Cristina Caboni, pisarka, pszczelarka i pasjonatka róż, znów uwodzi nasze zmysły. Po obfitującej w cudowne wonie pierwszej książce „Zapach perfum” oraz kolejnych dziełach pełnych zapachu i barw kwiatów (nieprzetłumaczonych na język polski) tym razem autorka czaruje nas słowami przywołującymi smaki różnych rodzajów miodu oraz szum delikatnych skrzydełek pszczół. A wszystko to w jej nowej, wcale nie słodkiej powieści „Strażniczka miodu i pszczół”, w której odnajdziemy, jak w życiu, nieco słodyczy, nieco goryczy oraz wiele innych smaków, zapachów i dźwięków wypełniających piękne krajobrazy Sardynii.

Słoneczna, miodowa okładka z dziewczyną skupioną na pszczole stanowi świetną zapowiedź tego, co znajdziemy w książce. Główną bohaterką jest młoda kobieta o anielskim imieniu Angelica, która jest ekspertem od pszczół i pasiek. Wciąż w drodze, tylko z towarzyszącym jej psem oraz przyjaciółką, którą częściej słyszy przez telefon, niż widuje, kobieta ucieka od przeszłości i pogrzebanych głęboko w pamięci traum dzieciństwa, przekonując samą siebie, że to jest jej wybór i że czuje się szczęśliwa. Los postanawia jednak skonfrontować ją z demonami, o których nie chce pamiętać i za pośrednictwem niezbyt jej bliskiej matki przekazuje zaskakującą wiadomość, która nie tylko przypomni jej dramaty z dzieciństwa, ale także postawi ją w obliczu decyzji o dalszym losie, nie tylko własnym, ale i wielu innych osób…

Ta powieść nie jest kolejną cukierkową (czy też: słodką jak miód) opowiastką dla niewymagających czytelników. Tutaj wszystko jest prawdziwe, a zatem skomplikowane i niejednoznaczne: cierpienie, ale także miłość, praca, pasja i powołanie, wreszcie wybory życiowe, które ważą nie tylko na decydującym, ale także na bliskich osobach, a nawet na kolejnych pokoleniach. Opisana w książce historia łączy w odpowiednich proporcjach składniki – emocje, relacje z innymi, kontakt z przyrodą, czas na refleksję oraz spotkanie z samym sobą – podobnie jak miód, który w niewielkich ilościach bywa słodkim pocieszeniem, składnikiem trunku sprzyjającego bliskiej rozmowie, owocem współpracy pszczół i człowieka, lekarstwem i kosmetykiem, a czasem elementem autoterapii, pozwalającym na zwolnienie tempa życia i koncentrację na doznaniach własnych zmysłów.

Po namyśle można dostrzec w tej książce interesującą analogię między światem pszczół i ludzi. W opisanej historii, podobnie jak w ulu, mężczyźni pełnią rolę drugorzędną: jest ich znacznie mniej i zwykle są nieobecni, czasami ich rola sprowadza się tylko do powołania do życia potomstwa, a potem znikają, inni zaś stanowią przeszkodę, a nawet zawadę na drodze życiowej kobiet – niepotrzebnie absorbują ich uwagę, odciągając je od realizacji ich misji, nie wspierają ani nie pomagają, często rzucają kłody pod nogi, a nawet nastają na ich życie. Kobiety stanowią siłę napędową tej opowieści: pomagają i inspirują innych w swojej społeczności, budują przyszłe życie swoje i innych, współpracują ze sobą, wspierają się, opiekują słabszymi, karmią i leczą, starsze uczą młodsze sztuki życia oraz przekazują wiedzę i pasję, a wszystko to w zgodzie z naturą, w szacunku do siebie i innych oraz w zgodzie z własnymi emocjami i potrzebami. Mężczyźni, zwłaszcza na początku powieści, często przypominają trutnie, których rola kończy się na zapłodnieniu królowej pszczół, a kobiety wydają się pełnić pozostałe role, dzięki którym – jak w ulu – cała społeczność żyje, funkcjonuje i spełnia swoje zadania. Królową pszczół, która znajduje się w centrum, daje początek i życie całemu rojowi, jest w książce Angelica – to ona, jej dom i zaangażowanie przyniosą całemu miasteczku nowe życie i odrodzenie.

I ten miód, lejący się strumieniami słów w książce! Wydaje się, że stanowi jeden z nielicznych produktów, które można znaleźć zarówno w domu wnuczki, mamy, babci oraz prababci, u osoby lubiącej tradycyjną polską kuchnię, miłośnika potraw azjatyckich i dbającego o ekologię wegetarianina. Dodajemy go do musli, herbaty, mleka, ciast, a także smarujemy nim pieczywo. Miód używamy w postaci płynnej, czystej i rozcieńczonej (w tym w alkoholu), półpłynnej (w ciastach i kosmetykach) oraz stałej (jako składnik pomadek ochronnych czy maseczek). Ludzkość zna go od tysięcy lat i ceni jego działanie. Podobno Hipokrates i Pitagoras zawdzięczają mu swą długowieczność. Naturalny proces wytwarzania miodu jest taki sam od wieków, a w jego trakcie pszczoły zapylają także rośliny i drzewa, zaś w ulu produkują również bardzo potrzebny wosk, bogaty w witaminy pyłek pszczeli i leczniczy propolis. Przy pełnej szacunku i pasji współpracy pszczelarza z rojem zarówno owady, jak i człowiek odnoszą ogromne korzyści. I takie jest kolejne, może nawet istotniejsze przesłanie tej pięknej powieści.

W czasach szybkości i słów tracących znaczenie po kilku chwilach od ich wybrzmienia te miodopłynne stronice zostają w pamięci czytelnika, który pozwoli sobie na niespieszną lekturę i luksus dłuższej refleksji. A na pewno zapadną w serce tych, którzy uzupełnią lekturę obserwacją pracowitych pszczelich robotnic uwijających się wokół kwiatów, a może nawet kontemplacją tego wielkiego organizmu, jakim jest przyroda wokół nas. Smakowitej lektury!

Jowita Marzec