Pozwólcie, że na początek pochylę się nad okładką, gdyż jest absolutnie przepiękna. Patrzę na te fantazyjne, nieregularne linie, na niesamowicie kontrastujące złote i niebieskie elementy i myślę o tym, jak perfekcyjnie oddaje klimat powieści.

W środku jest tylko lepiej. Wracamy do historii przerwanej w pierwszym tomie. Tym razem opowieść snuta jest z perspektywy znanych już Zhu, Ouyanga i Wang Baoxianga, a także pani Zhang. Taka różnorodność narracji jest zajmującym urozmaiceniem i wzbogaceniem fabuły. Dzięki temu mamy szansę spojrzeć na rozgrywające się wydarzenia pod szerszym kątem, nie tylko oczami głównej bohaterki. Ten zabieg łatwo mógł obnażyć miałkość przedstawionego świata, jednak autorka wychodzi z potencjalnych pułapek obronną ręką. Tym samym objawia się jej kunszt światotwórczy – tam wszystko ma swoje miejsce i spina się w jednolitą całość.

Powieść, choć niezaprzeczalnie wciągająca, dla mnie okazała się wymagająca. Nie byłam w stanie przeczytać jej w takim tempie jak pierwszy tom. Głównie przez to, że akcja nie jest jednotorowa, a rozgałęzia się na kilka równoległych wątków. Oczywiście jest to interesujące, jednak wymaga większego skupienia. A to nie jest książka, którą można czytać pobieżnie. Nie, w nią trzeba wsiąknąć, delektować się każdym zdaniem. To lektura na kilka przyjemnie długich tygodni.

W pierwszej części moje czytelnicze serce mocniej zabiło dla generała Ouyanga. W tym tomie zdobył je na własność i rządzi nim niepodzielnie. Czuję, że autorka włożyła mnóstwo pracy i uczucia w tę postać. Według mnie jest on najbardziej niezwykłym i fascynującym bohaterem dylogii, mimo że – zdawałoby się – zaledwie drugoplanowym. Niezmiernie się cieszę, że otrzymał tak dużo „czasu ekranowego” w tej części. Z wielką chęcią przeczytałabym o nim więcej. Może jakiś spin-off…

Na scenę z przytupem wkroczyła jeszcze jedna osobowość – Wang Baoxiang, który po śmierci brata i ojca odziedziczył tytuł i majątek. To człowiek tkwiący niczym zadra w mongolskim wyobrażeniu świata, posiadający niezwykły umysł i wybitne umiejętności, niestety nie takie, jakich oczekuje się od mężczyzny w XIV-wiecznych Chinach. I ten konflikt między osobowością jednostki a społeczeństwem tkwiącym w sztywnych ramach to kolejna zaleta powieści. Autorka ma niezaprzeczalny talent do tworzenia postaci nieprzystających i tragicznych oraz walczących o swoje miejsce w świecie, który ich nie chce.

„Ta, która stała się słońcem” była opowieścią o tym, jak tworzy się Historia – o wydarzeniach zmieniających jej bieg i przełomowych momentach. „Ten, który zatopił świat” to opowieść o osobach uwikłanych w Historię i niepasujących do swoich czasów. O jednostkach w oczach współczesnych niepełnych, wybrakowanych, gorszych. O ludziach, których świat zmusza do podejmowania trudnych decyzji, stających przed tragicznymi wyborami. Zhu przeszła swoją ścieżkę rozwoju, doskonale wie, kim jest i do czego dąży. Pozostali bohaterowie – Ouyang, Baoxiang, pani Zhang – walczą ze sobą i z rzeczywistością, mierzą się z wątpliwościami, powinnościami i pragnieniami. To ich historie są najważniejsze.

Ewa Jemioł