Piękna książka, studium psychoanalityczne uczuć Zygmunta Krasińskiego do ukochanej Delfiny Potockiej. To także obrona romantycznego poety przed wyszydzaniem go przez dzisiejszych krytyków widzących w jego zachowaniu tylko słynną "romantyczną pozę", sztucznie wykreowany styl egzaltacji. Tymczasem autorka podchodzi poważnie i z szacunkiem do narracji miłosnej w korespondencji poety, widząc w niej coś więcej niż tylko stylistyczną kreację. Co to jest - o tym opowiada książka, ja tylko nadmienię, że psychoanalityczna interpretacja romantycznego umysłu mnie przekonuje. Stosunek autorki do poety jest pełen współczucia, szacunku dla jego przeżyć, dla jego oryginalnej indywidualności. To, jak badaczka potrafi z jednego słowa, zdania wysnuć dogłębną analizę jest fascynujące.

Danek pokazuje też, jak wielką krzywdę Krasińskiemu zrobili jego późniejsi badacze, brutalnie ignorując w tekst, poprawiając interpunkcję czy opuszczając całe fragmenty listów bez adnotacji, że to właśnie robią. Jest to, jak pisze autorka, przemoc na nieżyjącym człowieku, ktòry już nic nie może zrobić.

Garść cytatów:
"Psychomachia, jaką ojciec toczył z Krasińskim, szantażując go swoim umieraniem, prowadziła do umierania Krasińskiego. Umieranie ojca było zabijaniem."

"Ogrom rujnujących przeżyć, które dotykają kształtujące się dopiero, więc słabe jeszcze <ja> dziecka, podważając je od podstaw, pozostaje w ciemnej, niemej i głuchej głębi, w pamięci nieświadomej."

"Muzyka wyraża właśnie niewyrażalne i ma moc wzbudzania w nas niewyrażalnego."

Piękna książka, studium psychoanalityczne uczuć Zygmunta Krasińskiego do ukochanej Delfiny Potockiej. To także obrona romantycznego poety przed wyszydzaniem go przez dzisiejszych krytyków widzących w jego zachowaniu tylko słynną "romantyczną pozę", sztucznie wykreowany styl egzaltacji. Tymczasem autorka podchodzi poważnie i z szacunkiem do narracji miłosnej w korespondencji...