Ta książka miała u mnie mocno pod górkę. Kilka miesięcy czytałam po kilka stron i odkładałam ją na półkę, żeby za jakiś czas znowu zebrać się w sobie. Przyciągała mnie od pierwszej chwili, widziałam zarys ciekawego pomysłu, ładną polszczyznę zamiast grafomanii (a o to ostatnie nie jest dziś łatwo), za to odrzucała jakimś pokręceniem, w którym ciężko się zorientować, oraz brakiem wartkiej akcji. To trwało zbyt długo, zbyt wiele stron się męczyłam. W końcu na dobre mnie wciągnęła. Kościów stworzył bardzo ciekawy świat, podobny do naszego, a jednocześnie kompletnie fantastyczny. Książka miewa słabsze momenty, jednak jestem skłonna sporo wybaczyć, ponieważ jest...inna. Do tego z naszego krajowego poletka. Niby mamy trochę miłości, trochę ratowania świata, można i o pewnym mistycyzmie oraz magii (choć to trochę za duże słowo) mówić - czyli sztampowa fantastyka. A jednak nie! Nie ma prawego rycerza walczącego z żądnym krwi wujaszkiem, ratującego zniewoloną księżniczkę udającą wieśniaczkę. Mamy antykwariat, człowieka-drzewo, tajemnicze hasło oraz narwanych kierowców i nieco sprawnej akcji. Ta dziwność podszyta specyficznym humorem zdecydowanie nie do każdego trafi. Do mnie trafiła na tyle, że kupiłam kolejną książkę autora.

Ta książka miała u mnie mocno pod górkę. Kilka miesięcy czytałam po kilka stron i odkładałam ją na półkę, żeby za jakiś czas znowu zebrać się w sobie. Przyciągała mnie od pierwszej chwili, widziałam zarys ciekawego pomysłu, ładną polszczyznę zamiast grafomanii (a o to ostatnie nie jest dziś łatwo), za to odrzucała jakimś pokręceniem, w którym ciężko się zorientować, oraz...