Pierwsza "Szkoła bohaterek i bohaterów" Przemka Staronia była dla mnie swego rodzaju objawieniem. Po pierwsze dlatego, że zbierała w jedną całość wiele rzeczy, które wiedziałam lub intuicyjnie wyczuwałam, po drugie dlatego, że dawała mi jako rodzicowi i pedagogowi narzędzia do pracy z nastolatkami, po trzecie dlatego, że pozwoliła mi cofnąć się do lat nastoletnich i usłyszeć wszystko to, co powinnam była wtedy usłyszeć, by przejść przez ten burzliwy okres mniej niepewnie i dużo bardziej bezpiecznie. I choć czasu nie da się cofnąć, poczułam się po prostu... lepiej. Dlatego tak bardzo, bardzo niecierpliwie czekałam na kolejną część i na to, co jeszcze może ona wnieść do mojego życia. Liczyłam, że dzięki niej zyskam kolejnego książkowego patronusa, który pomoże mi w walce z codziennością. Pierwsza "Szkoła..." traktowała o tym, jak radzić sobie z życiem, tematem części drugiej jest radzenie sobie ze złem. I choć teoretycznie można książki czytać niezależnie od siebie, uważam, że najlepiej potraktować je jako kolejne stopnie swego rodzaju życiowego kursu, a jak wiadomo stopnie należy zdobywać po kolei. Mówiąc obrazowo - najpierw musimy nauczyć się raczkować, by potem stawiać pierwsze kroki, lub skończyć jeden rok studiów, by pójść na kolejny. Dlatego właśnie zachęcam Was, byście Wy i Wasze nastoletnie dzieci sięgnęli po obie książki w odpowiedniej kolejności. Nie ma tyle miejsca na Instagramie, by pomieścić wszystkie moje odczucia, dlatego gorąco zachęcam Was do przeczytania (stety/niestety) obszernego wpisu na blogu (link w bio), ale przede wszystkim do sięgnięcia po samą książkę. Mówi się, że skuteczne pomaganie nie polega na wręczeniu głodnemu ryby, a podarowanie mu sieci i nauczenie, jak z niej skorzystać - po to właśnie, by uniezależnił się od pomocy. I właśnie taką siecią są dla mnie obie książki Przemka Staronia - siecią pełną narzędzi i wskazówek, jak z nich korzystać. To szkoła życia, patronus dla podróżujących w mroku i mierzących się z wieloma wyzwaniami wieku dojrzewania oraz wczesnej dorosłości. I tak jak pierwsza część "kursu" stała się plasterkiem dla mojego serca, tak druga jest pochodnią, którą mogę wykorzystać tak, jak zechcę. Do tej niesamowitej, wyjątkowej w skali naszego kraju książki będę wracać niejednokrotnie. Jedno czytanie to za mało, by przeżyć i przepracować wszystko, co proponuje nam autor. Poza tym to jedna z tych pozycji, które czyta się w całości i na wyrywki, raz po raz wracając do tych części, które nam w danej chwili są potrzebne. To książka skierowana do starszych nastolatków, stojących już u progu dorosłości i wszystkich tych, którzy mają w sobie takiego młodego, wygłodniałego człowieka. Pierwszą część za rok-dwa z radością podsunę Wojtkowi, a potem zaproszę go do odbycia drugiej części kursu. Cenię ją za wszystkie wartości, które się w niej zawierają, za mądrość i empatię autora, za przystępny i obrazowy język, za odwołania do życia, literatury i popkultury. Za to, że dzięki niej moje wewnętrzne dziecko znów zostało nasycone, a ja, jako rodzic (i nauczyciel) zyskałam realne i wartościowe narzędzia do pracy z dzieckiem (z dziećmi). I mam ogromną nadzieję, że "Szkoła bohaterek i bohaterów" to kurs co najmniej pięcioletni magisterski, bo czuję, że jeszcze wiele się od Przemka Staronia mogę nauczyć.