Przewodnik subiektywny po dziennikach i listach wybranych polskich pisarzy. Na wstępie bardzo słuszna uwaga autorki, że dzienniki powinno wydawać się w całości, albo wcale. Sam autor dopuszcza się już stylizacji, wyboru, autocenzury, kłamstwa i mistyfikacji. Każda kolejna ingerencja, to okaleczanie dzieła i wypaczanie obrazu. Stąd np. każde kolejne wydanie, coraz bardziej rozszerzanych wersji dzienników Dąbrowskiej - wyłaniało zupełnie różny obraz ich Dąbrowskiej. Nie zawsze można zgodzić się z autorką "Szczerości aż do bólu". Jej interpretacje niekiedy wydają się nieco pochopne. Czy zdanie z dzienników Dąbrowskiej mówiące iż po wojnie "UB, sądownictwo są całkowicie w rękach Żydów", świadczy o jej antysemityzmie? A może zwyczajnie, o zdolności do odnotowania sytuacji faktycznej? Czy też przy dziennikach Nałkowskiej, uwagi autorki iż wokół pisarki wszyscy mężczyźni to nieodpowiedzialni tyrani i matołki pobrzękujące szabelkami, a ona - o zgrozo! niosła krzyż zmęczenia częstymi rautami, bywaniem i błyszczeniem, krzyż starzenia się i wszystkich problemów codzienności. I zniosła to z heroizmem, choć okrucieństwo takiej egzystencji może zniszczyć człowieka skuteczniej niż wojenny bój z wrogiem.
Można zgadzać się lub nie z tym czy innym stwierdzeniem autorki, lecz książka jest w sumie bardzo interesująca i wartościowa. Zarówno jako źródło wiedzy o recenzowanych dziennikach i zbiorach listów, jak i o ich autorach. Jakże emocjonalnie pisze Pani Helena Zaworska o Lechoniu. Wzruszająco, z miłością i tkliwością. Jakże pięknie o Annie Iwaszkiewicz. Jak dowcipnie o ciągłych wyznaniach Konwickiego, który spowiadał się przez całe lata ale tak żeby nie wyjść na grzesznika. Faktycznie biczował się, ale tak żeby tacy ze schłodzoną wódeczką nie strącić. Polecam "Szczerość aż do bólu", której lektura z pewnością zachęci do sięgnięcia po wybrane dzienniki.

Przewodnik subiektywny po dziennikach i listach wybranych polskich pisarzy. Na wstępie bardzo słuszna uwaga autorki, że dzienniki powinno wydawać się w całości, albo wcale. Sam autor dopuszcza się już stylizacji, wyboru, autocenzury, kłamstwa i mistyfikacji. Każda kolejna ingerencja, to okaleczanie dzieła i wypaczanie obrazu. Stąd np. każde kolejne wydanie, coraz bardziej...