„Przeprócha” to całkiem pokaźny zbiór prozy poetyckiej. Właściwie Konrad Sikora opowiada świat swojego bohatera miniaturami. Ta bardzo krótka forma jednak pozwala mu powiedzieć naprawdę sporo. Ale do tego potrzebna jest współpraca z czytelnikiem.


Bo teksty Sikory składają się z kilku krótkich zdań. To w zasadzie pewne obrazy, niekiedy tylko ich części, jakieś impresje i pojedyncze myśli lub wrażenia. Co więcej, nie zawsze to, co przeczytamy musimy sobie przełożyć na język codzienności. Bo autor korzysta nie tylko z doświadczeń głosu mówiącego, ale też choćby z ciągów skojarzeniowych.

„Przeprócha” jest zatem świetną przygodą literacką. Zapewniam, że każdy będzie miał frajdę z lektury!

Sikora bawi się bowiem schematami, także językowymi – wywraca automatyzmy myślowe na nice, uruchamia fantazję i pozawala bezkarnie bawić się słownymi obrazami.

Każdy tekst przynosi pewne rozpoznania. Czegoś się dowiadujemy o podmiocie/narratorze w wymiarze jego intymności, ale też odkrywamy prawdy uniwersalne. A więc Sikora objaśnia świat jakby mimochodem.

Wskazuje na współczesne tendencje, na swoiste zagubienie człowieka w tych zwariowanych czasach. Podmiot wikła się w rutynowe czynności, bo choćby takie kupowanie biletu staje się metaforą – wystarczy tylko popełnić błąd, by „utknąć w mianowniku”. Jak widać, z najbardziej prozaicznej sytuacji autor tworzy literaturę.

W ogóle podmiot to byt niezwykły. On rozgląda się wokół i szuka jakichś więzi ze współczesnością. Ale kręci się w kółko i mało co znajduje. Bo wstaje „o wchodzie słońca”, ale z nim „nikt nie chce wstać”. O jego wrażliwości mówi choćby ciekawa opowieść w tekście „Przed” – gdzie mężczyzna przyznaje, że nie słyszał „burzy”, ale obudziły go spadające i „strasznie głośno szumiące płatki olbrzymiej róży”.

„Przeprócha” ma w sobie mnóstwo poetyckości, humoru i (auto)ironii. Te teksty czyta się jak fragmenty wydarte z pamiętnika. I to pamiętnika kogoś, kto wydaje się bardzo znajomy, choć przecież taki inny, wyjątkowy.

Konrad Sikora podsuwa nam rozmaite kwestie do rozważania, zastanawia się m.in. kiedy dojrzewa jabłko, myśli o inflacji i wspomina – i z małego wyznania rozrasta się wielka opowieść, często o filozoficznej naturze.

Wyśmienita lektura, aż żal, że to, co dobre tak szybko się kończy.

„Przeprócha” to całkiem pokaźny zbiór prozy poetyckiej. Właściwie Konrad Sikora opowiada świat swojego bohatera miniaturami. Ta bardzo krótka forma jednak pozwala mu powiedzieć naprawdę sporo. Ale do tego potrzebna jest współpraca z czytelnikiem.


Bo teksty Sikory składają się z kilku krótkich zdań. To w zasadzie pewne obrazy, niekiedy tylko ich części, jakieś impresje i...

,,Przeprócha" Konrada Sikory to tylko na pozór prościutki zbiorek próz poetyckich. Każdy utwór to zaledwie kilka fraz kreślących szkic większej całości. Czasami te słowa dziwią, innym razem zaskakują lub szokują. Jedno jest pewne. To publikacja dla ambitnego odbiorcy, która szuka odpowiedzi w filozofii i sztuce i jest w stanie iść pod prąd.

,,Przeprócha" Konrada Sikory to tylko na pozór prościutki zbiorek próz poetyckich. Każdy utwór to zaledwie kilka fraz kreślących szkic większej całości. Czasami te słowa dziwią, innym razem zaskakują lub szokują. Jedno jest pewne. To publikacja dla ambitnego odbiorcy, która szuka odpowiedzi w filozofii i sztuce i jest w stanie iść pod prąd.