Jeżeli kryminały - czy też „kryminały” – to właśnie tylko takie. Nie udające tego czym nie są, żadnej wielkiej literatury, a jednak z istotną wartością dodaną.

Zabawą z romantyczną, w tym przypadku, formą. Bezpretensjonalnością. Świetnym zakotwiczeniem historycznym i fabuły, i postaci. Zmysłowym zapisem świata przedstawionego.

A jeżeli jeszcze do protagonistów należą moi ulubieni, nieszczęśni romantyczni polscy poeci na wychodźstwie - "przegrywy" pierwszej wody, "z których my wszyscy" to czego chcieć więcej?

Bardzo dobra literatura gatunkowa. Niemal tak, jak kojarząca mi się tu „Głowa” Tadeusza Cegielskiego, choć tam rzecz dzieje się jeszcze w Królestwie Kongresowym, ale podobny dystans do formy zachowuje

Jeżeli kryminały - czy też „kryminały” – to właśnie tylko takie. Nie udające tego czym nie są, żadnej wielkiej literatury, a jednak z istotną wartością dodaną.

Zabawą z romantyczną, w tym przypadku, formą. Bezpretensjonalnością. Świetnym zakotwiczeniem historycznym i fabuły, i postaci. Zmysłowym zapisem świata przedstawionego.

A jeżeli jeszcze do protagonistów należą moi...

Pomysł, by antagonista mordował według klucza dzieł romantycznych, jest absolutnie fenomenalny. Fleszowa narracja przypominająca film kryminalno-sensacyjny uzasadnia brak pogłębienia psychologicznego. Bardzo dobre wykorzystanie postaci historycznych.

Pomysł, by antagonista mordował według klucza dzieł romantycznych, jest absolutnie fenomenalny. Fleszowa narracja przypominająca film kryminalno-sensacyjny uzasadnia brak pogłębienia psychologicznego. Bardzo dobre wykorzystanie postaci historycznych.

Niezwykle oryginalna opowieść, do tej pory się w polskiej literaturze ze zjawiskiem kryminału kostiumowego nie spotkałam. Kostiumowego, ale nie przebieranki – wszystko jest tak doskonale osadzone w latach 40. dziewiętnastego wieku, że to naprawdę wyczyn, bynajmniej nie jest tak, że autor szafuje sobie kolorowym kostiumem li i jedynie po to, żeby było fajniej i barwniej, a historia tak naprawdę mogła się wydarzyć kiedykolwiek.

Osadzenie powieści w czasach popowstaniowej, polskiej emigracji paryskiej ma głęboki sens i niezaprzeczalny urok, książkę się czyta płynnie i z napięciem, a przy okazji odkurzają się wiadomości z zapomnianych nieco lekcji języka polskiego. Pojawiają się pytania o szereg dramatów Słowackiego, o których mowa w powieści, i chęć, żeby się wreszcie z nimi zapoznać... Nie żebym się ostatecznie zapoznała, ale przecież tak mało czasu, tyle książek... :)

Niezwykle oryginalna opowieść, do tej pory się w polskiej literaturze ze zjawiskiem kryminału kostiumowego nie spotkałam. Kostiumowego, ale nie przebieranki – wszystko jest tak doskonale osadzone w latach 40. dziewiętnastego wieku, że to naprawdę wyczyn, bynajmniej nie jest tak, że autor szafuje sobie kolorowym kostiumem li i jedynie po to, żeby było fajniej i barwniej, a...

Omijać z daleka. Kiedy łączy się krowę z orłem, zazwyczaj wychodzi coś, co lata jak krowa i daje mleko jak orzeł - i tak też jest w tym przypadku. Miałem gdzieś ofiary mordercy i jego tożsamość, miałem gdzieś emigracje i ich smutne losy, miałem gdzieś ich żałosną egzystencję w Paryżu. Odradzam.

Omijać z daleka. Kiedy łączy się krowę z orłem, zazwyczaj wychodzi coś, co lata jak krowa i daje mleko jak orzeł - i tak też jest w tym przypadku. Miałem gdzieś ofiary mordercy i jego tożsamość, miałem gdzieś emigracje i ich smutne losy, miałem gdzieś ich żałosną egzystencję w Paryżu. Odradzam.

Faktycznie na początku ciężko się wgryźć w styl pisania Autora, ale jak już się wgryzłam to nie mogłam się oderwać.
Autor sprawił, że czujemy smród, brud i mrok miejsca akcji a brutalne dialogi powalają na kolana.
Jak dla mnie wielka książka i trafia na pierwsze miejsce w kategorii ulubionych.

Faktycznie na początku ciężko się wgryźć w styl pisania Autora, ale jak już się wgryzłam to nie mogłam się oderwać.
Autor sprawił, że czujemy smród, brud i mrok miejsca akcji a brutalne dialogi powalają na kolana.
Jak dla mnie wielka książka i trafia na pierwsze miejsce w kategorii ulubionych.

Dobrze się czyta, ale fabuła nie jest specjalnie wciągająca.

