Miałam obawy czy nowy horror Mastertona dorówna klasykom, do których był porównywany w zapowiedziach czyli "Lśnieniu", "Nawiedzonemu domowi na wzgórzu" czy kobiecie w czerni". Niepotrzebnie. Jest to Masterton w najlepszym wydaniu: groza, klimat, narastające poczucie zagrożenia, kilka mocnych opisów śmierci, ważne przesłanie do czytelników. Lilian Chesterfield ma zająć się przebudową dawnego szpitala dla weteranów wojennych na luksusowy apartamentowiec. Pragmatyczna, praktyczna nie daje za wygraną nawet gdy staje się jasne, że to co ukrywa się w zabytkowych murach nie toleruje intruzów, nawet gdy zdaje sobie sprawę, że to z czym ma do czynienia jest o wiele bardziej przerażające niż duchy. Dosłownie połknęłam tę książkę, zarwałam noc, oczywiście przy zapalonych wszystkich światłach, czułam cierpienie bohaterów, wielu było mi bardzo żal. Autor bazuje na jednym z największych lęków ludzi - na niewyobrażalnym, nie do ukojenia bólu trwającym całą wieczność. Taki ból odczłowiecza, zabija inne uczucia, zwłaszcza gdy dochodzi do takiego poziomu, że oddalibyśmy wszystko by zniknął, nawet gotowi jesteśmy zabić. Klasyczne osadzenie akcji w opuszczonym, zabytkowym szpitalu sprawia, że mamy ciarki od początku, wydaje nam się, że wiemy czego się spodziewać, ale autor w mistrzowski sposób nas zaskakuje. Cenię Grahama Mastertona również za wplatanie do fabuły wierzeń i legend z innych kultur, w tym przypadku z Afganistanu oraz coś z czym dość rzadko spotykamy się w horrorach czyli wyraźny morał. W "Szpitalu Filomeny" jest to oczywiste stwierdzenie jakim złem jest wojna i że najczęściej cierpią nie ci, którzy ją wywołali. Jest to bardzo dobry horror, przeczytałam go z zapartym tchem, a zakończenie wycisnęło mi nawet łzy z oczu. Szczerze i gorąco polecam, nie tylko miłośnikom tego gatunku.