Od zawsze twierdzę, że warto poszerzać swoje czytelnicze horyzonty, jednak Technowiking – Ostatni Wyznawcy Thora Stanisława Szwasta to książką, po którą sięgałam z wielką ostrożnością. Opis z jednej strony brzmiał całkiem interesująco, ale tak szczerze, to niewiele mi mówił o samej książce. To spowodowało, że kompletnie nie wiedziałam, czego się spodziewać. Uczucie to potęgował fakt, że opinie, które znalazłam w Internecie, były bardzo mieszane. Dlatego postanowiłam wziąć sprawy w swoje czytelnicze ręce.

Już na wstępie muszę napisać, że miałam spore trudności z przebiciem się przez początek książki. Ni stąd, ni zowąd zostałam wrzucona do obcego świata, którego nikt nie próbował mi wyjaśnić. A przynajmniej takie miałam wrażenie. Byłam zdezorientowana, ponieważ akcja została osadzona w miejscu, które znam, ale zasady w nim panujące zostały całkowicie zmienione. Wrocław – miejsce trochę mi znane, nagle stało się całkiem obce, zimne i nieprzystępne. Do tego stopnia mi się to nie podobało, że miałam ochotę rzucić książkę w kąt już po kilkunastu stronach. Na szczęście tego nie zrobiłam.

Głównych bohaterem książki jest Świrad – student Uniwersytetu Wrocławskiego. Od samego początku wiemy, że chłopak różni się od znajomych z roku, jednak jego postać ciągle owiana jest nutką tajemnicy. Za każdym razem, gdy się o nim czegoś dowiadywałam, uświadamiałam sobie, że jest jeszcze sporo rzeczy, których nie wiem. W książce jest kilka postaci, na które warto zwrócić uwagę, jednak o wszystkich dostajemy bardzo mało informacji. Świrad nie jest tutaj wyjątkiem. Z jednej strony budowało to atmosferę tajemniczości i czułam się dzięki temu jak świadek, postronny obserwator wydarzeń, które wychodzą daleko poza mój poziom pojmowania świata. Było to ciekawe doświadczenie, jednak podawanie tak niewielkiej ilości informacji o bohaterach sprawiło, że do nikogo nie mogłam się przywiązać. Niby kibicowałam głównemu bohaterowi, ale jakby mu się coś nie udało, to nie byłabym z tego powodu bardzo zawiedziona. Pomyślałabym, że Świrad był po prostu trybikiem w maszynie czyjegoś większego planu.

Co do świata stworzonego przez Stanisława Szwasta, to muszę przyznać, że był on fascynujący. Jeszcze się nie spotkałam z takim przedstawieniem spraw związanych z wierzeniami i religią. Mimo że chwilami wydawało mi się, że jest to trochę pomieszanie z poplątaniem to, gdyby autor powiedział, że to wszystko zostało dokładnie przemyślane, byłabym skłonna mu uwierzyć. Jednak na pierwszy rzut oka świat przedstawiony w Technowikingu jest pełen dziur i niedomówień. W powieści są wspominane różne wydarzenia, stronnictwa, ludzie… Jednak to wszystko nie połączyło się w moich oczach w jeden spójnie i logicznie stworzony świat. Może autor powinien poświęcić więcej czasu na opis stworzonego przez siebie świata, dać czytelnikom więcej informacji i sprawić, że byłabym w stanie w ten świat uwierzyć. Według mnie pomysł Stanisława Szwasta jest bardzo dobry, ale niedoszlifowany.

Jestem ciekawa, czy powstanie kontynuacja Technowikinga. Pierwszą część pochłonęłam w jeden wieczór. Akcja tej powieści jest tak wartka, że trudno się od niej oderwać. Ciągle coś się dzieje, pojawiają się nowe czynniki, mogące zmienić sytuację – właśnie to sprawiło, że przez kilka godzin nie mogłam się oderwać od tej książki. Tak więc Technowikinga polecam, jednak z zastrzeżeniem, że jest on pełen wad i niedociągnięć, których wartka akcja i ciekawy pomysł nie maskują.

Książkę przeczytałam dzięki współpracy z portalem Sztukater.

Od zawsze twierdzę, że warto poszerzać swoje czytelnicze horyzonty, jednak Technowiking – Ostatni Wyznawcy Thora Stanisława Szwasta to książką, po którą sięgałam z wielką ostrożnością. Opis z jednej strony brzmiał całkiem interesująco, ale tak szczerze, to niewiele mi mówił o samej książce. To spowodowało, że kompletnie nie wiedziałam, czego się spodziewać. Uczucie to...