Dobrze się czyta, ale fabuła nie jest specjalnie wciągająca.

Bardzo dobry kryminał. Ale dla wymagających. To nie tylko retro zagadka, to próba wejścia w tamte realia historyczne, czas i miejsca. Rzecz dzieje się w Paryżu w 1845 r. w środowisku polskich emigrantów. I pierwszoplanową rolę gra tutaj Paryż XIX wieku. Autor odmalował go bardzo sugestywnie. Następne tło to polscy emigranci, a dopiero potem zagadka kryminalna. Udało mi się od samego początku obstawić właściwego typa na mordercę. :)
Paweł Goźliński odwalił kawał dobrej roboty. W wydarzenia wplótł prawdziwe postacie: Mickiewicza, Słowackiego, Krasińskiego, Towiańskiego. Nadał książce ducha ówczesnego romantyzmu, co w zestawieniu z odrażającymi zbrodniami ściganego zabójcy i wszędobylskim błotem Paryża daje dosyć intrygującą mieszankę.
Na początku książki nie było mi lekko w nią wejść. Ale im dalej tym było lepiej. Zaciekawiali mnie bohaterowie i sama historia. Moją ulubioną postacią był paryski komisarz Lang; potrafił mnie rozbawić.
Książka jest napisana ciekawym, niesztampowym językiem. Czyta się z ciekawością chociaż z tego powodu.
Są i minusy. Nudno robi się, kiedy Polacy zaczynają dysputy o modnej ówcześnie (może i teraz?) mesjanizacji Polski. Ponadto motyw mordercy tak był powiązany z poezją Słowackiego przetworzoną przez urojenia jego (mordercy) chorego mózgu, że mało co z niego zrozumiałem.

Bardzo dobry kryminał. Ale dla wymagających. To nie tylko retro zagadka, to próba wejścia w tamte realia historyczne, czas i miejsca. Rzecz dzieje się w Paryżu w 1845 r. w środowisku polskich emigrantów. I pierwszoplanową rolę gra tutaj Paryż XIX wieku. Autor odmalował go bardzo sugestywnie. Następne tło to polscy emigranci, a dopiero potem zagadka kryminalna. Udało mi się...

Na początku wciągająca powieść, jednak z każdą stroną coraz gorzej, i gorzej. Znudziłem się tą książką. Nabyłem ją na szybko przed podróżą do Warszawy, nawet w pociągu się mi jej dobrze nie czytało. Fakt, jest nieprzewidywalna, aczkolwiek nie znudziła mnie. No cóż, nie wszystko jest idealne.

Na początku wciągająca powieść, jednak z każdą stroną coraz gorzej, i gorzej. Znudziłem się tą książką. Nabyłem ją na szybko przed podróżą do Warszawy, nawet w pociągu się mi jej dobrze nie czytało. Fakt, jest nieprzewidywalna, aczkolwiek nie znudziła mnie. No cóż, nie wszystko jest idealne.

Bardzo ciekawa, bardzo mroczna. Wciąga stopniowo, ale skutecznie. "Kod Da Vinci" to amerykanskie czytadlo przy "Julu" :)

Bardzo ciekawa, bardzo mroczna. Wciąga stopniowo, ale skutecznie. "Kod Da Vinci" to amerykanskie czytadlo przy "Julu" :)

Rewelacyjna powieść! Chciałoby się nigdy nie skończyć czytać... Autor w niezwykły sposób maluje portret Paryża widzianego oczami polskiej emigracji powstańczej połowy XIX wieku. A trzeba powiedzieć, że oczy te są zmęczone, przekrwione, pozbawione błysku nadziei i iskry życia. Nie znajdziemy tu idyllicznego obrazka, który utrwalił się Polakom wskutek edukacji szkolnej: romantycznej walki o ojczyznę, wzniosłych idei ani przedstawicieli schludnej, wyniosłej szlachty oraz inteligencji. Mamy za to brud, intrygi, walki między zwolennikami wielkich polskich poetów, donosicielstwo, hazard i ogólny upadek obyczajów. To smutne, ale jakieś tragicznie wiarygodne - w całej Francji mają dość Polaków! Bo to przegrańcy żyjący delirycznym marzeniem o o niepodległej Polsce. Do tego jeszcze pełno wśród naszych rodaków wariatów, a jeden z nich wprowadza swoje piekielne i obłąkańcze wizje w życie... kto i dlaczego dopuszcza się w Paryżu bestialskich zbrodni? Warto sięgnąć i przebrnąć przez chwilami nielekką lekturę, żeby się przekonać.

Rewelacyjna powieść! Chciałoby się nigdy nie skończyć czytać... Autor w niezwykły sposób maluje portret Paryża widzianego oczami polskiej emigracji powstańczej połowy XIX wieku. A trzeba powiedzieć, że oczy te są zmęczone, przekrwione, pozbawione błysku nadziei i iskry życia. Nie znajdziemy tu idyllicznego obrazka, który utrwalił się Polakom wskutek edukacji szkolnej:...