatni dzwonek?”

„Ocieramy się banalnie o istnienie – zbyt banalnie.
Rozpędzeni jak samochody na autostradzie
Staliśmy się międzymiastowi, a może nawet międzynarodowi:
Bez swego miejsca na świecie, bez domu i ogrodu –
Gdzieś między ideami, zleceniami i planami.”

Konrad Sikora mimo swego młodego wieku pokazał już, że potrafi pisać nad wyraz dojrzale, fascynując się istotą człowieczeństwa,...